Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Page 36

28
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
að Sveinn væri ekki heima, settist hann nið-
ur hjá Önnu Maríu, senr fór að athuga mein
hans og binda um það.
„Þið vitið þá sennilega heldur ekki, hvert
hann nruni lrafa farið?“ spurði sá málblesti.
„Nei, það veit ég ekki, Tam! En þú get-
ur borið upp erindi þitt við Ib.“
„Nei, það get ég ekki; það, sem ég þarf
að segja Sveini, get ég ekki öðrum sagt.“
„Þá verðurðu að sætta þig við að bíða
eftir honum," sagði Anna María.
„Tam karlinn hefir ef til vill klögumál
að færa gegn Sveini," nrælti Ib og leit háðs-
lega á manninn.
„Nei, eiginlega var það ekki érindi mitt
að þessu sinni,“ svaraði Tam án þess að
líta upp. „En fyrst þú sjálfur hreyfir þessu
á annað borð, get ég svo sem sagt það, að
ég er ekki sérlega ánægður með stjórnar-
mennsku Sveins.“
„Þeir eru nú víst fáir, sem það eru,“
mæltu lrinir.
„Og hvers vegna ekki?“ var spurt í róleg-
um róm í opnum dyrunum, og þar gaf að
líta Svein ásamt höfuðsmanninum sænska,
er nú komu inn. Gjöngemennirnir hörfuðu
forviða undan; þeir höfðu haft hug sinn
allan við ummæli Tams og því ekki veitt
því eftirtekt, að hurðin var opnuð.
Enginn þeirra virtist þó verða jafn skelk-
aður við hina óvæntu komu Sveins og ræf-
illinn Tam. Hann skalf allur og nötraði og
glápti dauðskelkaður á víxl á þá Svein og
höfuðsmanninn. Hann þuklaði undir ullar-
dúkinn, sem hann hafði vafið utan um sig,
unz hann náði í knífinn í belti sínu, og
veik síðan lítið eitt til hliðar og færði sig
nær dyrunum, eins og hann hyggðist að
leita sér björgunar þá leiðina. Sveinn veitti
þessu eftirtekt. Almenn þögn hafði fallið
á alla, er liann birtist á þennan hátt, og nú
gekk hann til Tam og leit á lrann fast og
hörkulega.
„Líttu nú á, Tam!“ mælti hann og tók í
handlegginn á honum og leiddi hann yfir
til höfuðsmannsins. „Þetta er Kernbok höf-
uðsmaður, það var í lians hendur, sem þú
ætlaðir að svíkja mig og félaga þína. —
Snautaðu nú burt úr mínu húsi, og þú mátt
vera óhræddur fyrir mér, en biddu guð fyrir
þér, að þú lendir ekki framar á vegi mín-
um.“
Tam þorði ekki að líta upp, hann reyndi
að tauta eitthvað, en kom ekki upp einu
orði; hann sleppti takinu um knífsskaftið,
rak að lokum upp hljóð og stökk út um
dyrnar.
„Og þá eru það þið hinir!“ mælti Sveinn
og sneri sér að Abel og félögum hans.
„Hvers vegna hafið þið hlaupið af verði,
og livað viljið þið hingað?"
Áreksturinn við Tam og borginmennska
sú, er Sveinn hafði sýnt, hafði auðvitað ekki
farið fram hjá þeim félögum né verið áhrifa-
laus, en nú reis Abel úr sæti, og var enn all-
mikill þrjózkusvipur á honum, en rödd
hans var eigi jafn óskeikul og áður, er
hann svaraði:
„Við erum hingað komnir, Sveinn, til að
segja þér hreinskilnislega, að við erum ekki
ánægðir með þig sem foringja okkar, þar
sem þri lætur okkur búa við skort og neyð
og gleymir loforðum þínum.“
„Hverju hefi ég heitið ykkur?“ svaraði
Sveinn, og brá fyrir leiftri í augum hans:
vistum, klæðum, vopnum og heiðarlegum
dauða fyrir fósturjörð ykkar. Allt þetta skul-
uð þið fá með skilum.“
Meðan Sveinn mælti þetta, var svipt upp
hurðinni, og maður stakk inn höfði og
mælti hastarlega:
„Vertu nú var um þig, Sveinn Gjönge!
Óvinirnir eru á ferð í nótt. Þeir koma í
hópum frá Eikarbergi og Amæk og stefna
hingað.“
Sveinn sneri sér að Kernbok höfuðs-
manni; en hann brosti.
„Það er engin hætta á ferðum, Jes, við
komumst auðveldlega undan, meðan opnar
eru leiðirnar báðar til Bönsvig skógarhúss.