Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Blaðsíða 15

N. Kv.
STRANDAÐ í HÖFN
7
Bölvaður handleggurinn, stundi hann. —
Jæja, vinan, sagði hann og gretti sig, fyrst
við erum lifandi, þá er líklega bezt að reyna
að korna sér undan sjónum. — Eg er nú ekki
í góðu ástandi til þess að leiða dömu, svo að
þú verður víst að hjálpa mér.
Erna rankaði við sér og fann, að hún
roðnaði. Þarna var hún með ósjálfbjarga
mann, hver veit hve illa á sig kominn, og
liún var ekki farin að hugsa um að koma
honum heim.
Hún ætlaði að reisa hann á fætur.
Þýðir ekki, andæfði maðurinn, get því
miður ekki gengið. Þú verður að hjálpa mér
að skríða.
Og svo studdi hún hann til þess að skríða
upp fyrir hrönnina.
Er langt til bæjar? spurði hann.
Ekki mjög, dálítill spotti.
Þá held ég, að þú ættir að skreppa á und-
an, ef einhver er heima, sem gæti tosað í
mig með þér. Við verðum fjandi seinfær
svona.
En — en þú getur ekki verið einn á með-
an, andæfði stúlkan.
Svona, enga vitleysu, sagði maðurinn kalt.
— Farðu, en reyndu að muna, hvar ég er.
Erna hrökk við. Svo áttaði hún sig á þvi,
að þetta var rétt og hljóp af stað lieim.
Skannnt frá bænum mætti hún föður sín-
um. Hann varð hvass á svipinn við að sjá
hana.
Hvað ertu að gera úti um hánótt, sagði
hann hrjúft.
Sækja hjálp til að koma manni heim,
sagði hún móð.
Hann hvessti augun sem snöggvast.
Þau voru fljót ofan eftir.
Maðurinn hafði mjakað sér spottakorn.
Bóndi tók hann varlega upp í fangið, sagði
ekkert, og bar hann heim.
Það varð að skera utan af honum fötin, og
hann var illa farinn. Fótbrotinn, rétt fyrir
ofan öklann, og laskaður í öxl, svo að hann
gat lítið notað aðra liöndina, víða kalinn.
Hafði skriðið í sundur buxur og skinn á
báðum hnjám, og hendur hans, einkum sú
heilbrigðari, mjög bólgnar og blóðrisa.
Ekki varð vitað að sinni, hvort hann var
kostaður innvortis.
Hann féll í mók, á meðan gert var að
meiðslum hans, eitthvert sambland af svefni
og yfirliði. Fóturinn var orðinn mjög bólg-
inn og erfiður viðfangs, þó var brotið ekki
opið, og bóndi var laginn að gera að meiðsl-
um. Hann hafði oft læknað skepnur og
stundum menn áður.
Þegar ekki varð meira að gert að sinni,
var sjúklingurinn skilinn eftir í vörzlu
Ernu.
Um leið og bóndi gekk upp, strauk hann
dóttur sinni hlýtt um vangann með hrjúfri
hendinni. Það hafði hann ekki oært len?i.
Fjórmenningarnir voru fljótir að ná sér.
Skipstjórinn fékk að vísu nokkuð slæmt
kvef, en var þó kominn á ról á þriðja degi.
Og þann fjórða lögðu þeir af stað inn í botn
fjarðarins, þangað sem þéttbýlla var og ná
mátti í síma, og fylgdi bóndi þeim áleiðis og
inn fyrir ófærur, sem voru á leiðinni til
næsta bæjar. Það var þriggja stunda ferð.
Halldóri gekk tregar að skána. Þó fékk
liann rænu með köflum og virtist ekki mik-
ið þjáður og kveinkaði sér hvergi.
Nokkrar dagleiðir var að sækja lækni.
Bóndi hafði ekki mikla trú á þeim, en sagði
þó við þá félaga, að þeir skildu tosa plástra-
skrögg af stað, ef þeim sýndist. Annars
mundi manvæflan ekki sálast úr þessu í
höndunum á sér, en kvenfólkið væri að suða
um að fá einhvern til þess að líta á liann, og
gæti slíkt svo sem verið rétt, svo að þau
færu ekki að naga sig í handarbökin seinna,
ef hann skriði ekki saman. Annars væri tölu-
verður töggur í þessum strák, svona hálf-
hörðnuðum.
Þeir komu að þrem dögum liðnum á
dekkbát innan úr firðinum. — Voru að líta
eftir strandgóssinu og höfðu lækninn með.