Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Side 31

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
23
ist hún hafa gleymt því algerlega, að þarna
var ókunnugur maður nærstaddur.
Ib bar fingur að vörum sér: „Hann getur
heyrt hvert orð, sem við segjum.“
„Eg held, að hann sé sofandi."
„Sé svo, væri víst bezt, að við tækjum
undir stólinn sitt hvoru megin og bærum
hann út í snjóinn. fyrir utan, og þá yrði
hann víst sæmilega viðutan, þegar hann
vaknar.“
„En ef hann vaknaði nú á leiðinni,“
greip gesturinn fram í og leit upp.
„Jæja, þá biðum við aðeins, þangað til
liann væri sofnaður aftur, og þá yrði samt
leikið á yður,“ svaraði Ib. „Ég sagði þetta
aðeins til að grennslast eftir, hvort þér vær-
uð sofandi."
í sama vetfangi heyrðist fótatak fyrir ut-
an, og síðan þrjú stutt högg barin á hurð-
ina. Ib svaraði með þrem áþekkum högg-
um á gluggarúðuna. JÞví næst var hurðin
opnuð, og inn gengu þrír menn saman.
„Hér sé Guð!“ mælti einn þeirra djúp-
um rómi og skákaði sér niður á bekkinn.
„Er Sveinn heima í kvöld?“
„Nei, Abel, við erum einmitt að vonast
eftir honum,“ svaraði Anna María, og er
liún hafði litið á alla gestina, gekk hún yfir
að katlinum, sem hékk yfir hlóðunum, jós
upp úr honum í þrjár tréskálar og setti
fyrir gestina.
„Hérna fáið þið sopa af pors-seyði, og
brauð liggur á hillunni uppi yfir ykkur.
Reynið nú að hressa ykkur á þessu.“
Mennirnir settust umhverfis borðið.
Frummælandinn, sem virtist vera foringi
þeirra, teygði sig upp á hilluna og tók nið-
ur hafrabrauð og skar það í sneiðar. Síðan
tók hann ofan, spennti greipar og tautaði
langa borðbæn af miklum fjálgleik. Félagar
hans fóru að dæmi hans. Að því loknu tóku
þeir til matar síns og tæmdu skálarnar.
Ib hafði ekki mælt orð af munni, síðan
gestirnir komu. Hann leit til skiptis á þá
og manninn, sem dottaði á stólnum.
„Þökk fyrir mat, Anna María!“ mælti
Abel og ýtti tómri skálinni inn á borðið.
„Verði ykkur að góðu,“ svaraði konan.
„Eigið þið annars eitthvað erindi við Svein
í kvöld?“
Abel skellti upp úr og sneri sér að félög-
um sínum. „Hún spyr, hvort við eigum
nokkurt erindi við Svein,“ endurtók liann.
„Það er nógu skrambi skrítið."
»Við eigum það erindi við hann,“ sagði
einn gestanna, „að við ætlum að koma hon-
um í skilning um sannleikann og láta ekki
lengur þeyta okkur í allar áttir eftir geð-
þótta hans, eins og hingað til.“
„Ekki er nú upphafið óskemmtilegt,“
rnælti Ib. „Sveinn verður sennilega skelk-
aður, er hann heyrir þessi mannalæti í
ykkur. Annars er nú hérna staddur ókunn-
ugur maður, svo að réttast væri víst fyrir
ykkur að láta þessar ræður ykkar bíða.“
„Ætli það sé ekki bezt að tala, meðan
tækifærið gefst, og þess vegna er það, að
við höfum horfið frá varðbergi okkar í
kvöld.“
„Guð minn góður!“ kallaði Anna María
upp yfir sig og sló saman höndunum. „Þið
hafið þá hlaupið af verði, aumingja mann-
skepnurnar ykkar! Guð náði ykkur þá, er
Sveinn fréttir þetta.“
„Ojæja, ekki annað en það,“ svaraði Abel
rólega og kinkaði kolli. „Sveinn er nú sjálf-
ur útlagi og á nógu erfitt með að bjarga
sjálfum sér. Ekki ætlum við að gera hon-
um neitt til meins, fjarri fer því. En sá sem
á viðskipti við menn af okkar tagi, verður
að standa við orð sín og heit út í yztu æsar.
Þegar við réðumst í þjónustu Sveins, liét
hann okkur gulli og grænurn skógum, lof-
aði okkur fæði og klæðum og fáeinum
kringlóttum í viðbót, og það þótti okkur
gott og blessað, en reynslan varð nú á ann-
an veg. Fötin okkar — já, þeirra, urðum
við að afla okkur sjálfir á þann hátt að taka
þau frá Svíum og hætta lííi okkar og eiga
við mestu örðugleika að etja bæði daga og