Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Side 43

um klukkan fjögur um kvöldið komum við að
bryggju á ísafirði, hafði ég þá staðið með hend-
urnar á stýrishjólinu í 40 tíma og var orðinn all
stirður í liðamótunum. Rúgbrauðið var búið og
sömu leiðis smjörlíkisstikkið, en eingan vatnsdropa
höfðum við með. Við bundum bátinn eins ramm-
byggilega og byrgðir okkar af landfestum leifðu
og sváfum síðan svefni hinna réttlátu á „Herkast-
alanum“ um nóttina. Við vöknuðum í býti um
morgunninn við vondann draum, það var komið
vestann rok. Allir vita hvernig er að liggja við
bryggju á Isafirði í vestanroki þ. e. a. s. fyrir smá-
skip, og við þutum á fætur og um borð. Bátur-
inn hjó og rykkti í festamar. Við þorðum ekki
meir en svo að treysta festi bitanum um borð og
settum því fast um mastrið á meðan við komum
vélinni í gang. Síðan hjöksuðum við á móti rokinu
innfyrir suður tangann og út sundin og lögðumst
fyrir akkeri, grunt utan við kaupstaðinn. Faðir
minn, sem var staddur á Isafirði kom og sótti okk-
ur, því að engan bát höfðum við, til þess að fara á
í land. Við keyptum okkur nú nauðsynjar heldur
ríflegri en í fyrraskiftið og fengum vatn á kútinn.
Var komið fram yfir hádegi er við lögðum af stað.
Fengum við undanhald vestur að Hóli, þá fór
hann að koma á móti og er við komum á opinn
Súgandafjörð var orðið það hvast að rétt mjakað-
ist og aldan óx að sama skapi. Það blés heldur
óþyrmilega í gegnum stýrishúsið, og var ekkert
notalegt að standa í roki og ágjöfum. Ég ákvað
því að reyna að taka fyrir Sauðanesið og inn á
Onundarfjörð' og tókst það að lokum og Luium
við þar um háttatíma. Bundum við bátinn við
bryggju og fengum gistingu hjá fólki, sem ég
þekkti á Flateyri. Um morgunninn kom til okkar
maður all einkennilegur, að mér fannst, bað hann
um far til Reykjavíkur. Var það auðsótt og hugs-
aði ég mér gott til glóðarinnar að láta hann skifta
við mig að stýra. Lögðum við af stað um morgun-
inn eftir að hafa þegið hinar beztu góðgerðir. Var
nú veður orðið stilt. Bættum við enn við vistir
þar sem við vorum nú orðnir þrír. Það kom brátt
í ljós, að lítið gagn var að farþega okkar til að
stýra, var þetta sveitamaður, sem aldrei hafði snert
á slíku fyrr, en ekki var hann sjóveikur, enda
ágætt veður. Um morgunninn, daginn éftir vorum
við út af Öndverðanesi, áttavitinn var nú sæmi-
legur. Ég hafði getað stilt seglana dálítið eftir
miðum um leið og ég fór frá ísafirði. Félagi minn
hélt sig í vélarrúmi að vanda, farþeginn hafði
verið uppi hjá mér alllengi en svo farið frammí
og lagt sig. Nú kom hann upp, eftir að hafa verið
frammí um tvo tíma. Hann glápti allkynlega á mig
er hann kom inn í stýrishúsið. Svo sagði hann.
„Hvað er þetta, ert þú hér, ég sá ekki betur en
að þú svæfir frammí“. „Nei, sýndist þér það“ svar-
aði ég og hló. Mér sýndist það ekkert, ég sá það,
þú lást í „kojunni“ á móti mér og svafst, og það
fast að sjá. „Eða er það kanski hinn maðurinn,
bætti hann við. Nei það er ekki hann, hann er
niðri í vélarrúmi11, svaraði ég. En eigum við ekki
að koma og athuga þennann vanda, kanski þetta
hafi verið hugur minn holdi klæddur, því að mig
dauð langar til að leggjast í „Koju“ og sofna, sagði
ég við hann. Ég kallaði niður og bað vélamann að
stýra svolítið fyrir mig, ég ætlaði að skreppa
framí hásetaklefa. En farþeginn gaf það dauðan-
um og djöflinum að hann færi frammí aftur og
helzt ekki það sem eftir væri af ferðinni. Ég lét
það gott heita og fór fram í klefann og settist á
bekkinn gegnt kojunni, sem farþeginn hafði séð
mig sofa í. Þar var ekkert að sjá, utan fatadræsur
og einn teppisræfil. Það kom yfir mig einhver
undarleg værð, báru gjálfrið við skipssúðina var
svo róandi og svæfandi, ég stóðst ekki mátið, kast-
aði mér upp í kojuna á móti og steinsofnaði á auga-
bragði og svaf í tvo tíma, þá vaknaði ég og leit á
klukkuna og þaut upp. Mér fannst ég vera svo
hress og endurnærður á sál og líkama eins og ég
hefði sofið minnst 10 tíma. Ég fór aftur í stýris-
hús og farþeginn og ég horfðumst í augu, mér
lannst eins og væri hræðsluglampi í augum hans,
það er eins og hann sjái draug, hugsaði ég. Við
komum til Reykjavíkur um kvöldið þann 9 nóv.
í bezta veðri og kvöddum farþegann okkar og hef
ég aldrei séð hann síðann. Daginn eftir hitti ég
útgerðarmanninn, sem spurði mig spjörunum úr,
hann glotti er ég sagði honum að þriðji maðurinn
hefði allt í einu orðið veikur þegar átti að fara af
stað. En umsamda þóknun greiddi hann og ég gat
gengið í heilagt hjónaband og þótti betur farið,
en heimasetið.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 23