Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Side 21

N. Kv.
STRANDAÐ í HÖFN
13
ski þurfti að þétta hann, því að traustur og
ófúinn var hann ennþá.
Stundum var til ánægja, mikil, þegar allt
gleymdist og mínútur urðu að sekúndum,
en ósjaldan ásótti hana rokkin spurn um
það, er koma skyldi handan draums og
nætur og mynda uppistöður í lífsvef bezta
manns heimsins, þar sem hún var ívafið,
sem átti að gefa mýkt og fyllingu. — Ekkert
hafði verið sagt, ekkert gert, sem gæti rétt-
mætt þessa læðnu aðsókn, þegar liún var
háttuð — og stundum á fótunr líka. — Skyldi
ástin vera svona? Eins og arinhitun í svölu
herbergi, þar sem manni verður kalt á þeirri
hliðinni, er frá snýr eldinum. Var ekki
jafnan hægt að halda sér varmri og glæst-
eygjandi? Kannski voru þetta eðlilegir duttl-
ungar, og sjálfsagt ekki til þess að gera sér
rellu af, líta heldur björtum augum á þessa
dulráðu óvissu. Engin hetja án erfiðleika,
og stúlka vestur á Fjörðum hræðist ekki
gjóstþyt.
Þegar leið að lröfuðdegi, tók Halldór að
verða íbygginn. Stundum jafnvel fýldur. —
Erna reyndi að glensast við hann, ekki góð-
ur jarðvegur fyrir það. Munúð var stundum
svarað með duttlungunr. Brosi með grettu.
— Hún hafði ásett sér að vera umburðar-
lynd, en stóð sjálfa sig að því æ tíðar að vera
kaldari en framkoma hennar sýndi.
Þegar Halldór sagði Ernu, að hann hygði
til sjós þá um veturinn, varð hún fá við. —
Hann vildi afla fjár, og hún hafði ekki skap
til að letja hann farar, gat þó ekki stillt sig
um að benda honum á, að nóg verkefni
væru þar á bæ og afkomumöguleikar á við
margt annað. Hann svaraði, — og hún vildi
ekki muna svar hans.
Það var ekkert talað um framtíðina, og
þau kvöddust með liandabandi í annarra
ásýnd.
Erlendur fylgdi honum inn fyrir Ófæru.
Föggur voru litlar, en sumarkaup hafði
Halldór fengið goldið. — Ekkert tekið fyrir
sjúkrasinningu og þar að lútandi. — Ekki
siður hér að selja næturgreiða, sagði Erlend-
ur, og fer ég ekki að byrja á því við þig.
Stundum situr stúlka við glugga í Lónvík
og starir út í haustnóttina.
Það eru engar póstferðir að þessum bæ,
og það geta liðið mánuðir, án þess að bréf
hafi tækifæri til þess að berast. Útvarpið er
Jrá eina tenging fólksins við umheiminn. Og
Jregar ferðir loksins falla, berast engin bréf,
sem eftir var beðið.
Nú er sjaldnast bót í því að hlaupa út og
láta storminn kuia á sér ennið. Það er nóg-
ur kuldi.
Hún harðnaði stundum á svipinn, þegar
hún leit út á sjóinn. Hann var hrekkjóttur,
sá skratti. Hún vanfær.
Harkan risti ekki djúpt, ekki í einveru,
og oft tróð hún upp í sig koddahorninu á
kvöldin; þá heyrðist ekkert, og tár hrundu,
og nóttin var blind.
Milli jóla og nýárs kom sú frétt í útvarp-
inu, að togarinn Heimir hefði farizt á heini-
leið frá Englandi. Engin mannbjörg. Einn
hásetanna, Halldór Einarsson, hafði orðið
eftir af skipinu í Fleetwood sökum læknis-
aðgerðar, sem gerð var á honum vegna gam-
alla meiðsla, er hann hafði fengið í strandi
fyrir tæpu ári.
Heimir og Fleetwood, þetta hafði hún
frétt.
Maðurinn á spítalanum í Fleetwood er
orðinn heill.
Meiðsli í baki höfðu tekið sig upp lítils
háttar og það farið að bólgna, en ekki til
mikilla óþæginda þó. En hann liafði rölt til
læknis — svona hinsegin — og slapp þá ekki
við spítalavist í nokkra daga. Mundi vera
orðinn heill í næsta túr. — Þetta strand í
Lónvík var býsna mikill örlagavaldur. --
Og nú var hann fluttur á sjómannaheimili
og beið þess að komast heinr með öðrum
togara. Ferð eftir nokkra daga.
Kvöld nokkurt, þegar Halldór sat inni á