Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Síða 58

FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv. .
96
„Hvað ertu að tala um?“
„Ég reyndi að draga hann hingað,“ hélt
hann áfram, „en það var of langt. Ég held,
að það væri betra að við færum til hans.“
„Er Moll þá kominn?“ spurði ég.
„Auðvitað er hann kominn,“ sagði Cam-
breau. „Það eru tíu mínútur síðan hann
kom og liann liggur á ströndinni hundrað
metrum héðan.“
„Hvað er að honum?“
„Hann er að deyja,“ sagði Cambreau.
„Að deyja!“ ég stökk á fætur eins snarlega
og mér var unnt. „Hvað ertu að segja?“ Ég
var ennþá ringlaður.
„Ég held, að þú ættir að koma með mér,“
sagði Cambreau. „Hann hefir miklar kval-
ir og þú getur ef til vill hjálpað honum eitt-
hvað, þó að ég búizt ekki við að þú sért fær
um að bjarga iífi hans. Hann var bitinn í
öklann.“
„Bitinn!“ sagði ég snöggt. „Var það högg-
ormur?"
,,]á,“ sagði hann og við hröðuðum okkur
af stað. „Hann lilýtur að hafa bitið Moll
rétt um leið og hann var að komast út úr
frumskóginum niður á ströndina.“
„Cuð minn góður,“ sagði ég. „Hann verð-
ur að Iifa. Hann getur ekki farið að deyja
núna!“
„Hann mun ekki deyja strax,“ svaraði
Cambreau. „En hann mun ekki eiga langt
líf fyrir höndum. Það get ég sagt þér.“
„En flóttinn —sagði ég. Þá vorum við
komnir að honum.
Hann ]á á bakinu, og tunglið skein fram-
an í hann. Hörundið var náfölt í tunglsljós-
inu. Hann hafði aftur augun og þó að hann
væri að stynja og byltast unr, hekl ég samt
að hann hafi verið meðvitundarlaus. Ég leit
á sjáöldrin, en það var ekki nógu bjart til að
sjá þau greinilega. Ég þreifaði á enni hans.
Það var ískalt. Höndin á mér var þvöl af
svita þegar ég lyfti henni upp aftur. Svitinn
rann í straumum niður kinnarnar á honum.
Það blæddi örlítið úr nefinu og munninum
á honum. Andardrátturinn var reglulegur.
Slagæðin var góð.
Ég leit á hægri fótinn á honurn. Hann var
svo mikið bólginn, að hann fyllti út í
buxnaskáhnina. Ég sagði:
„Mig vantar hníf til að rista sundur
buxnaskálmina. Ég þarf líka að liafa hníf til
þess að skera í fótinn á honum.“
„Ég hefi ekki hníf á mér,“ sagði Cam-
breau.
Ég leitaði í vösum Molls og fann þar eld-
spýtur, lítinn, ódýran áttavita, þvældu bibl-
íuna, landabréf, en engan hníf.
„Ég verð að fá hníf,“ sagði ég ákveðinn.
Cambreau sneri sér við og hélt af stað í
áttina til fjörunnar. Ég horfði stundarkorn
á eftir honum og fór svo að reyna að rífa
sundur buxnaskálmina. Það \ar seigt í
Jtenni og það gekk ekkert fyrst, en svo rifn-
aði hún allt í einu, og nú sá ég fótinn á hon-
um. Það var ljót sjón. Það leit rtt eins og um
slæma blóðeitrun væri að ræða, en auðvitað
var það ekki. Það bólgnar æfinlega í kring-
um höggormsbit. Það hafði blánað kringum
bitið, svo að það sást meira að segja í tungls-
ljósinu. Öklinn var geysitsór um sig. Ég tók
eina af eldspýtunum lians Molls og kveikti á
henni. Svo hélt ég henni rétt við öklann til
að rannsaka bitið.
Það voru tvö bit. Ég gat séð tvenn för eft-
ir höggormstennurnar á tveimur stöðum.
Önnur höggtönnin hafði orðið eftir í seinna
bitinu; Iröggormurinn hafði bitið djúpt.
Fóturinn á Moll var ólneinn. Það var mýra-
leðja milli tánna á honum. (Framh.)-