Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Side 23

notað á lensi, 18 tonn af olíu tók harrn um
borð og mikið af vatni og vistum, því að
skipshöfnin var orðin all-fjölmenn. Sig-
urður hafði kynnzt í Gíbraltar bandarísk-
um verkfraeðingi, sem ætlaði sjálfur að
sigla eigin skútu yfir hafið, en var lítill
sighngamaður og hætti við áform sitt, seldi
farkostinn og réðist til Sigurðar á Bonnie,
eins og Sæbjörg hét orðið, en Bonnie er
gælunafn dóttur Sigurðar. Auk þessa lof-
aði Sigurður þremur ungum ferðalöng-
um — Hollendingi, Svisslendingi og
Bandaríkjamanni — þumalfingursfólki að
fljóta með yfir hafið og svo var frúin og
börnin sex, og enskur vélamaður, svo það
var all-fjölmennt um borð.
Og nú segir Sigurður sjálfur frá ferð-
inn yfir hafið og lítið eitt frá siglingu
milli eyja í Karabiskahafinu og dvöl á
sumum þeirra. Oll frásögnin er stytt.
„ . . . Ferðin yfir hafið er einhver
rólegasta sjóferð, sem ég hef nokk-
urn tímann farið. Það var norðaust-
an ljúfur byr, 4—5 vindstig, en vél-
ina^varð ég að láta mala alla tíð, þvi
hún stýrði sér ekki á seglunum, Sæ-
björg er lélegur siglari, kannski gert
tveggja sjómílna framdrátt á þeim
en varla meira, og sjálfstýringin, sem
ég keypti í bátinn á Möltu verkaði
ekki undir seglunum einum.
En samt var ekkert að gera nema
liggja í sólbaði og hafa það náðugt.
Alltaf var sól og hlýja. Farþegunum
fannst ég taka þessu ferðalagi með
fullmikilli léttúð. Það sást vitaskuld
aldrei neitt til lands og þeir voru
sífellt að spyrja mig, hvort ég vissi
nú í raun og veru hvert ég væri að
fara eða hvar við myndum lenda.
Ég sagði, að það eitt væri víst að
framhjá Ameríku færum við ekki,
sú heimsálfa næði nefnilega milli
skauta að heitið gæti og það væri
ógerningur annað en hitta á hana.
Annars var ég alveg viss um hvað
ferðinni leið. Eg tók nokkrum sinn-
um sólarhæð og gerði staðarákvarð-
anir og fann ég var réttur í því, enda
varð það, við komum nákvæmlega
á þann stað, sem ætlað var. Ferðin
yfir hafið tók aðeins 12 daga, 3000
sjómílna sigling, svo að það er glöggt
að ég hef farið stytztu leið. Að vísu
sigldi ég ekki eftir stórbaug heldur
kompáslínu, en það er sama, ég hef
haldið stytztu leiðina. Við áttum eft-
ir miklar vistir og 5 tonn af olíu,
þegar við komum yfir.
Sáfc
Flœkst um Karabiskahafið
Við tókum land í Barbados og þar
stönzuðum við í heilan mánuð og átt-
um alveg einstaklega skemmtilega
daga. Stunduðum aðallega skemmti-
siglingar. Við hittum þarna á Bar-
bados ameríkana, sem var skyldur
verkfræðingnum, sem með mér var,
og þessi ameríkani var þarna með
kappsiglingabát lítinn og bauð okk-
ur strax afnot af honum, meðan við
stæðum við, því að sjálfur var hann
lítill kappsiglingamaður. Þetta var
nú aldeilis þegið með þökkum. Bát-
urinn stanzaði ekki frá því í birtingu
á morgnanna og þar til dimmdi á
kvöldin og það komu þarna í ljós
furðulegir eiginleikar hjá einum
stráknum mínum. Fyrstu dagana
voru krakkarnir og ég reyndar líka,
sífelt að æfa okkur á bátnum, því að
það þarf talsverða æfingu og kunn-
áttu til að ná árangri á þessum bát-
um. Krakkarnir hvolfdu honum oft,
kannski tvisvar á dag, en það var
auðvelt að rétta hann við og þetta
kom aldrei að sök. En þegar við höfð-
um verið þannig nokkra daga að æfa
okkur, þá vildum við fara að reyna
að taka þátt í kappsiglingum, sem
voru þarna daglega. Það var stór
siglingaklúbbur þarna og alltaf ver-
ið að keppa. Það var siglt fram og
aftur og ýmsar stefnur og krókar,
stundum í hring, stundum þrfhyrn-
ing eða ferning, stundum í kráku-
stigu og við fórum sem sé að taka
þátt í þessum keppnum. Þá kom það
í ljós að einn strákurinn minn, hafði
einhverja dulda hæfileika til að
sigla. Hann vann hverja einustu
keppni meðan við stóðum þama við.
Hann virtist ekkert gera sér jóst, að
minnsta kosti ekki þegar við og fleiri
vorum að spyrja hann, hvemig hann
færi að þessu, heldur virtist sem hon-
um væri inngróin svo rík tilfinning
fyrir bátnum og siglingunni að
reyndustu sigingamenn stóðust hon-
um ekki snúning. Þetta vakti mikla
furðu manna, en hvernig sem menn
brutu heilann um þetta þá fannst
engin skýring og enginn sigraði
strákinn.
A Barbados kynntumst við mörgu
skemmtilegu fólki og stofnuðum til
kunningsskapar. Það komu um borð
til okkar amerísk hjón ásamt dóttur
sinni. Hjónin voru hjá okkur í viku
en dóttir þeirra skildi ekki við okk-
ur fyrr en við komum til Banda-
ríkjanna. Var með okkur í sex vik-
ur eða allan tímann, sem við vorum
að flækjast um Karabiskahafið. Hún
var flugfreyja, þessi stúlka, mikil
indæhs manneskja.
Þegar við fórum frá Barbados
fórum við yfir til Beque í Grenada-
eyjaklasanum, feykilega falleg eyja
það, perla Karabiskahafsins, og er
mikið gósenland fyrir kafara, mikið
af flökum og þvíumlíku. Þarna eru
kóraleyjar en ekki sandeyjar eins og
þegar komið er til Bahamaeyjaklas-
anna. Þarna eru þó anzi skemmtileg-
ar sandbaðstrendur.
Við vorum þarna í nokkra daga
en sigldum svo áfram frá eyju til
eyju má segja. Við höfðum þó hvergi
langa viðdvöl fyrr en við komum til
Domineque. Ég hafði heyrt talað um
að á Dómineque væru enn leyfar af
þeim þjóðflokki, sem upphaflega
byggði eyjamar í Vestur-Indíum,
þegar Spánverjar komu þangað
fyrst. Þessi þjóðflokkur er kallaður
Karib-Indíánar. Þeir eru ekki tald-
ir af sama stofni og Indíánarnir í
Ameríku og það hefur reyndar aldrei
komið nein skýring á því, hvaðan
Karib-Indíánar væru í raun og veru.
Þeir voru geysilega herskáir og
aldrei sigraðir til fulls með vopnum.
Þeir bjuggu þarna á öllum eyjunum
en nú er það sem eftir er af þeim
samankomið á smásvæði á Dóm-
eneque og þeir eru algerlega friðað-
ir, enda ekki nema tæplega 3000 í
allt og fer alltaf fækkandi. Sennilega
deyja þeir út, ef ekki verða gerðar
einhverjar sérstakar ráðstafanir.
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 9