Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Qupperneq 22

og það varð til þess, að ég var næst-
um orðinn flotamálaráðunautur.
Það veiddist mikið af síld við Suð-
ur-írland og hún var mest veidd af
útlendingum og írarnir vildu fara
að efla gæzluna hjá sér.
Fiskimálastjóri írlands kom svo til
Cork að ræða við mig. Ég hafði nátt-
úrlega eins og að líkum lætur enga
sérþekkingu í þessu efni, nema eins
og hver annar ís'lenzkur sjómaður.
Ég reyndi samt að ráða þeim heiit
eftir beztu getu. Þeir höfðu helzt
ætlað sér, að kaupa eina stóra kor-
vettu, sem þurfti 150 manna áhöfn
og kostaði 5 milljónir sterlingspunda.
Ég taldi þetta eins og hverja aðra
fjarstæðu og sagði þeim frá reynslu
oldtar að nota fiskibáta til land-
helgisgæslu. Landhelgi þeirra er
ekki nema 3 sjómílur svo að þeim
hlaut að nýtast ágætlega litlir bát-
ar og liðlegir og miklu betur en einn
stór dreki, auk þess sem kostnaður
af þeim rekstri yrði miklu minni.
Þeir vildu að ég settist þarna að,
en mig var nú farið að langa í sól-
ina, til þess var nú leikurinn gerð-
ur, svo að ég afþakkaði gott boð og
hélt af stað suður á bóginn, þegar
siglingaplöggin voru komin í lag.
•aite
I Biscayflóanum
Við héldum frá Irlandi um miðj-
an nóvember og ég reyndi að velja
mér veður, því að mér hefur alla
tíð staðið dálítill stuggur af Biscay-
flóanum. En mér brást nú illa veður-
skynið og reyndar brást veðurspáin
líka, ég lenti aldeillis í foráttu-
veðri í flóanum. Það má segja, að
þetta hafi verið í eina skiptið, sem
við fengum vont veður á Sæbjörgu.
Við hrepptum þarna 11 vindstig af
norðvestan og það er þama versta
áttin, því að hann stendur þá af
opnu Atlantshafinu beint inní fló—
ann. Og sjórinn var eftir veðrinu.
Þetta var sem sagt sannkallað mann-
drápsveður og í þetta skipti kynnt-
ist ég fyrst þessum báti, sem ég átti,
og hvílík listafleyta þetta var.
Ég þekki nú ekki mikið til smærri
báta, hef mjög lítið verið á mótor-
bátum, að vísu sigldi ég eitt sinn
báti upp til íslands, það var 1958 og
báturinn var Gullver frá Seyðis-
firði. Ég lenti þá í smáævintýri, því
að vélin brotnaði skammt suður af
Færeyjum í ofsaveðri og Jökulfellið
bjargaði okkur og dró okkur til Fær-
eyja, en það er nú önnur saga. Onn-
ur eins sjóborg og Sæbjörg er, get
ég ekki ímyndað mér að sé til. Ég
spígssporaði um dekkið á henni á
inniskónum, að vísu sneri ég henni
undan og lensaði á slói, en það er
sama, þetta var furðulegt, hvernig
skipið varði sig. Við vissum ekki af
veðrinu, þó að stórskip í kringum
mig væru í vandræðum, stærðar
tankskip létu reka eða slóuðu og
stærðar farþegaskip, norskt, varð
fyrir áfalli, það voru sem sé fjöldi
stórskipa þarna í erfiðleikum, en það
kom ekki dropi á Sæbjörgu, hún
vætti ekki dekk heldur dansaði eins
og önd á öldunum. Ég gat staðið
tímunum saman og horft á hvernig
risasjóir komu æðandi á eftir okk-
ur, jafnháir möstrunum að sjá, og
virtust ætla að hvolfast yfir okkur,
en sú gamla lyfti sér alltaf uppá þá
án þess að taka dropa inná sig. Það
var furðulegt að sjá það. Þessi
stefnubreyting mín undan veðrinu
hafði náttúrlega mikinn krók í för
með sér, því að í stað þess að sigla
fyrir Cape Finisterre, eins og ég ætl-
aði var ég kominn inní botn á
Biscayflóanum, einar 200 sjómílur
úr leið. Við komum þama til Sant-
ander. Við fórum þar í land og átt-
um skemmtilega daga þarna. Ég
kann alltaf betur við Baskana en
aðra Spánverja. Ég naut til dæmis
góðs af því þarna, að mér var tjáð,
að yfirtollvörður héraðsins væri
mjög líkur mér, en ekki fékk ég nú
tækifæri til að sjá þennan tvífara
minn. Það var oft tekinn feill á mér
og honum þarna. Þegar við höfðum
stanzað þarna í nokkra daga héldum
við áfram suður með Spánarskaga
og fórum inn til Aveiró. Þetta er
gamall og þekktur fiskibær og sjálf-
sagt verið eitthvað þekktur hérlend-
is fyrrum, því að margar Portú-
gölsku skútumar á doríufiskiríi, sem
stunduðu veiðar hér við land voru
einmitt frá þessum bæ.
Innsiglingin til Aveiro er ein-
kennileg. Fyrst siglir maður í gegn-
um brimgarð úti fyrir miklum árósi,
eins og hér er stundum við suður-
ströndina, en síðan upp eftir ánni,
í skurðum og lænum einar 10—12
sjómílur uppí borgina. Þarna er
hvorki fært inn eða út í útfallinu,
þá er svoddan hörkubrim við árós-
inn. Ég varð nú fyrir því samt að
fara út á útfallinu og hef varla séð
hann svartari. Það eru tvær bámr
sem girða þama fyrir ósinn og þeg-
ar straumur er öndverður, þá verða
þær eins og snarbrött fjöll. Ég hélt
að skipið ætlaði aftur yfir þegar það
kleif uppá báruna, og síðan hélt ég
að það ætlaði framyfir sig, þegar það
fór niður af henni hinumegin. Skút-
an Sæbjörg gamla bara hreinlega
stóð lóðbeint upp í fyrra skiptið, en
lóðbeint niður í það síðara.
Á aðfallinu liggur afturámóti þessi
röst niðri. Við stönzuðum þama í
Aveiro í nokkra daga, þar var margt
að sjá gamalla minja, en síðan héld-
um við til Safi í Marokkó.“
Sáfc
Undir seglum — Lélegur siglari.
„ . . . Nú verður vegna rúmleysis í
blaðinu að hlaupa yfir langan kafla í frú-
sögn Sigurðar, þar sem segir frá olíuleit
fyrir vesturströnd Afríku í þjónustu
Frakka og síðar af langri dvöl, vegna sjúk-
leika eins krakkans, í Gíbraltar innanum
jaktir auðmanna, sjónvarpsþætti á Möltu,
siglingu aftur norður til Englands, þar
sem Sigurður kenndi hollenzkum að leita
olíu, síðan enn siglingu til Safi og skip-
stjóm á stóru skólaskipi, gamalkunnu hér-
lendis frá því að það lá á stríðsárunum
við Löngulínu í Reykjavík tvö ór og hét
þá Royal Seotsman og þá er þar komið
sögunni, að Sigurði finnst tími til kominn
að 'halda yfir hafið, eins og upphaflega
hafði verið ætlað.
Hann sigldi fyrst niður til Kanaríeyja,
þar sem hann undirbjó bátinn til siglingar
yfir hafið.
Hann yfirfór allan seglabúnaðinn, saum-
aði meðal annars sjálfur stærðar spinn-
aklesegl, en það er einskonar pokasegl
8 SJOMANNADAGSBLAÐIÐ