Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Qupperneq 39

N. Kv.
VITASTÍGURINN
77
drengur minn, að þú ætlir að fara að tengj-
ast þessari bakarafjölskyldu?"
,.Tengjast? svaraði Roosevelt. „Ég ætla
mér aðvitað að kvænast Rósu.“
,,Rósu?“
„Viljirðu vera reglulega fín, mamma, þá
geturðu kallað hana Rósalíu; en mér þykir
nú miklu skemmtilegra að segja Rósa
mín —“
„Fu-h, en það nafn,“ sagði Fía.
„Nei, mamma, það fer ágætlega við
Roosevelt, ha-há-ha!“
„Hvað skyldi frú Bramer segja um þetta?“
„Frú Bramer?" sagði Roosevelt. Hann
nam staðar og horfði forviða á Fíu.
„Já, frú Bramer og öll þessi fína fjöl-
skylda á Bjarkasetri.“
„O, þau hugsa eflaust eins og ég, að „ást-
in, ástin á engan vilja, — hún fæst ei um
hvort það er fjóla eða lilja, — er það ekki
satt, mamma?“ sagði Roosevelt og hló glað-
lega.
„Já, en þú veizt nú, að við getum litið
með hreykni upp á við. Bæði til afa admír-
áls og Kommandörsins, sem voru hátt settir
menn í þjóðfélaginu."
„Já, og líka upp til „Sigurðar konungs",
sem sigldi til Hamborgar,“ sagði Roosevelt
og skellihló. Fía gat ekki staðist glaðværð
drengsins; lrún varð líka að hlæja.
„Þú ert dálítið orðhvatur, strákur! ívar-
sen hefir alveg gerspillt þér. Annars er
hann alltaf jafn ósanngjarn og uppstökkur
og áður. Ég lrélt sannarlega, að skelkurinn,
sem hann fékk í sig uppi í vitanum síðast,
hefði mýkt hann ofuríltið; en það varð nú
lýgi! Hann gerði mig dauðhrædda áðan
með þjösnaskap sínum.“
„Um lrvað hafið þið nú rifizt í dag?“
spurði Roosevelt.
„Veiztu hvað hann sagði? Hann sagðist
ætla að gefa aleigu sína Kínverjum og Zúiú-
negrum, eða trúboði þeirra."
„Það er honum líkt,“ sagði Roosevelt.
„En elsku drengurinn rninn, þá fengir þú
ekki neitt.“
„O, það jafnar sig allt saman," sagði
Roosevelt og hló.
„Þú skalt ekki vera svona óhræddur um
það. Það er aldrei að vita, hvað svona ná-
unga getur dottið í hug. Hugsaðu þér bara,
Kínverjum! Það verður Jdó að vera hóf í
góðgerðaseminn i! “
„Þú hefir ííklega verið að erta hann með
einhverju?“
„Ég? Nei, en ég var samt svo heirnsk, að
ég sagði, að hann ætti að gefa fátæklingum
og h'knarstarfsemi eitthvað af auði sínum.
Ég mundi þá í svipinn ekkert eftir þér,
drengur minn, annars Iiefði ég víst varað
mig á því að ympra á jx.ssu. En svo varð
hann grófur í munninum og fór að hall-
mæla frú Bramer og því fólki, auðvitað í
því skyni að storka mér í tilefni af þessum
nýju tegundum okkar. Hann öfundar okk-
ur, skal ég segja þér! í rauninni er hann
mesti ruddi.“ Roosevelt hló að þessu rausi
ltennar, og Fía varðgröm útafþessumskorti
á sonarlegri virðingu.
„Segðu ekkert misjafnt um fóstra,
mamma mín. Hann er sannur karlmaður,
sem segir blátt áfram það, sem honum býr í
brjósti.“ Fía lézt ekki heyra þetta og hélt
áfram án þess að láta þetta á sig fá:
„Ég ætla nú sarnt að segja þér eitt alvöru-
orð, drengur minn, áður en ég fer: Hugsaðu
Jrig vel um og tvisvar, áður en þú giftist inn
í Jressa fjölskyldu."
„Góða mamma, ég giftist nú ekki fjöl-
skyldunni!"
„Æ, það er sama súrdeigið, allt saman.“
„Pabbi spurði víst ekki eftir fjölskyldu
Jrinni, þegar hann kvæntist þér, mamma?“
„Uss, ég átti enga aðra fjölskyldu en syst-
kinabarn í Ameríku.“ Hún þagnaði sem
snöggvast, því að henni datt í hug umslagið
góða; það olli henni enn nokkrum kvíða. —
Þegar þau skildust, tók Roosevelt í höndina
á henni og sagði: