Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Side 23

N. Kv:
STRANDAÐ í HÖFN
15
svo, að hann lialði gért verra með drættin-
um. Nú rnundi hún ekki taka hann í sátt
aftur. — Og svo fann hann ekki heldur eins
mikið fyrir aðskilnaðinum fyrst. Hafði
meira að segja þótt gott að vera laus — svona
í byrjun. Það var ekki fyrr en seinna, að
hann uppgötvaði, að það vantaði eitthvað í
þær stúlkur, sem hann kynntist á eftir Ernu.
Þær gátu ekki veitt honum slíkan unað sem
JtLÚn hafði gert. Fyrst taldi hann, að ný
mundi fölva þessa minningu, en þær nýju
virtust hafa öfug áhrif. Með stelpum fann
hann bezt til þess, hve Erna hafði verið góð.
Hánn þurfti ekki nema kyssa stelpu til þess
að minnast sumarsins og Ernu. Og hún hafði
slegið fölva á þær, sem hann hafði áður
þekkt. — Samt var hann að vona, að þetta
.rjátlaðist af sér, óg Joan vár kannski einna
líklegust'til hjálpar. Það var margt fjarrænt
og seiðándi við hana, — og svo lokkaði
Sidney í fjarska með svörtum svönum og æv-
intýrum úr lesnum reyfurum, táldragandi,
með pálmgrænu suðursins og kóralskrauti.
Og þótt það væri ekki kannski allt í
Sidney, þá voru þó hasg heimatökin — og
skipið, sem átti að vera þar í siglingum og
hann innanborðs, — og þó einkum í land-
leyfunum, þar sem ævintýrin gerast.
En þegar liann hélt á bréfinu í hendi sér,
þá varð honum Ijóst, að hann hafði komið
of nærri eldinum og brennt vængi sína.
Joan var orðin eins og fallegt, þýðingar-
laust glingur, — augnagaman án innihalds,
— eitthvað fjarrænt, sem erfitt var að átta
sig á og bara gaman að eiga, ef hún væri
allt öðruvísi, — og þó kannski ánægjulegast
að losna við.
I stúlkunni vestur á Fjörðum beið hin ör-
ugga vissa um fullkomnun þess bezta, sem
hann hafði kynnzt. — Og þó, — var hann
ekki búinn að glata henni — og gæfu sinni?
— Hún nálgaðist hann með bréfi sínu. Hún
virti hann þó tilskrifs. Og þó var það áreið-
anlega ekki ætlunin að skannna liann, þá
hefði hún heldur kosið að þegja.
Halldór Bergsson reif bréfið upp.
Dóri, stóð þar. Engin óþarfa mælgi. Þá
mundi skapið vera víst til alls, en þó vel
hamið.
Hann sá Ernu segja þetta orð. Varirnar
ögn kipraðar að öðru munnvikinu, augna-
ráðið stillt, en fast og lét ekkert uppi. Þann-
ig leit hún út, þegar aðrar voru vanar að
ryðja úr sér orðaflóði og hugsa á eftir — eða
orga og hugga sig með brigzlyrðum.
Hann leit niður um bréfið: þéttskrifað, —
stafagerðin jöfn og föst. Allir drættir jafnir,
mjúkir og engin óþarfahorn. Það var traust
og hvikult eins og augun, sem honum fund-
ust vera að vega sig og meta á bak við papp-
-frinn. Þessi augu höfðu breytzt svo mikið
seinnipart liðins sumars. — Tekið á sig
þessa stilltu íhygli, þegar hann kvaddi hana,
og látið hann finna til ósjálfstæðis, jafnvel
andúðarblandins geigs, sökum þess að hann
taldi hæpið, að þau væru sér hlðiholl.
Og hann las áfram:
Þú rnunt sennilega ekki búast við bréfi
frá mér, en það ólíklega gerist stundum.
Eg hefði ekki heldur farið að íþyngja
póstinum — og kannski fleirum, — ef mér
hefði ekki fundizt, að þú ættir að vita sumt,
sem þú ekki veizt.
Pabbi varð fyrir snjóflóði í vetur, — var
,að smala. I-Iann komst heim með féð, lét
það inn og sinnti útiverkum. Sagði fátt, að-
eins að það hefðu hrotið á sig nokkrir snjó-
kögglar. Gekk svo til sængur — og dó. — Ég
harma ekki föður minn mikið. Pabbi, karl-
inn, sveikst aldrei um það, sem hann taldi
sér vera tiltrúað. Það gerir mig rórri, — þar
er manns að minnast.
Bráðum mun ég eignast barn, og þú ert
faðirinn. Ég vona, að það verði sveinn og
beri gæfu til þess að verða annar Erlendur.
Þetta barn verður að nægja sem minn skerf-
ur til viðhalds kynstofninum, því að ég hef
ekki skap til að gefast nema einum.
Þá hef ég ekki fleira að segja þér, sem þú
ekki veizt. — Þú þarft ekki að skrifa mér,