Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 61

Mér kom þetta dæmi í hug þegar eftir fyr-
greindan slysavarnardeildarfund.
Eg hef síðan fundur þessi var haldinn, talað við
marga félaga mína sem eru skráðir á skip, allra
tegunda, og segja þeir mér flestir, að engar báta-
æfingar hafi verið haldnar síðan stríðinu lauk.
Sé þetta rétt, sem ég efast ekki um, verður
á því séð að skipverjar allra stétta, hafa ekki
tækifæri til þess að kynna sér róðrarlagið, né að
þjálfa sig í því efni, og er það til vansæmdar, og
eins hitt að taka veitingastarfsfólkið sérstaklega
fyrir í þessum efnum.
Þessar línur eru skrifaðar til þess að minna á,
að nauðsynlegt hljóti það að vera, að aðgæta
hvort allt sem björgunarbátum viðkemur sé í lagi,
talíur smurðar á ákveðnum fresti, yfirlitið að talí-
ur séu ekki slitnar af t. d. fúa, svo og annað sem
bátunum viðkemur sé í eðlilegu standi. Þessir
hlutir mega ekki stirðna af hreyfingarleysi.
Slysavarnarfélag íslands á að mínu áliti að láta
þessi mál til sín taka, eins og önnur velferðarmál,
sem það félag hefur beitt sér fyrir, er snerta slysa-
varnir og aukið öryggi.
Um leið og ég lýk þessum fáu línum mínum,
vil ég ítreka það, að veitingastarfsfólkið á skipum,
hefur fullan skilning og áhuga á þessum efnum,
og því alrangt að saka þá eina um vansa í þeim
málum.
Og svo vænti ég þess að skipstjórar geri meir
af því að hafa bátaæfingar héðanífrá, því eins og
sagt er, er það of seint að byrga brunninn, þegar
barnið er dottið ofan í hann, eins getur það orðið
of seint að aðgæta hvort björgunarbáturinn sé í
lagi þegar skipið er strandað, eða er að sökkva úti
í rúmsjó.
Frá síðasta sjómannadegi
Stakkasundið í Tivoli. Sundmennirnir.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 41