Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Qupperneq 44

36
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
þetta og þetta árið, og fannst mér nú, að ég
gæti heldur ekki ráðið því að þessu sinni.
Brauzt allt þetta um í huga mínum á ör-
skammri stund, þar til Metúsalem segir:
„Nú, ætlarðu ekki að svara?“ Styn ég þá
upp, að ég sé ekkert á móti því að fara til
Magnúsar, en því verði sarnt foreldrar mín-
ir að ráða. — „Ég verð þá víst að skrifa
þeim,“ segir Metúsalem, og slitum við svo
tali.
Skömmu síðar segir Metúsalem mér, að
fengið sé samþykki foreldra minna, og var
þá afgert, að ég færi til Magnúsar á Hall-
dórsstöðum 1. maí um vorið.
(Framhald).
Tvíburabræðurnir.
Eftir A. T. Harris, M.D.
Að heimsstyrjöldinni lokinni var ég starf-
andi læknir í Californíu. I nágrenninu voru
nokkur herbúðahverfi, og við Rotary-félag-
ar vorum á kvöldin þjónar og aðstoðar-
menn í U.S.O.-klúbb, þar sem þröng var
á þingi á Jiverju kvöldi af fyrrverandi her-
mönnum, sem biðu lausnar.
Vinsælasta afþreyingar-atriði á kvöldin
var starf Katrínar Ólsen. Hún var listmál-
ari og átti þarna heima. Hún teiknaði Ijós-
lifandi myndir af piltunum og sendi þær
síðan ókeypis heim til ættingja þeirra.
Eitt kvöldið veitti ég því eftirtekt, að sá,
sem „sat fyrir“ lijá ungfrú Olsen, var ung-
ur sjóliði, dapur á svip. Hann talaði slitrótt
við hana og hrukkaði oft ennið, eða hnykl-
aði brúnirnar. Ég gaf svipbrigðum Kötu
nánar gætur, því að hún var annað og meira
en aðeins listamaður. Elún var einnig eins
konar skrifta-móðir piltanna. Og margur
pilturinn hafði þulið henni allar sínar sorg-
ir og áhyggjur í þessari tveggja stunda setu
á kvöldin, og síðan haldið á brott Jiressari
og hugaðri, en er hann hafði komið. Nú
sá ég, að Kata var samúðarlilý á svipinn,
hristi höfuðið eða kinkaði kolli uppörvandi
á víxl. En aldrei brosti ungi pilturinn til
hennar í svars skyni.
Næstu klukkustund á eftir var ég önn-
um kafinn og gleymdi mér alveg. Ég
gleymdi einnig bæði teiknaranum og unga
piltinum. En allt í einu kom Kata þjótandi
til mín og segir: „Æ, doktor Harris — vilj-
ið þér gera svo vel.“
Hún bandaði höfði í áttina til piltsins,
sem enn sat til hliðar við trönurnar og
studdi hölði í hendur sér. „Hann uppá-
stendur, að það sé — að ég“ — Kata var
hálfrugluð og utan við sig, — „og það furðu-
Jegasta við þetta er einmitt það, að þetta
er alveg satt, ég gerði þetta.“
„Gerðuð hvað?“
„Æ, gerið svo vel — að koma og sjá —
og tala við hann!“
Hún kynnti okkur. Pilturinn kingdi erf-
iðlega, eins og liefði hann krampadrætti í
hálsinum. Öðru hvoru lmykkti hann til
höfði út á aðra hliðina, eins og til að varpa
af sér einhverjum óþægindum.
„Ég hefi gert hann svo órólegan og æst-
an,“ sagði Kata angurvær. „Þér sjáið sjálf-
ur, að hann er sjóliði, en ég hefi sett lancl-
/?ers-einkenni á myndina. Ég skil ekkert í,
hvernig á þessu stendur. Ég teiknaði þó
aðeins það, sem ég sá fyrir mér, eða hélt
að ég sæi!“