Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Blaðsíða 5

HETJAN I KLONDII<E.
67
Kama hafði tvo hvílupoka, en Harnish ekki
nema einn.
Vinnan gekk greiðlega og hiklaust. Peir
eyddu ekki tímanum með óþarfamælgi. Hvor
um sig gjörði það, sem honum bar og datt
ekki í hug að hlífa sér við neinu af því sem
vinna þurfti og koma því á hinn. Kama sá, að
þeir þurftu meiri klaka og fór að sækja hann.
Á meðan reisti Harnish upp þrúgu, sem einn
hundurinn hafði velt um koll, í áflogum við
annan hund. Pegar búið var að sjóða fleskið
setja upp kaffið og hræra soppuna í pönnu-
kökurnar, vanst Elam Harnish líka tími til að
láta baunir í skaftpott og setja á glóð. Svo
kom Kama og settist á yztu brún greinahlað-
ans og fór að gjöra við aktýgi á meðan hann
beið eftir matnum.
F*egar Kama var að byrja að eta, mælti
hann:
»Eg held Skookum og Booga séu komnir
í hörku áflog.«
»Gættu þeirra vel,« svaraði Elam Harnish.
Annað ræddust þeir ekki við á meðan þeir
mötuðust. Einu sinni hraut Kama blótsyrði af
vörum og þó ekki allhátt. Stökk hann síðan á
fætur, þreif eldibrand úr bálinu og hljóp þang-
að sem hundarnir voru í einni þvögu að fljúg-
ast á. Lét hann brandinn ríða að þeim og
fékk skilið þá. Á meðan Harnish var að borða
tíndi hann ísmola í skaftpottinn og bráðnuðu
þeir þar.'Pegar þeir höfðu matast, bætti Kama
viði á eldinn, hjó enn nokkrar greinar af tré,
til að nota morguninn eftir og settist svo á
greinabálkinn og hélt áfram að gjöra við ak-
týgin. Harnish skar niður flesk í stóra bita og
lét í baunirnar, sem molluðu þar yfir eldinum.
»Moccasínur« *) þeirra beggja voru votar, þrátt
fyrir hið mikla frost og þegar þeir áttu ekki
framar neitt erindi útaf viðarbálki sínum, klæddu
þeir sig úr þeim, hengdu þær á stutt prik
nærri eldinum og snjöru þeim við og, við.
Þegar baunirnar voru loksins orðnar mjúkar,
helti Elam Harnish nokkru af þeim í poka, sem
gjörður var úr gömlum mjölpoka og var hálft
annað fet á lengd og þrír þumlungar að þver-
máli. Hann gróf pokann í fönn til að frysta
hann, en geymdi afganginn af baununum í
pottinuin til morgunverðar daginn eftir.
Klukkan var orðin níu og þeir voru tilbún-
ir að taka á sig náðir. Hundarnir voru hættir
að fljúgast á fyrir löngu. Hin þreyttu dýr lágu
í kút með lappirnar dregnar fram undir trýnið
og breiddu svo kafloðin skottin ofan á alt sam-
an. Kama breiddi svefnpoka sinn á bálkinn og
kveikti í pípu sinni. Harnish gjörði sér vindl-
ing úr tóbaki og vafði um mórauðum pappír
og svo hófst síðari samtalstilraunin það kvöld:
»Eg held að við séum búnir að fara hér
um bil fimmtíu mí!ur,« sagði Elam Harnish.
»Hum, mig líka halda það,« sagði Kama.
Svo fóru þeir í svefnpokana og skiftu ekki
fötum, að öðru- en því að þeir fóru í ullar-
treyjur í staðinn fyrir kuflana, sem þeir höfðu
verið í um daginn. Peir féllu þegar í fastan
svefn. Stjörnurnar tindruðu á heiðum himni og
norðurljósalogarnir léku um hann eins og geisl-
ar frá stórum rafmagnsljósvörpurum.
Pað var ekki farið að skíma, þegar Elam
Harnish spratt upp og vakti Kama. En log-
uðu norðurljósin skært, þó nýr dagur væri
runninn. í morgunmat höfðu þeir upphitaðar
pönnukökur, upphitaðar baunir, steikt »flesk« og
kaffi. Hundarnir fengu ekkert,' þó þeir mændu
vonaraugum á þá félaga. f*eir sátu álengdar og
höfðu vafið skottinu um fæturna. Peir lyftu upp
framlöppunum til skiftis í eyrðarleysi og leit út
fyrir að kuldinn syrfi mjög að þeim. Bað var
ákaflega kalt, að minsta kosti 65 stiga frost. Og
þegar Kama fór að týgja hundana berhentur,
þá varð hann hvað eftir annað að verma sig
við eldinn, því gómarnir urðu tilfinningarlaus-
ir. Þeir báru báðir matvælin og svefnpokana
á sleðann og bundu svo faiangurinn. Svo
vermdu þeir hendurnar við eldinn í síðasta
sinn, settu upp vetlingana og keyrðu hundana
fram af bakkanum og ofan á ísinn, þangað,
sem slóðin var. Elam Harnish gizkaði á, að
9*
') Sólalaus skór, sem lndíánar nota.