Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Síða 35

N. Kv.
VITASTÍGURINN
73
sagði læknirinn. Hann skemmti sér kostu-
lega r ið glaðværð hennar og djarfmannlega
lífsskoðun, og hvernig hún tók öllu, sem að
höndum bar.
„Guði sé lof, að það er aðeins mánudagur
í dag,“ sagði Fía og stóð upp til að kveðja.
„Nú verð ég að fara ofan í bæ og hitta
Roosevelt.“ Því næst hélt hún af stað og
gekk hratt ofan brekkuna.
Fía gat ekki látið vera að hugsa um
Bjarkasetur og fína fólkið. Nafnið sjálft:
„Bramer-fólkið á Bjarkasetri“ hljómaði
eins og silfurbjöllur í eyrum hennar! Og út
frá þeim hugsunum beindist hugur hennar
í ýmsar áttir og margvíslegar: Adarn kærði
sig ekkert um fínt fólk og svokallað heldra
fólk, og gat ekki skilið, hvers virði þessar
tengdir væru þeim öllum. Að því leyti væri
liann heimskur, því að er öllu væri á
botninn hvolft, þá var það einmitt auður og
fyrirmennska, sem aflaði manni álits og
virðingar! Vissulega var Adanr talinn góð-
ur og skyldurækinn vitavörður; en afi hans
liafði verið yfir-sjóliðsforingi, og það hefði
Adam einnig átt að vera. Maður átti að
stefna hátt, sífellt upp á við, en ekki niður á
við. Roosevelt hafði komið ár sinni vel fyrir
borð og nryndi verða auðugur nraður, og
þegar nú Auróra væri konrin í trygga höfn
úti á Bjarkasetri, þá hugsaði Fr'a, að þeim
nrundi takast að útvega Benediktu hæfileg-
an lífs-förunaut. Og þá yrðu bæjarbúar að
gera svo vel að líta upp til vitans, ha-ha-ha!
Roosevelt var ekki heima, og Fía lritti því
Ivarsen, sem sat í lrægindastól í stofu sinni.
Honunr lrafði lrrakað mjög upp á síðkastið,
einkanlega síðan skelfingar-kvöldið mikla,
þegar Roosevelt var í hættu staddur með
vélbátinn. Anna eldabuska var ekki al-
nrennilega ánægð með heilsufar ívarsens,
því að hann lrafði ekki reiðst, svo neitt
kvæði að, vikunr sanran! Henni fannst vera
orðið svo tónrt og leiðinlegt í húsinu eftir
þessa breytingu. „ívarsen er eins og sprung-
nrn diskur, það syngur ekkert í honum
framar!“ Fía sat eins og á nálunr af ofvæni
eftir að geta sagt ívarsen frá „hinunr nrikla
viðburði", en hann skildi ekkert í, hvað hún
gæti viljað honum svona snenrma dags. Að
vísu þoldi hann Fíu betur nú en áður, sér-
staklega síðan reynslustundina miklu uppi
í vitanum fyrir skömnru; en lrvað unr það,
þá var það samt hún senr manna helzt og
nrest gat gert honunr granrt í geði og raskað
hugarró hans og jafnvægi.
„Auróra er trúlofuð, ívarsen/ ‘sagði Fía
og brosti.
Það var ekki að sjá, að ívarsen skeytti
neitt unr þessa frétt. Hann sat þögull og
lrreyfingarlaus, og lrenni fannst hann líkj-
ast nákvæmlega stóru gipssteypu-myndinni
uppi lrjá lækninum, senr kölluð var
„Búdda“.
„Hún er trúlofuð unga Branrer á Bjarka-
setri,“ sagði Fía og gekk fast að honum til
að sjá, lrvort þetta nryndi ekki vekja hann
til lífsins.
„Ja, svei, fjandinn sjálfur!" sagði Ivarsen
og Irrækti. Fía hljóp til og sótti hrákadall-
inn yfir.að ofninum og setti lrann fyrir
franran ívarsen: „Þér verðið að spara
fallega gólfteppið yðar, ívarsen!"
„Þakka yður fyrir, en ég hættur að spara.“
„Nei, nú-er hann tekinn að ganga í
bernsku á ný,“ lrugsaði Fra.
„Þau eru flugrík, þau þarna á Bjarka-
setri,“ sagði hún lágt eins og við sjálfa sig.
„Skítt nreð ríkidæmið," sagði ívarsen, senr
nú fór að leiðast heinrsókn þessi. Anna elda-
buska stóð fyrir utan dyratjöldin í borðstof-
unni og brosti: „Nú er hann að ná sér!“
hugsaði hún.
„Að þér skulið geta sagt annað eins, ívar-
sen,“ sagði Fía hógvær.
,,Já, það get ég. Allir þeir, sem eiga pen-
inga, ættu að gefa þá til einhverrar góð-
gerðastarfsemi, svona líknarstofnana og trú-
boðs til dæmis í Kína og Zúlulandi, hvað?“
Hann leit kankvíslega á Fíu.
„Það er fallega sagt,“ sagði Fía hvatskevt-
10