Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Síða 27

N. Kv.
BENSI BARNFÓSTRA
65
hafi gefið honum helzt til sterkan skammt.
En hér sézt nú enginn á ferli, svo að þið
Spánski-Jón skulið fara yfir í Áttundu götu,
en við hinir röltum þá Sjöundu, og ef þið
gangið svo stilltir eins og á kirkjugólfi eða
borgarar í löggildum erindum ætti allt að
ve'ra í lagi.“
Þegar hér er komið, býst ég við að Litli-
Dóri sé orðinn þreyttur á félagsskapnum við
Jón litla junior, því að hann segist ætla að
verða Harra Hrossa og Spánska-Jóni sam-
ferða, og af því leiðir að við Bensi og Jón
jún. verðum einir samferða eftir Sjöundu
götu. Nú, við leggjum þá líka af stað, en
þegar minnst varir koma tveir pólar heldur
illir fyrir hornið á móti þeim Litla-Dóra,
Harra Hrossa og Spánska-Jóni. Allar líkur
benda til að þeir liafi fundið skakið á hríst-
ingnum hans Stóra-Bensa og korni nú til
þess að reka nefið í það sem gerzt hefur.
Sennilegt er það einnig, að ef þeir Harri
Hrossi og félagar hans hefðu farið að ráðuni
Stóra-Bensa og marserað hægt og virðulega
leiðar sinnar, hefðu pólarnir enga athygli
veitt þeim. En um leið og Harri Hrossi
kemur auga á þá hnöttóttu, gufar öll skyn-
sarnleg gætni burtu úr kollinum á lionum.
og hann dregur upp gamla sáttasemjarann
sinn og byrjar strax að skjóta, og hvað
mundi þá Spánski-Jón gera nema alveg það
sama, þrífa upp sinn hólk og byrja fretgang-
inn.
Á næsta augnabliki liggja tveh' pólar á
götunni með þó nokkuð af blýi í holdinu,
en nú drífa líka aðrir löggar að úr öllum
áttum, blásandi í hljóðpípur og fretandi þó
nokkuð líka, svo að þarna verður fyrsta
flokks príma uppistand og æsing, ekki sízt
þe gar það vitnast, að nokkrir pólar, sem
ekki taka þátt í matreiðslunni á Harra
Hrossa, Litla-Dóra og Spánska-Jóni, þefa
nppi kunningja Harra.varðmanninum.sem
liggur þarna fagurlega krossbundinn, og
gefur þeim skýrslu um aðfarirnar eins og
hver annar góður og dyggur vörður, og það
kemur í Ijós, að einhverjir urguþrjótar hafa
sprengt opinn mauraskápinn.
Meðan þetta gerist göngum við Stóri-
Bensi í áttina til Sjöundu götu, og Bensi
ber Jón junior á handleggnum. en sá junior
orgar nú af öllum kröftum. Ef til vill er
iiann ennþá að luigsa um stóru þrumuna,
sem hann var svo hrifinn af og langar máske
meira að seg ja til að lieyra aðra, að minnsta
kosti setur hann núáreiðanlega—nýttöskur-
met meðan við göngum þarna. en Stóri-
Bensi segir rétt svona:
„Ég þori ekki að hlaupa,“ segir hann,
„því að ef pólarnir sæju mig gera það
mundu þeir vafalaust fara að bauna á mig,
og það gæti hæglega meitt Jónka litla, auk
þess mundi mjólkin þá líka fara að gutlast
í maganum á honum og honum sennilega
verða eitthvað bumbult. Hún gamla mín
hefur tekið mér \ ara fyrir því að hrista Jón
junior, þegar hann er nýbúinn að drekka
mjólk.“
„Jæja, Bensi,“ segi ég, „það er engin
mjólk í vömbinni á mér, svo að mér má á
sarna standa þó slængið í mér skakist dálítið.
og ég ætla þess vegna að fá mér ofurlítinn
sprett, þegar ég kem fyrir næsta horn.“
En rétt í þessu koma tveir pólar ásamt
akfeitum lögregluforingja fyrir liornið, og
annar pólinn. sem er lafmóður eftir að hafa
skekið skankana á hlaupunum eftir stræt-
inu, er að skýra foringjanum frá því, að ein-
hver þrjótur bafi sprengt opinn peninga-
skáp og skotið þrjá lögga um leið og hann
komst undan.
Og hér er Stóri-Bensi með Jón junior í
fanginu og fjörutíu græna undir skyrtunni
og dálítið mislita æfisögu að baki, gangandi
beint í fangið á delunum.
Ég er ákaflega hryggur og verulega sorg-
bitinn vegna Bensa og minnar eigin per-
sónu, og ég lofa sjálfum mér því, að ef ég
sleppi úr þessu skuli ég aldrei eiga félags-
skap við neina aðra en preláta og kenni-
menn svo lengi sem mér endist líf og heilsa.