Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 32

helminginn af seglinu, hvað þá allt og kjölfestan
lítil og rokið eins og það getur verzt orðið hérna
út úr fjörðunum. Ég sá að fóstri minn hvessti
augun á rokgæruna, það var eins og neistaði af
þeim, hann var þungur á brúnina og ég sá ekki
betur en að hann steytti hnefann að rokinu eins
og hann væri að mana það til við sig svo greip
hann stýrið, skellti því fyrir með þessum hárvissu
fínu handtökum, sem einkenndu hann alltaf. Bát-
urinn tók skriðinn, saup á til hlés, reif sig upp úr
aftur en þá hélt ég að hann ætlaði um. Ég sat á
hálsþóftunni tilbúinn að ausa og horfði beint
framan í fóstra minn. Andlit hans var eins og meitl-
að í stein, enginn dráttur bærðist í því, hann horfði
beint framundan, en virtist þó sjá allt í kring.
Aldan stækkaði enn, og bátinn hálffyllti hvað eftir
annað og ég, mátti hafa mig allan við að ausa.
Brátt kom að því, að hástokkurinn hætti að koma
upp úr og ég hafði ekki við í austrinum og sá
ekki annað, en að við værum að sökkva þarna.
Ég leit á manninn í skutnum hvíðafullum augum,
en þar ríkti sama róin, sami járnviljinn, ekkert
myndi geta heft för þessa manns — nema dauðinn.
Hann hafði skautið í hendi sér nú gaf hann aðeins
eftir og beitti bátnum nær. Eitt orð náði eyrum
mínum, það var eins og hann biti það í sundur —
„austu“, ég jós og jós upp á líf og dauða, eða,
það fannst mér að minnsta kosti, en það get ég
sagt ykkur drengir, að það sem ég sá næst, hafði
nær dregið úr mér allann mátt af skelfingu. Ég
sá að fóstri minn beigði sig niður og tók negluna
úr bátnum og stakk henni undir röng, og sigldi nú
liðugra ég sá ekki betur en að hann glotti, það
voru einu svipbrigðin, sem ég sá á honum meðan
þessi sjóferð stóð yfir. Báturinn tók harðann kipp,
eins og fugl flygi þaut hann áfram. Ég bjóst við
að öllu væri lokið bátinn myndi fylla eftir ör-
skamma stund. En hvað skeði, ég skildi það ekki
og skil það ekki enn, það gaf að vísu á eins og
áður, en ég þurfti sáralítið að ausa og báturinn
virtist mun stöðugri. „Hásetar Þórðar störðu á
hann með opinn munninn, „Hvaða djöfull?“ þetta
hlaut að hafa verið spennandi. Já, hvað varð af
austrinum? Já drengir mínir, þetta var sú mesta
sigling sem ég hef nokkurutíma séð á æfinni og ég
hugsa, að Grímur gamli Thomsen hefði sagt, „að
meira hefði aldrei siglt nokkur íslendingur“.
Það lá við, að ég skammaðist mín fyrir hugsanir
mínar fyrir nokkrum mínútum og ég horfði með
lotningu á þennan íturvaxna mann í skutnum,
þennan bjargfasta klett, sem ekkert gat bugað,
æstar höfuðskepnurnar urðu að lúta í lægra haldi
fyrir honum. Erfiðleikarnir hrundu af honum eins
og brimlöður af bjargi við ströndina. En það var
eftir að komast fyrir kolluna, það brazt og brak-
aði í bátnum átökin voru ógurleg. Ég gægðist
undir seglið, já aðeins framundan á bakborða voru
hvítfyssandi boðarnir á „kollunum“ og einhver-
staðar var „klakkur“ örlítið vestar. Með sama
gangi myndum við verða þar eftir 10 mínútur.
Tíminn geistist áfram með jafnmiklum hraða og
báturinn og eftir örskot vorum við komnir að
fyrstu brotunum og ég sá strax, að með sömu
stefnu myndum við lenda beint í versta brotinu.
Ég sá, að fóstri minn beygði sig niður, stakk negl-
unni í og beitti betur upp að. Aftur kom þetta orð
út á milli saman bitinna vara, „austu“. Nú byrjar
ballið hugsaði ég, nú vantaði ekki austurinn, ég
gat aldrei skilið hvað mikið flotmagn gat verið í
þessum bát ,mér fannzt hann alltaf vera fullur.
Eitt sinn varð mér litið upp og það var eins og
blóðið storknaði í æðum mér. Við vorum milli
tveggja brota klakkurinn á annann veginn en
vestasti kollurinn á hinn. Mér hafði alltaf verið
sagt að þarna væri ófært á milli, og í þessu veðri
. . . já, slík stjórn og slíkar stáltaugar. Hann sagði
mér seinna, að hann hefði vitað, að það var háflóð
og vestanrokið hafði barið niður undirölduna „og
svo var ekki um annað að ræða sagði hann, ég
hafði brotið allar brýr að baki mér.“
Eftir að við vorum lausir við brotin tók hann
upp sömu gapa siglinguna og brátt náðum við
landi yzt á nesinu. Var nú all löng leið heim að
Núpi og illfær vegna snjóþyngsla. Ég ætla ekkert
að segja ykkur af þeirri ferð því mér er hún hálf
óljós, fóstri minn gekk svo hart að ég átti mjög
erfitt með að fylgja honum og svo var ég orð-
inn dasaður og þreyttur, að hann dró mig eða hálf-
bar, síðasta spölinn og þó gekk hann á undann og
tróð fyrir alla leiðina. Þið skilduð nú ætla að
hann hefði þegið góðgerðir og verðskuldaða hvíld,
nei, ónei, ekki held ég það, hann hljóp beina leið
upp í fjall, sem var fyrir ofan bæinn þar skarst
inn gil eitt mikið og hafði eitt sinn hlaupið úr því
snjóflóð, löngu fyrir mitt minni. Öllum þótti hátta-
lag fóstra míns einkennilegt, storminn hafði lægt
að mun og var nú farið að hlána. Ég hafði farið
úr vosklæðum og var lagstur upp í rúm þegar
fóstri minn kom inn í baðstofuna og var nú gust-
mikill. „Það verða allir að yfirgefa bæinn strax,
12 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ