Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 40

hugsaði ég, ekki er meir á það að treysta. Er
dimmt var orðið var þetta frekar ömurlegt ferða-
lag, sá ekki útúr augunum fyrir byl, stormurinn
ýlfraði og vældi í reiðanum og eins og undirtónn
við þetta allt kváðu við hinar dimmu drunur í
brotunum allt umhverfis. Aldrei fengum við þó
neitt stórbort á okkur, utan einu sinni að brotsjór
hvolfdi sér yfir bátinn framan við vantinn og tók
vatnskútinn sem negldur var í járngjarðir öðru
megin við lúkarskappann, og þeytti honum fyrir
borð. Jæja, hann nær þó ekki rúgbrauðinu, hugs-
aði ég og var hinn hreyknasti. Ég furðaði mig á því
hvað báturinn lak lítið þar sem hann var byggður
árið 1890 og var því á fimmtugs aldri, en við félag-
ar vorum samanlagt nákvæmlega jafngamlir hon-
um. Um kl. 3 um nóttina rofaði aðeins til, sáum
við þá ljósbjarma frammundan, ég fór eins nálægt
því eins og unt var í slíkum sjó. Þetta reyndist
vera þýzkur togari, sem „slóaði“, þ. e. hélt skipinu
upp í sjó og vind, voru skipverjar við vinnu á
þilfari við aðgerð „sjóklárt“ að mér sýndist, litu
þeir allir upp og gláptu á okkur eins og við vær-
um einhver furðuskepna, um leið og við brunuð-
um framhjá í faldi stórrar öldu. Ég rak handlegg-
inn út um hliðargluggann á húsinu og veifaði,
það var þó altaf munur að sjá fólk og ég hafði
það ekki lengur á tilfinningunni að við værum
aleinir á hafinu. Eftir vegm. áttum við að vera
við Horn, eða því sem næst, en ekkert sást sem
bent gæti til þess. Ég breytti nú stefnunni og hugð-
ist nú halda laust við Kögur, var nú komið mesta
foráttu veður, svo að ég hægði heldur ferðina,
þurfti orðið aðgæzlustjórn til að verjast áföllum.
Um morgunninn hafði ég staðið þarna í stýris-
húsinu í sólarhring í sömu sporum að kalla og var
farinn að finna til svengdar. Var nú farið að birta-
af degi, heldur grisjaði í sortann með birtingunni,
en herti heldur á veðrinu. Gengið var niður í
vélarrúmið úr stýrishúsinu og þurfti ég ekki ann-
að en kalla niður, kom þá félagi minn upp í gatið.
Ég spurði hann hvort hann væri ekki svangur, en
hann gaf lítið út á það, sýndist mér helzt að hann
mundi vera hálfsjóveikur, enda var loftið og lyktin
þar niðri ekki upp á það bezta. Mig dauðlangaði í
rúgbrauðið, en gat þó ekki fengið mig til að biðja
hann að sækja það, enda var það alls ekki hættu-
laust verk. Ég kaus því að þrauka þar til við
kæmum fyrir Straumnes. Mér fannst sjólagið vera
með versta móti og minnkaði enn ferðina. Gluggi
og hurð voru á afturhlið stýrishússins og varð mér
litið út um gluggann nokkru seinna, sá ég þá að
geigvænleg alda var á leiðinni fyrir aftan okkur,
leiðinlega þunn í toppinn. Ég jók hraðann eins og
hægt var til þess að hún brotnaði ekki alveg á
okkur, enda var hún hálfa bátslengd frá er hún
braut, þá rauf ég sambandið við skrúfuna svo að
ferðin skyldi minka eins og hægt var, um leið og
ég leit við skall brotið yfir okkur. Báturinn
bókstaflega hvarf í grængolandi löðrinu, ég sá og
fann ekkert nema ólgandi hafið umhverfis, saup
hveljur, spítti og saup á aftur., Mér fannst þetta
endalaus eilífð, ég hélt dauðahaldi í stýrishúsið og
skynjaði það eitt, að ég ætlaði að halda bátnum
beint undan brotinu og ímyndaði mér, að ég væri
að því. Raunar gerði ég ekki annað en að halda
mér, því mér fannst, að verið væri að slíta af mér
handleggina. Glerbrotin höfðu þyrlast yfir höfði
mér úr afturglugganum og hurðin fór mjölinu
smærra. Sá gamli fór nú að lyfta sér úr löðrinu,
það rann útaf lunningunni beggja meginn, það
hrikti í honum og það fóru um hann hnikkir og
rykkir og mér fannst eins og hann væri að vindast
til. Allt í einu hrökk ég við, ég lyftist á loft frá
gólfinu. Hver fjandinn hugsaði ég, er hann nú að
liðast sundur eða hvað. Nei ég hafði aðeins stein-
gleymt félaga mínum niðri, hann hafði sett herð-
arnar undir lokið yfir opinu og lyft öllu saman
upp, ég hafði sem betur fór staðið á því annars
myndi það hafa flotið upp. „Hvað er eiginlega
um að vera?“ sagði hinn rólyndi maður, hálfur
uppúr gatinu með lokið á herðunum. „O við
ætluðum að fara að æfa höfrunga hlaup en aftur-
endinn á okkur várð heldur þungur“, svaraði ég
og þóttist brosa, en varð víst ekkert annað en
grettur. Um leið varð okkur litið fram á þilfarið
og sáum að olíutunnan var á ferðalagi lunninga á
milli. Ég gaf skrúfunni samband og setti á hæga
ferð og reif báturinn sig þá upp úr, en tunnan
var í hættu og tunnan var á þessari stundu, jafn
verðmæt fyrir okkur og okkar eigin sál, því að
án hennar . . . já, við vorum ekkert að reyna til
að hugsa þá hugsun til enda. Við vorum ekkert
fíknir í að velkjast um hafið vélarvana og segl-
lausir, matarlausir og hálfviltir og það í slíku veðri.
„Ég verð að reyna að bjarga tunnunni, því að
ekki vil ég neitt eiga við stjórnina í þesum gaura-
gangi“, sagði hinn rólyndi vélarmaður. „Jæja, en
festu þessum enda yfirum þig“, sagði ég og kast-
aði til hans kaðalhönk, sem á einhvern óskiljan-
legan hátt hafði hangið kyrr í stýrishúsinu þrátt
20 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ