Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Síða 37

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
29
Maðurinn hvarf á brott. Sveinn hélt
álram máli sínu:
„En hvers vegna reynirðu að dylja aðal-
ástæðuna, Abel, með því að segja, að þið
viljið fá annan foringja. Áttum við ekki
ætið jafnt sarnan að sælda í blíðu sem stríðu,
eins og vera ber, þegar maður stjórnar hug-
rökkum mönnum eins og ykkur? Búist þið
kannske við að fyrirfinna einhvern annan,
sem snjallari er í áætlunum sínum og ráð-
um, eða hefir gleggii skilning á framkvæmd
þeirra heldur en ég, þá skuluð þið bara
segja mér liver það er, mér þætti nógu gam-
an að kynnast honum.“
„Nei, Sveinn! Þú veizt það sjálfur, að við
þekkjum engan þér betri,“ svaraði Abel.
„Jæja þá,“ mælti Gjöngeforinginn og
gekk fram fyrir Abel, lyfti höfði og leit á
liann nístandi hæðnisaugum. „Þá skal ég
segja þér, livers þið óskið, þú og félagar
þínir, sem eruð jafn mikil varmenni í liugs-
unarhætti. Þið viljið hafa þann foringja,
sem slær slöku við allan aga og reglusemi,
sem leyfir ykkur að ræna og rupla hjá ykk-
ar eigin löndum og sveitungum. Þið vilj-
ið fá að hreykja ykkur og lifa sældarlífi,
meðan hver og einn heiðarlegur maður and-
varpar og barmar sér af skorti og neyð.“
Nú heyrðist á ný kennimerkið ákveðna,
drepið á dyr, og maður kom hraðfari inn
um dyrnar.
„Hvaða fréttir færir þú, Hartvig?“ spurði
Sveinn. „Þú ert svo fölur og hnugginn á
svip?“
„Slæmar fréttir og sorgarlegar!" svaraði
maðurinn móður og studdist fram á borðið.
„Við erum innikvíaðir á alla vegu. Urmull
Svía þyrpist að utan, frá Junghöfða-skógi.
Hjá Eikarbergi heyrði ég til riddaraliðs á
freranum, og ég hljóp ofan eftir Bönsvig,
sá ég einnig þar blika á bryntröll Svíanna
í tunglsskininu."
Þessar fréttir ollu almennri ókyrrð í kof-
anum. Gjöngemennirnir allir störðu á
Svein, sem hafði snúið sér að Kernbok.
Höfuðsmaðurinn stóð upp við reykháfinn
og studdist fram á hið mikla sverð sitt, og
lék lionum bros um varir, þótt liann reyndi
að leyna því og létist ekki veita eftirtekt
því, sem fram fór þarna inni. Abel gekk
nú til Sveins og rétti lionum breiðan
lnamminn og mælti:
„Ertu reiður, Sveinn Pálsson? Ég ætla
að segja þér, að það var ég, sem stakk upp
á því að fara hingað. Hinir eiga enga sök
á því.“
„Æ, drengir mínir!“ mælti Sveinn ró-
legur og æðrulaus, eins og hætta væri hvergi
nærri. „Þið eruð að tala um skort og neyð,
þið, menn frá Gjönge, sem alla ævi hafið
orðið að lifa við skort og örbirgð. En í
kvöld sá ég gamla prestinn frá Smidstrup
ráfa liúsa milli með kollu í hendi til að
snapa sér dálítið matarsnarl. Óvinirnir hafa
flæmt hann burt frá heimili sínu, og hann
hefir sannarlega átt betri daga. Þið æskið
eftir öðrunr foringja, og hver ætti það að
vera? Sérhver ykkar hugsar sér að verða
það. Verið þið það þá allir saman! Nú hef-
irðu heyrt allar fréttirnar, Abel, eftir hverju
ertu þá að bíða, Gerðu áætlun þína og lát-
um oss svo framkvæma hana. Stjórnaðu
mönnunum, eða kannske þú viljir lieldur
gera það, Bent, eða þú Ving, eða þá þú,
Jens járnstakkur? Senn munu óvinirnir
berja að dyrum, og nú afsala ég mér mínu
starfi í ykkar hendur, fyrst þið eruð orðnir
leiðir á mér, og er ég segi ekki lengur
fyrir, skal ég sýna ykkur, að ég skil vel,
að mér ber að hlýða þeim, sem bezt kann
að stjórna.“
„Hver er að segja, að við séum orðnir
leiðir á þér?“ spurði sá, er síðastur hafði
komið, og leit ógnandi og þungbúinn á
menn þá, er Sveinn var nýbúinn að nefna.
„Það sagði ég,“ mælti Abel og gekk nú
fram, auðmjúkur og iðrandi, og rétti Sveini
höndina. „Fyrirgefðu mér, því að nú iðr-
ast ég þessa, og mér er nú Ijóst, að enginn
annar en þú ert maður við okkar hæfi.“