Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Síða 47

N. Kv.
TVÍBURABRÆÐURNIR
39
„Okinawa!" Rödd hans var veik og
dauf, aðeins hvísl eitt. Styrjöldin var þá
orðin hversdagsleg og gamalkunn. Maður
fann ekki lengur til skjálfta né kippti sér
upp við smámuni. Til þess var maður alltof
þreyttur. Ég vissi vel, hvað sogandi og snarl-
andi andardráttur bar vott um, — jafnvel
þótt ég heyrði hann í rnyrkri. Ég sá ein-
hverju skjóta upp. Það var hinum megin
við dálitla klettasnös. Ég skreið gætilega
meðfram klettinum með hnífinn til taks og
bjóst við ljósleiftri á hverju augnabliki. Nei,
þetta var engin Japana-gildra. Þetta var
einn okkar pilta. Ég sagði honum, að ég
tetlaði að leita uppi einhvern af sjúkralið-
inu til að gefa honum ofurlítið ópíurn.
Pilturinn stundi og reyndi að setjast upp.
Svo sagði hann: „Juddi? Er þetta — ekki
Juddi?“ Jú. Þetta var Harrý. Þegar hann
hóstaði, gekk blóðið upp úr honum. Ég
reyndi að telja honum trú um, að þetta væri
aðeins sár í öxlinni. En Harrý gat lítið tal-
að, hann var að verða mállaus. Hann bað
mig að fara ekki frá sér. Og svo bað hann
mig að kveikja á eldspýtu, svo að hann gæti
séð mig aftur. Kletturinn skýldi okkur vel,
svo að ég gerði þetta. Hann hvíslaði eitt-
hvað um konuna sína, að ég yrði endilega
að finna hana, þegar ég kæmi heim aftur.
— Og svo — síðustu orðin, sem hann sagði
Voru þessi: „Æ; Juddi, ég vildi óska, að við
Værurn raunverulegir bræður — tvíburar!"
Pilturinn hélt áfram að tala og dró við
sig orðin:
„Svo — ég sagði Harrý, að ég hefði vitað
það alltaf síðan við hittumst á markaðin-
um forðum, að við værum tvíburar. Ég
sagði honum, að ég hefði ekki þorað að
segja honum þetta á Guadalcanal — hann
a liástigi og höfuðsmaður. Ég hallaði hon-
um upp að öxlinni á mér. En hann gat nú
?kki lengur talað. Augu hans voru hálf-
\°kuð og. . . . svo hætti hann að anda....
Ég veit ekki, hvort hann heyrði mig segja
í sífellu, hvað eftir annað: Harrý, við erum
bræður — tvíburar, Harrý. . . .!“
Juddi hafði tár í augum. „Við fundumst
þó aftur til fullnaðar í þetta sinn, við urð-
um bræður, varanlega. Það veit ég, herra
læknir! Og alltaf síðan á Okinawa hefir það
verið áþekkast því, að ég gengi í þoku, og
ég hefi verið að velta því fyrir mér, hvort
hann muni hafa heyrt til mín, mig hefir
langað svo til að vita það með vissu!“
Hann hristi höfuðið og varð vandræða-
legur á svipinn og tautaði: „Þið hljótið, að
sjá, að myndin sú arna er ekki af mér! And-
litið er — æ hvað, það er hamingjusvipur
á því, eins og var á Harrý. Ég — er alltaf
súr á svipinn, svipþungur. Og svo er það
einkennisbúningurinn —“
„Ég vildi óska, að ég vissi, hvernig á þessu
stendur,“ sagði Kata grátklökk.
Læknirinn í mér hafði verið að brjóta
heilann um málið og velta fyrir sér, hve
samsamdir tvíburar geta verið. .. . allt að
því óaðskiljanleg eining. Og í einu vetfangi
brá upp í huga mínum leiftri, ef til vill frá
hinu ókunna og dularfulla.
„Bíðið þið nú sem snöggvast,“ sagði ég.
„Það er dálítið, sem Judda langar til að
vita, og ég held, að myndin geti gefið hon-
um svar við því. Hugsaðu þér, Juddi —
hugsaðu þér! Jú, meðan ungfrú Ólsen
horfði á þig, sá hún Harrý fyrir sér, meira
að segja með réttum foringja-einkennum?"
Ungi pilturinn þreif í handlegginn á
mér: „Þér eigið við, að hann hafi heyrt
til mín — að liún hafi séð hann sökum þess,
að hann sé hérna einhvern veginn nær-
staddur?"
Ég kinkaði kolli.
„Sjáið þér til, herra læknir, — gæti ég
aðeins trúað því....“ Hann þagnaði. Nú
virtist vera farið að renna upp fyrir Kötu
hin dýpri meining þessara ,,misgripa“ henn-
ar. Juddi sneri sér að henni, og nýjum
bjarma brá fyrir í augum hans.
„Viltu gera svo vel að senda konunni