Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Síða 25

KYNJALYFIÐ.
87
Allir hafa vaknað upp við óp hans og köll og
dátarnir safnast í fiokkum um hann. Hann sveifl-
ar sér frá einu efni til annars með stakri lip-
urð og talar á ýmsum tungum, allra þeirra
þjóðflokka, sem hér eru. Og það er eins og
hann viti, hvar hann getur best snert hjarta og
tilfinningar hvers þjóðflokks, og vakið áhuga
þeirra til að leggja fram krafta sína og líf til
að frelsa landið helga.«
»F*að vitna eg til sólarinnar, sem yfir okk-
ur skín, að göfuglyndur og stórhuga einsetu-
maður er hann, þrátt fyrir alt,« sagði konung-
ur. »En hvers er líka annars að vænta af ætt-
ingjum Gottfreðs? Og merkilegt er, að hann
virðist hafa mist von um sáiuhjálp fyrir fárra
ára gálauslegt líferni. Eg verð að fá páfann til
þess að senda honum syndaaflausnarbréf, og
eg skildi alt að einu tala þar máli hans, þótt
það hefði verið abbadísin sjálf, sem varð hon-
um að ásteytingarsteini.«
Meðan konungur talaði þannig, var koma
erkibiskupsins af Týrus boðuð og var honum
þegar fylgt inn. Erindi hans var meðal annars
að biðja konung að mæta í hinu sameiginlega
herráði krossfararhöfðingjanna, ef heilsa hans
leyfði, og svo .að gera honum grein fyrir hinni
hernaðarlegu og pólitísku afstöðu krossfaranna,
og hvaða breytingar hefðu á henni orðið í
veikindum konungsins.
Litli pfslarvotturinn.
Eftir Önnu Larsen. (Þ. G. S. þýddi).
Ketty prinsessa sat á gólfinu í barnaherberg-
inu með skrítinn brjóstsykurmola í munni sér
og var að skoða myndablað.
Það var tíu ára afmæli hennar konunglegu
tignar og hún var farin að »taka eftir hlutun-
um«, eins og barnfóstran komst að orði, og
hafði hún blásið mæðulega um leið og hún
mælti þetta.
Hún hafði veitt því eftirtekt, að þegar hans
konunglega hátign — hann pabbi hennar —
var heima, þá var hennar konunglega hátign —
móðir hennar — altaf á ferðalagi. Og kæmi
móðirin heim, þá fór pabbi hennar burt.
Ketty prinsessa skildi þetta ekki, hversu
mikið sem hún hugsaði um það. Henni þótti
undur vænt um pabba sinn og það hafði hún
sagt mörgum, að hann væri fallegasti maðurinn
í heiminum.
Það var áreiðanlega hið litla ástrfka hjarta
hennar, sem átti þátt í því, að faðir hennar var
fallegur í hennar augum, þvf fríður var hann
ekki í raun og veru. Hann var hár og karl-
mannlegur og sýndist einkar tígulegur, er hann
sat á hestbaki. Hann var líka sérlega viðkunn-
anlegur og aðlaðandi.
Litlu prinsessunni þótti líka ofur vænt um
mömmu sína, en það var því líkast, sem hún
væri henni ekki eins nákomin. Hún gat aldrei
hjúfrað sig upp að henni — mátti ekki mæla
blítt við hana og kjassa hana eins og hann
pabba sinn, því hennar konunglega tign var
svo hrædd um að hún mundi setja blett eða
hrukku á skrautklæði sín, eða ýfa á sér hárið.
Þegar þessi litli ærslakálfur vildi láta í ljósi til-
finningar sínar, varð hún að gjöra sér.að góðu
að kyssa myndirnar af mömmu sinni og klappa
þeim. Það var mesti sægur af góðum myndum
af móður hennar á borðinu í svefnherbergi
hennar.
Á einni myndinni var hennar konunglega
tign í hirðskarti og með kórónu á höfði. Á
annari myndinni sat hún á hestbaki og á þriðju
myndinni sat hún í bifreið og stýrði henni
sjálf. Það hafði verið tekin mynd af henni í
veiðibúningi og þar voru hundarnir hennar hjá
henni. Þá var ein mynd, sem sýndi hana með
nppáhaldið sitt, litla kínverska hundinn. Ketty
hataði hann og fann til afbrýði, er hún horfði
á myndina. Svo var þar enn ein mynd, sem
litla prinsessan elskaði meir en allar hinar. Sú