Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 33

það getur hlaupiS snjóflóð yfir hann þá og þegar“,
kallaði hann hátt svo allir heyrðu. Hafið með það
nauðsynlegasta, sem hægt er að ná til í flýti, við
verðum að hafast við í fjárhúsunum í nótt, ég vona
að fjósið sleppi, það ætti að klofna um klettana,
sem eru aftan til við það.“ Það varð dauðaþögn,
það sló svo miklum felmtri á alla, að enginn mátti
mæla. Ég man sérstaklega eftir gömlum niðursetn-
ingi, sem lengi hafði verið á Núpi, hann stóð gleið-
ur á baðstofugólfinu með galopinn munninn, aug-
un stóðu út úr höfðinu og kjálkarnir héngu mátt-
lausir niður, líkt og hann hefði skyndilega fengið
slag. Hann minnti einna helzt á hálfdauða grá-
sleppu. Fóstri minn hristi höfuðið, en sagði ekkert
heldur greip tvö yngstu börnin og þaut út og það
voru víst ekki einu manneskjurnar, sem hann varð
að halda á þetta kvöld. Um klukkan ellefu byrj-
aði að snjóa aftur, þá var komið logn og um mið-
nætti höfðu allir komið sér fyrir í fjárhúsgörðun-
um og sumir í hlöðunni. Það var held ég um
klukkan 4 um nóttina, að ég vaknaði við einhvern
voðalegan hvin eða þrumu hljóð og fjárhúsið skalf
eða jörðin undir því, ég leit fram í dymar, fóstri
minn stóð í dyrunum, ég rétt grillti í hann í myrkr-
inu, hann hafði aldrei lagst til hvíldar. Snjóflóð-
ið hugsaði ég, já auðvitað það hlaut að vera það,
því fóstri minn hafði sagt það. Ég var farinn að
trúa á hann eins og guð, en ég var svo þreittur
mig verkjaði í allann skrokkinn og höfuðið á mér
var blýþungt, innan skamms var ég steinsofnaður.
Jæja drengir, nú er sagan búin og ég er að
skera síðustu síldina, en það get ég sagt ykkur,
að þetta, sem ég hef verið að segja ykkur, er ekki
nema lítið dæmi úr hreystisögu Ásmundar á Núpi.
Bjóðin voru nú flutt um borð í „Gamminn“
hans Þórðar, en það var 18 smálesta bátur, ný-
legur og traustlega byggður. Vélin var sett í gang
og lagt frá landi, brátt var allur hópurinn á leið
út á miðin. Þa* var blæjalogn fyrst, en rann á
með SV kalda er leið á nóttina. Þórður á Gamm-
inum var að byrja að leggja línuna, hann leit
oft til lofts, mælirinn hríðféll og hann sá að bliku
dró upp í vestri. Nú, já, já, hugsaði hann, einhvern-
tíma hefði hann haft það til að skella á með vest-
an rok með birtingunni, naumast að hann blikar,
jæja, maður verður víst að hafa stutta legu, svo
að maður verði ekki allann daginn að hjaksa í
land“. Hann fór að hugsa um gamla manninn
fóstra sinn, hann hafði verið eitthvað svo óvenju-
lega eirðarlaus, líkt og hann byggi yfir einhverju,
ekki ólíkur því sem hann var forðum, er þeir sigldu
upp á líf og dauða til að komast heim að Núpi í
tæka tíð. Það var eins og hann skynjaði með
einhverju 6. skilningarviti eitthvað, sem engan
annann gat órað fyrir. Skyldi hann finna dauðann
nálgast? Ekkert virtist hann samt vera lasinn og
hvað var hann að dunda niður í nausti við gamla
„Öðling“, þriggja manna farið hans, sem hlaut
nú að vera orðið grotta fúið. Eitthvað hafði sá
gamli nú verið að ditta að honum annað slagið og
víst hafði hann tjargað hann í fyrra, eftir að hafa
sett hann á flot og hafði sagzt ætla að renna fyrir
stútung úti á víkinni, en var nærri sokkinn, því að
báturinn fylltist á skömmum tíma. Han hrökk upp
úr hugleiðingum sínum, við að kallað var, „hægðu
á það er að verða búið“. Það fór eins og Þórður
karlinn bjóst við, um morgunninn var komið rok
á vestan, en þeim gekk vel að draga, því þeir
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 13