Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Side 55

Mexikó gæli orðið
stórveldi i iiskveiðum
Árni Gíslason skipstjóri segir frá sfarfi sínu
og dvöl í Mexico.
Ég fór út til Mexico í júní 1970 á
vegum FAO, en áður en það varð
fór ég til Rómar í það sem þeir kalla
„briefing“. En það er fjögurra daga
fyrirlestrahald um verkefnin fram-
undan og í hverju starf okkar sé
fólgið í því landi sem stofnunin hef-
ur ákveðið að veita aðstoð sína. Við
fáum svo í veganesti mikið af bækl-
ingum. Fyrirlestrahaldið kemst nú
misjafnlega til skila. Fyrirlestramir
eru haldnir á ensku og reynast mörg-
um tormeltir, en bæklingamir bæta
mikið úr.
„Það er nú meiri blessuð blíðan.“
Ég fór til bæjar sem heitir Mazatl-
an og er hann við endann á Kalif orn-
íuskaganum. Þetta er um 200 þúsund
manna bær og þar er ágætt að eiga
heima. Við búum í hverfi, sem hé'
myndi líkast til kallað „snopphill “
Stéttamunur er þarna mikill. Mér
finnst furðulegt snakkið hér heima
um „stéttamun“, eftir að hafa verið
þama. Það hefur stundum komið
fyrir að ég hef boðið konunni sem
tekm- til í húsinu okkar, að sitja í
bflnum, ef svo hefur staðið á, að
ég hef verið að fara niður í bæinn
um leið og hún. Ég er með stóran
amerískan bíl og það var ekki fyrr
en eftir allmiklar fortölur, að hún
þorði að setjast uppí hann. En þegar
hún fékkst loks til að setjast uppí, þá
varð hún svo rígmontin, að hún
veifaði alla leiðina útum gluggann
til annarra vinnukvenna sem á leið
okkar urðu, svo að þær mættu sjá
hennar miklu upphefð.
Veðráttan þama og landgæðin eru
svo ólík því sem við búum við, að
þar kemur enginn samanburður til
greina. Fólk skyldi hafa það í huga,
að Mexiko er í rauninni mörg lönd
að því er snertir loftslag og gróður.
Það er allt uppí 2500 metra hæðar-
munur á byggðu bóli í landinu, auk
þess sem landið nær yfir 20 breidd-
argráður. Sumir íbúanna búa því við
hitabeltisgróður og svækju á lág-
lendinu syðst, aðrir við temprað
loftslag og gróðursæld miðsvæðis í
fjallahlíðum, og enn aðrir búa við
hrjóstugt land og lítt gjöfult uppi á
hásléttumnn. Það sem ég segi hér á
eftir á því einvörðungu við strönd-
ina við Kaliforníuflóann, þar sem ég
er staðsettur.
Bærinn Mazatlan, þar sem ég bý,
er rétt sunnan við hvarfbaug, en þó
að hitinn komist þar uppí 40 stig á
Celsíus, þá er þar ekki hitabeltis-
loftslag og þar er nú meiri blessuð
blíðan dag eftir dag, viku eftir viku
og mánuð eftir mánuð. Það kular,
svo sem eins og eitt eða tvö vind-
stig endrum og eins, annars er þarna
logn og blíða, já, það er óhætt að
segja 350—60 daga ársins.
Landið er einnig svo gjöfult á þess-
um slóðum, sem ég er á, að það ligg-
ur við að ávextirnir detti sjálfkrafa
af trjánum uppí mannskapinn. Það
var geysistórt ávaxtatré í garðin-
um hjá kunningjafólki mínu, sem
alls ekki hafði ætlað sér að rækta
ávexti, því að þeir fást þarna hræ-
ódýrir. En tréð átti sér þá forsögu,
að sonurinn á heimilinu hafði nokkr-
um árum áður verið að borða ávöxt
og fleygði frá sér kjarnanum í garð-
inn og næsta ár var byrjað að vaxa
tré, þar sem kjaminn hafði fallið
til jarðar. Ef menn fara hirðuieys-
islega með ávaxtakjamana, geta þeir
átt von á að garðurinn þeirra fyllist
af ávaxtatrjám.
Það er ekkert óeðilegt við það, að
viðhorf fólks, sem býr við slíkt veð-
urfar og landgæði verði ólíkt okkar
viðhorfum, sem þurfum að berjast
við náttúmöflin, eins og orkan leyfir
fyrir nauðsynjum okkar.
— Hvernig kanntu við fólkið?
— Alveg einstaklega vel. Það er
varla hægt að hugsa sér elskulegra
fólk. Maður hafði heyrt að þetta
fólk væri mjög blóðheitt og skap-
brátt, en það er nú eitthvað annað.
Það er sérlega rólegt og geðstillt.
Það er miklu meiri ofsi í okkur hér.
Ef okkur sinnast þá eru sakirnar
gerðar upp með hávaða og látum
jafnvel slagsmálum, ef Mexikani
afturámóti reiðist við náunga sinn,
þá hefur hann þann háttinn á, að
hann talar hreinlega ekki við þann
gaur meira, þekkir hann ekki fram-
SJOMAN NADAGSBLAÐIÐ 41