Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Qupperneq 11

N. Kv.
STRANDAÐ í HÖFN
3
um þá, enn verr stadda en á rúmsjó. Veðrið
óx. Þeir sörguðu lítið eitt í áttina til boð-
anria. Þar var heldur var. — Bara þeir vissu,
hvar þessi helvítis sker voru, kannski örstutt
Í gott lægi.
Dálítill leki hafði komið að bátnum um
nóttina, en ekki svo, að dælurnar hefðu ekki
veí við. Þetta var traust fleyta og mundi
þurfa inikið til þess að liðast í sundur.
Allt í einu vall freyðandi sjór yfir bátinn.
Það gnast í hverju tré. Menn þeyttust sitt a
liVáð, og báturinn hætti að láta að stjórn.
Feiknahögg á skutinn sneri lionuin nær í
hálfhring. Næstu sjóir voru minni, en stýr-
ið vann ekki, og vélin hamaðist af miklum
krafti í nokkrar sekúndur, unz á henni var
lrægt. Finnanlega var skrúfan brotin, og
brátt kom í 1 jós, að stýrið hafði farið líka.
Það er þó gott, að við höfum rokkinn tii
þess að dæla, sagðt vélamaðuiinn. Lekxnn
liafði aukizt mikið.
Sjóirnir gengu yfir á rneðan messinn var
hífaður. Eitir það varði báturinn sig nokk-
urn veginn. Þeir reyndu að leggjast, en
náðu ekki botni og létu reka með þrjátíu
faðma af keðju úti. Lekinn vai mikill, og
dælurnar höfðu ekki undan, þótt knúðar
Væru til hins ýtrasta. Sjór var aó ná vélinni.
Ausið var í krafti upp um stýrishúsið rneð
fötum, en var tafsamt, þar eð handlanga
varð föturnar og sjóir allmiklir. Eftir næi
tvo tíma fattaði akkerið, og þeir heyrðu
brimhljóð við land, voru samt fyrir utan
brimgarðinn.
Vont var að huga að, hvernig landtaka
mundi vera, þar eð ekkert sást, og illa heyrð-
ist móti veðrinu. Þó gátu þeir ekki heyrt, að
skylli í klettum. Báturinn lét illa, en legu-
færin voru sterk, og tækist þeim að halda
vélinni í gangi, var þó nokkur von.
Árangurslausar tilraunir voru gerðar að
stöðva lekann, — og að lokum stöðvaðist
vélin. Báturinn var að sökkva.
Léttibát höfðu þeir með, en lítinn handa
fimm mönnum, þótt í kyrrum sjó hefði ver-
ið. Megninu af þeirri olíu, sem til var og í
náðist, var hellt í sjóinn, tveir brúsar teknir
með og farið í skipsbátinnn. Brúsarnir voru
settir tappalausir í poka og notaðir sem
rekakkeri og róið undan. Það varð að ráð-
ast, hvar þeír lentu og hvernig.
Eftir mjög skamma stund töldu þeir sig
komna að brimgarðinum, biðu laga og reru
síðan áfram af ölíum kröftum upp í óviss-
una. Öldufjall braut yfir bátinn, og um leið
tók lrann niðri.
Þrír menn krofsuðu sig upp í stakstein-
ótta sandfjöru. Hugsunin komst ekki að,
bara eitthvert áfram, áfi'am, svo langt, að
útsogið næði þeim ekki. ■
Sti-ax og sjónum var sleppt, reyndu þeir'
að grilla hver í annan og út í brimið.
Formanninum skolaði upp með braki úr
bátnum. Þeir íráðu honum og drógu upp.
Hann hafði sennilega í'otast. Samt gerðu
þeir á honum smávegis lífgunaræfingar, eft-
ir því sem við var komið, svona í byl og sæ-
di'ifi.
Af fiminta manninum sást ekkert. Það
var Halldór Bergsson. Þeir gengu fram og
aftur nokkra faðma, öskruðu út í veðrið, en
árangurslaust. Þýðingai'laust að hugsa um
hann. Menn voru ekki lengi að drepast í
brimgarðinum í svona.
Skipstjórinn var ekki raknaður við enn
ög vafasamt, að hann hefði fyrir því. En þó
fundu þeii', að hann var lifandi.
Nú var bara spurningin, í hvaða átt var
stytzt til bæjar, því að lítt stoðaði að norpa
hér hundblautur í frosti og stórhríð.
Þeir hlutu að vera sunnan megin fjarðar.
Þá var byggð í austur, inn með fii'ðinum,
kannski líka rétt fyrir utan. Gat þó eins
verið annes, með bjargi í þokkabót .
Þeir ákváðu að halda í austui', lögðu af
stað og drösluðu skipstjóranum með sér,
eftir að hafa undið mesta sjóinn úr fötum
hans og velt honum rækilega upp úr fönn.
Lágsjávað var, og þeir gengu sandfjöru,
sem brátt varð alveg laus við staksteina.
1*