Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Blaðsíða 11

HETJAN í KLONDYKE.
73
hann, en ekki Harnish, sem yrði að lúta í
lægra haldi.
Enn héldu þeir áfram að hringsnúast nokkra
hríð, en svo nam Elam Harnish staðar, slepti
tökunum á dansfélaga sínum, hopaði á hæli,
riðaði við og baðaði út höndunum eins og
hann væri að ná í eitthvað til að styðja sig
við. Dawis brosti. Hann svimaði og varð í
mestu vandræðum, slangraði út á hlið, snjöri
sér svo við til að ná jafnvæginu og féll síðan
á grúfu. En Elam Harnish þreif stúlku þá, er
næst stóð og þau fóru að dansa >vals«. Enn
liafði hann sýnt yfirburði sína. Pó hann das-
aður væri eftir þúsund mílna ökuför og hefði
farið sjötíu mílur þann dag, í einum áfanga,
þá hafði hann samt snúið ólúinn mann niður
og það annan eins burgeis og Bensi Dawis var.
Elam Harnish elskaði tindana. Pað voru að
vísu ekki margir tindar til í hans sjónarhring,
en hann hafði þó sett sér það mark og mið,
að klifra upp á þá hæstu, sem til voru. Um-
heimurinn hafði aldrei heyrt hann nefndan á
nafn, en það var á hvers manns vörum í hinu
mikla þöguia norðurlandi á meðal Indíána og
hvítra manna, alt frá Beringvatni til Skarðanna
og frá upptökum lengstu ánna til 'íseyðimark-
anna við Point Barrow. Hann var ákaflega
drotnunargjarn og hún kom alstaðar fram, hvort
sem hann átti í höggi við náttúruöflin, við menn,
eða hepnina í dirfskufullu áhættuspili. Lífið var
alt stórkostlegt spil — lífið og það sem því
heyrði til. Og hann var spilamaður, spilamað-
ur með lífi og sál. Ahætta og gróðavon voru
honum matur og drykkur. Að vísu treysti hann
ekki hamingjunni í blindni, því hann neytti
bæði afls og bragða, en á bak við alt, sem
hann gjörði stóð hin eilífa hepni, þetta óþekta
afl, sem stundum beitti sér gegn dýrkendum
sínum og eyðilagði þá hygnu, en veitti heimsk-
ingjunum allsnægtir. Hepnin, sem allir leituðu
og alla dreymdi um að ná á vald sitt. Lífið
söng fyrir hann Iofsöngva um mikilleik sinn.
Hinir ginnandi hljómar þess bárust honum
stöðugt til eyrna. Pað. hvíslaði því að honum,
að hann gæti komisl hærra en aðrir nrenn,
gæti unnið þegar þeir töpuðu og sigrað þeg-
ar þeir biðu ósigur. Petta var herhvöt lífsins,
hins heilbrigða og þróttmikla lífs, sem ekki •
þekkir veikleika og afturför, og sem er ölvað
af sjálfsánægju, telur sér ekkert um megn og
er gagntekið af bjartsýni.
Hann heyrði æfinlega sama boðskapinn,
bæði í hinu ógreinilegustu hvísli og gjallandi
Iúðurhljómi, þann boðskap, að hann mundi
einhverntíma höndla gæfuna, gjörast herra henn-
ar, fjötra hana og marka sínu marki. Þegar
hann var að spila »poker«, hvíslaði röddin um
fjóra ása og »royal flush*. Pegar hann leitaði
gulls, sagði hún honum frá gulli undir gras-
sverðinum, gulli í árfarvegunum og gulli niður
eftir öllum götum. Þegar hann komst í lífshætt-
ur og mannraunir, hvort sem það nú var á öku-
ferðum, fljótasiglingu eða í verbúðum, þar sem
ekkert var til að eta, þá hljóðaði boðskapurinn
þannig, að aðrir inenn dæju ef til vildi, en hann
mundi sigra og lífi halda. Þetta var hin æfa-
gamla lífslygi þess lífs, er gabbar sjálft sig, og
þykist sjálft vera ódauðlegt og óbrigðult, eiga
víst að sigra alla aðra og fá höndlað það hnoss,
er hjartað girnist.
Og svona fór Lofteldi. Hann hafði hausa-
víxl á öllum hlutum, dansaði til þess að eyða
svimanum og varð manna fyrstur að veitinga-
borðinu. En nú fóru að heyrast ákveðin mót-
mæli úr öllum áttum. Menn undu nú ekki
lengur þeirri kenningu hans, að sigurvegarinn
ætti að borga. Það braut bág við alla góða
siði og heilbrigða skynsetni. Og þó þessi kenn-
ing bæri órækan vott um félagslund, þá varð
samt að afnema hana, einmitt til þess að fé-
lagsskapurinn gæti haldist, Það var Bensi Da-
wis, sem átti, samkvæmt öllum eðlilegum venj-
um, að borga brúsann, og það varð hann að
gjöra. Ennfremur átti veitingamaður að borga
alt það vín, sem Elam Harnish gæddi mönn-
um á, því Lofteldur jók mjög aðsókn að gilda-
skálanum, þegar hann hélt veislu. Bettles var
framsögumaður þessarar tillögu. Rökfærsla hans
var all mergjuð, þó málið, sem hann talaði,
10