Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Síða 35

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
27
fát á hann sem allra snöggvast. „Þú hefir
þá beitt vélabrögðum til að lokka mig
hingað.“
„Já, því miður,“ svaraði Sveinn, „ann-
ars voru það engin vélabrögð, þótt þér nefn-
ið það svo. Einn manna minna hafði heitið
ofurstanum að svíkja mig. Ég var heyrnar-
vottur að þeim samræðum og varð því að
girða fyrir framkvæmd áætlunar þeirra.
Og það heppnaðist, eins og þér nú sjáið;
og hvað nú, herra höfuðsmaður. Ég bíð
nú boðanna um það, hvað yður þóknast.“
„Hvað áttu við með þessu?“
„Við sjáum nú til, hverjum okkar ham-
ingjan er hollust, en annars ætla ég að mæl-
ast til að fá að halda á skammbyssunni yðar
þetta spölkorn, sem eftir er.
„Á ég að segja þér nokkuð, Sveinn
Gjönge!“ svaraði höfuðsnraðurinn glað-
hlakkalega. „Ég held svei mér, að í þetta
sinn sé hamingjan þér liollust. Um eitt af
tvennu er að ræða: Annað lrvort mun ég
skjóta þig, og er mér það enginn vinning-
ur, eða þú munt skjóta mig, og er mér
það enn minna virði, þar sem það sæmir
illa hermanni að láta ginna sig í gildru af
slíkum frelsingja sem þú ert.
Að svo mæltu tók Kernbok höfuðsmaður
báðar skamnrbyssur sínar í aðra lrönd sér
og rétti skeftin að Sveini, sem tók við þeim
og stakk þeim í belti sitt.
„Hver veit nema þú réttir mér þær aft-
ur, verði ég svo lengi á lífi,“ bætti lrann við
og brosti.
„O jaeja, já, höfuðsmaður!“ svaraði
Sveinn í sama tón. Hamingjan er hverful.
Ég skil annars svo sem, við lrvað þér eigið,“
bætti hann við. „Rétt áðan sögðuð þér
mér, að menn yðar væru suður við Rekinde
og Allerslev, en þeir hafa ef til vill gengið
út sér til skemmtunar í tunglsljósinu, því
að þegar ég kom gangandi eftir veginum
fyrir skömmu, virtist mér ég sjá urmul af
dökktrm verum flykkjast út úr skóginum.
Þeir héldu í áttina yfir að Örremandsgaard,
og það var því heppilegt, að við ollurn eng-
um hávaða með skothríð áðan. Við skul-
um vera hreinskilnir, herra höfuðsmaður!
Þér gáfust svo fúslega upp með það fyrir
augum að geta jafnað málin að skammri
stund liðinni. En ég met samfylgd. yðar
meira en svo, að ég vilji skiljast við yður
svo brátt. Og þess vegna munum við nú
halda í aðra átt, þar sem við getum verið
í friði fyrir hermönnum yðar.“
Höfuðsmaðurinn svaraði þessu engu, en
bros lians visnaði, er Sveinn mælti þetta.
Hann spennti af sér sverð sitt, er Sveinn
lagði hönd sína á handlegg hans.
„Hafið sverðið sjálfur, höfuðsmaður!
Annars yrði mér þetta of þung byrði; og
þar eð skannnbyssan dregur lengra, en
sverðið nær, býst ég ekki við, að þér vinnið
mér mein, og það eru aðeins hugleysingj-
ar, sem sviptir eru öllum vopnum sínum.“
Síðan gekk Sveinn fram á lilið við höf-
uðsmanninn, og fylgdust þeir nú að eftir
skógarstíg, sem lá skáhallt inn í skóginn og
í andstæða átt við leið þá, er þeir höfðu
þangað komið.
í kofa Sveins Gjönge höfðu nú bæzt tveir
menn í hópinn. Annar þeirra var lítill mað-
ur vexti og ósjálegur, ennið mjótt og
bungumyndað, kinnfiskasoginn og gulur í
andliti, og skorpið hörundið. Bar allt útlit
hans glöggan vott um örbirgð og neyð.
Hann var berliöfðaður og hafði bundið
mjóum þveng utan um síðan og úfinn
luppann. En annars var hann úr liði
Gjöngemanna eins og allir hinir, sem þarna
voru staddir.
Sérkennilegt við mann þann var það,
að liann var einkennilega blestur í máli,
mjög áþekkt því, sem Sveinn hafði veitt
eftirtekt í samræðum mannsins við sænska
lrerforingjann, er Sveinn lá í felum undir
brúnni.
Annar hinna nýkomnu manna var með
annan handlegginn í fatli. Er hann heyrði,