Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 8

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.1
Elam Harnish stóð við orð sín og dvaldi
litla stund í Dyea.
Eftir stundardvöl var búið að bera á sleð-
ann matvæli og póstsendingar eins og á hon-
um toldi, búið að týgja aðra hunda og fá
annan Indíána til ferðarinnar. Kama steinþagði
þar til Elam Harnish var ferðbúinn og gekk
til hans, til þess að kveðja hann. Reir tókust
í hendur.
»Þú drepa veslings Indíánann,< sagði Kama.
»Hæ, Lofteldur! Rú drepa hann.«
»Hann hlýtur þó að minsta kosti að kom-
ast til Pelly,« sagði Elam Harnish og glotti
við.
Kama lét í Ijós, að hann efaði þetta, með
því að hrista höfuðið. Svo vatt hann sér til
hliðar og snjöri baki við þeim. Slík var kveðja
hans.
Rann hinn sama dag komst Harnish yfir
Chilcoot og um kvöldið komu þeir að Crater
vatni. Var þá komin hríð og myrkur. Rar tóku
þeir sér náttból og var þar kalt að vera, því
skógur var þar enginn og lítið um eldsneyti
á sleðanum. Þegar þeir vöknuðu um morgun-
inn, fyrir dag, var þriggja feta þykkur snjór
ofan á þeim. Og þggar þeir voru komnir upp
úr fönninni, reyndi Indíáninn að strjúka. Hann
var búinn að fá nóg að ferðast með manni,
sem eftir hans áliti hlaut að vera vitstola.
En Elam Harnish taldi um fyrir honum og
var ekkert blíður í máli. Svo héldu þeir á stað.
Ferðin var ákaflega örðug eins og áður og
Indíáninn þoldi ver vosið en Kama. Hann
kvartaði þó aldrei og reyndi ekki framar að
strjúka. Hann hlífði sér ekki hið minsta, en
því hét hann margoft svona í huganum, að
hann skyldi ekki aftur verða á vegi Elam
Harnish.
í Fifty Mile urðu þeir fyrir slysum. Reir
voru að fara yfir á og var veik ísspöng á
henni. Spöngin brotnaði og straumurinn tók
aila hundana nema þann, sem næstur var sleð-
anum og sáust þeir aldrei síðan. Nú urðu þeir
að beita sjálfum sér fyrir sleðann. Varð þeim
örðugur drátturinn og neyddust þeir til að
skilja eftir hundamatinn og ýmsa hluti til þess
að létta ækið. Daginn eftir heltist hundurinn
og varð að lóga honum. Pá skildi Elam Harn-
ish sleðann eftir og urðu þeir nú að bera far-
angurinn. Sjálfur bar Harnish 150 pund en
byrði Indíánans var tuttugu og fimm pundum
léltari. Reir urðu að skilja byssuna eftir og
önnur áhöld og höfðu nú ekkert annað méð-
ferðis auk póstpokanna, en tvo svefnpoka og
lítið eitt af matvælum.
Regar þeir komu til Selkirk eftir 200 mílna
göngu, tók Harnish hunda sína þar og beitti
þeim fyrir sleða, sem hann fékk þar líka. Hund-
arnir voru nú sprækir vel og ferðin gekk greið-
lega um hríð. Síðustu fimm mílurnar af Ieið-
inni þangað, hafði Harnish orðið að reka Ind-
íánann á undan sér. Ella mundi hann hafa
fleygt póstpokanum, eða jafnvel lagst niður í
snjóinn til hinstu hvíldar. Svo aumur var hann
orðinn og aflvana. Enda varð hann þar eftir
og í hans stað réði Harnish flækinginn frá Le
Barge, sem áður er getið.
Eftir að þeir komu til Forty Mile gekk ferð-
in mjög greiðlega því slóð var góð þaðan
alla leið til Cirkle City. Segir svo ekki meir af
þeim, fyr en þeir komu á ákveðnum degi til
Cirkle City og óku inn á aðalgötuna klukkan
tíu um kvöldið.
6. KAFLI.
Pað var þröng mikil í gildaskálanum. Par
voru samankomnir allir þeir, sem verið höfðu
viðstaddir, þegar Elam Harnish lagði á stað
fyrir tveimur mánuðum síðan. Skoðanir manna
voru mjög skiftar. Sumir fullyrtu, að hann
mundi koma á ákveðnum tíma, aðrir töldu það
ómögulegt. Klukkan var orðin tíu og enn var
haldið áfram að veðja.um þetta. En þeir, sem
héldu taum Loftelds urðu nú að »leggja undir«
miklu hærri fjárhæðir en hinir, sem í nióti
veðjuðu. Jómfrúin var orðin hrædd um, að á-
form hans hefði mishepnast, en hún lét á engu
bera og veðjaði eigi að síður við Karl Batts,
40 »unsum« gegn tuttugu, um það, að Elam