Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Side 55

stjórinn og stýrimaður póstskipsins, en læknirinn,
sem lokið hafði við að gera að sárum manna
hlaustaði forvitnislega á.
Arangurinn af þessum við ræðum varð eins og
stýrimaðurinn hafði sagt, því að lokum yfirgaf
björgunarbáturinn barkskipið, án þess að nokkur
af áhöfn þess væri með.
„Skilaðu kveðju til skipstjórans", sagði skip-
stjórinn að lokum við stýrimann póstsskipsins,
„og segðu honum að við munum komast í höfn
eftir 3 daga, og þangað til muni skútan fljóta.
Ég get ekki yfirgefið hana meðan nokkur von er.
Hann mun skilja það“.
Þegar þessi skilaboð voru færð skipstjóra póst-
skipsins kinkaði hann hæglátlega kolli og sagði:
„Já, ég skil“.
Póstskipið andæfði nú um stund hærra af bar-
skipinu og dældi út olíu. Við það lægði sjóinn og
notaði barskipið þá tækifærið og lagði yfir og hélt
svo leið sína. Skildi þar með skipunum.
Læknirinn lýsti nú fyrir skipstjóra ástand-
inu um borð í barkskipinu og lét í ljós undrun
sína yfir framferði skipstjóra þess, en skipstjóri
hlustaði þögull á.
„Hvers vegna gera þeir þetta“, sagði læknir-
inn að lokum. „Enginn mundi ásaka skipstjórann
fyrir að yfirgfa skipið undir þessum kringumstæð-
um. Stýrimaður þinn gæti borið vitni um það“.
„Það gæti ekki sýknað hann fyrir hans eigin
samvisku“, sagði skipstjórinn.
„En hann hættir sínu eigin lífi Og allrar skips-
hafnarinnar fyrir skipið“, svaraði læknirinn. „Eg
játa að ég skil þetta ekki, en mér finnst það
heimskulegt11.
Skipstjórinn brosti.
„Segið mér eitt“, sagði hann, „hvers vegna
fórstu um borð í barkskipið þegar það óskaði eftir
laekni?“
„Hvers vegna“, sagði læknirinn undrandi. „Þú
sagðir mér að þeir vissu að við værum póstskip,
og að þeir myndu ekki stöðva okkur nema í lífs-
nauðsyn11.
„En þú hefðir getað neitað að fara“, hélt skip-
stjórinn áfram.
„Eg sagði þér frá hættunni, sem þú lagðir þig í,
í opnum báti í þessu veðri, og að komast á milli
björgunarbáts og skips“.
„Eg vona að persónuleg hræðsla mín vami
mér aldrei að gera skyldu mína“, svaraði læknir-
inn.
Sjómenn íslands
Sjómenn, Islands sómi,
sigra hverja jpraut,
hinn forni frægðarljómi,
falli þeim í skaut.
Þeir æðrast sízt þó Ægir
sig ygli, og lyfti hramm,
sjómenn, íslands sómi,
sækja djarfir framm.
Sjómenn, lslands sómi,
sína þrek og hug,
þó hafsins undur ómi
þá aldei brestur dug.
Þeir sækja björg og blessun
í breiða unnar skaut,
sjómenn, íslands sómi,
sigla glaðir braut.
Sjómenn, ísíands sómi,
sanna geyma dyggð,
þeirra hrósið hljómi
heims um víða byggð.
Þeir fórna djarfir fjöri
við feiknum þrunginn sjó,
sjómenn, íslands sómi,
með sanna hetju ró.
Sjómenn, íslands sómi,
sveipist Drottins mund
og bænir hlýjar hljómi
til heilla hverja stund.
Þeim Ijós á hættu leiðum,
voru Ijiífi faðir ver
á vegum báru breiðum
þá blíðast felum vér.
Sigríður Sigurðardóttir.
„Já, þannig er það með okkur flesta”, sagði
skipstjórinn.
Geir Ólafsson loftsk.m.
þýddi.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 35