Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Side 37

kofáhró, byrgi eða skúr tii að salta
í og vann heimilisfólkið að því að
vaska og þurrka fiskinn á sumrin.
Þannig var helzt að fá eitthvað út
úr þessu. . . .
. .. Eg hef alltaf verkað allan minn
fisk sjálfur og, eins og ég sagði
áðan hefur mér alla tíð fundizt það
vera verkunin, sem bjargaði útgerð-
inni, eða þetta baslast svona hvað
með öðru, en ekki útgerðin ein sam-
an. Manni nýttist líka svo vel hjálp-
in í landi með þessu lagi. Eg gleymi
því ekki, það var eftir að ég vav kom-
inn á Jón Finnsson I., að ég var á
útilegu um sumarið á honum. Þegar
ég kom heim voru konan og börnin
búin að verka 600 skppd. af full-
þurrkuðum saltfiski. Konan hafði
keypt niður vöskunina, en vann hún
og bömin ásamt því að heyja handa
kúnum, því að við höfðum alltaf
4—5 kýr. Það var mikil búbót að
kúnum á svona stóru heimili. Við
seldum líka stundum mjólk. Þarna
sérðu mynd á veggnum af Gísla syni
mínum við að tutla úr einni belj-
unni. Það var oft, þegar konan og
bömin komu seint heim af fiskreit-
unum, þá varð að senda bömin út
til að mjólka, og þau fengu þá spen-
volga mjólkina að næra sig á . . .
Þetta var allt saman barningur en
það baslaðist. Eg lét byggja Jón
Finnsson I. 1924 og byrjaði að róa
honum 1925 og var með hann sjálf-
ur. Þetta var 15 tonna bátur, aldeil-
is lystafleyta, með hann var ég til
1937 að ég seldi hann og þá var
hann skírður Kristján, og það er
sá frægi Hrakninga-Kristján, sem
nauðlenti eftir 12 daga hrakninga í
Skiptivík í Höfnum og eyðilagðist
þar. Það fór illa um þann bát.
Jón Finnsson II. var 29 tonna bátur,
sem við fengum um leið og við seld-
um þann fyrri 1939. Jón Finnsson
III. var sænskux blöðrubátur, 56
tonn og Jón Finnson IV. var 174
tonna norskur stálbátur, og lengdum
við hann 1965 og er hann nú um
210 tonn.
Eg hætti sjómennsku 1936 og tók
þá Þorsteinn sonur minn við og síð-
ar Gísli sonur minn, þegar Þor-
steinn fór í land.
Þetta hafa allt verið heldur lán-
samar fleytur og aldrei orðið alvar-
leg slys á þeim . . .
Kraftaverk . . .
... Á langri sjómannsæfi fá rnenn
náttúrlega oft rysjuveður, en lang-
versta veðrið sem ég hef lent úti i
er veðrið þegar franska rannsókn-
arskipið Parqua Pas fórst héma upp
á Mýmnum. Það var ægilegt veð-
ur. Ég var þá á Jóni Finnssyni litln
eða fyrsta. O, hann var snillingur,
þó lítill væri. Við lágum undan
Brimilsvöllunum, þarna skammt fyr-
ir innan Ólafsvík. Lágum þar á
grunnu vatni, fyrir báðum akkerum
en svo söng allt í sundur, þetta var
svoddan ógurlegur ofsi. Meðan
akkerin héldu lagðist hann oft inná
stýrishús. Og það var ekki um ann-
að að gera en halda sjó og keyra
uppí eftir því sem vélakrafturinn
leyfði. En það var furðulegt þetta
með véhna. Á leiðinni vestur hafði
hún hitað sig svo mikið að við urð-
um alltaf að vera að stoppa, en
þama í veðrinu keyrðum við hana
eins og hægt var meðan veðrið stóð,
ég man nú ekki hvað það var lengi
en það var alla nóttina og fram á
dag sem þessi ofsi stóð, og hún sló
ekki feilpúst allan tímann, enda kom
það sér betur fyrir okkur, því að
við hefðum verið dauðir með sama,
ef hún hefði klykkað. Þegar svo
lægði fórum við útá Ólafsvík og
fengum þar legufæri og fórum síð-
an út að fiska, en strax í fyrsta kast-
inu glóðhitaði vélin sig og stoppaði
og það varð að draga okkur til
Reykjavíkur.
Að vélin skyldi ganga allt veðr-
ið, hefur mér alltaf fundizt krafta-
verki líkast. . . .
... Og maður hefur svo sem margt
fyrir að þakka eftir svo langan dag.
Mér hefur til dæmis aldrei orðið
misdægurt allt mitt líf, fyrr en þetta
með fæturna sem tóku að láta sig
síðustu árin, en ég ætla nú að fara
í nudd eftir helgina inní Keflavík og
sjá hvort þetta lagast ekki eitthvað.
Ég hætti allri tóbaksbrúkun fyrir
nokkrum árum, ég notaði bæði nef-
tóbak og munntóbak hér fyrrum, en
aldrei verið víndrykkjumaður; ég
segi ekki, að ég hafi ekki bragðað
vín, en drukkinn hef ég aldrei orðið
og sé ekki eftir því . . .
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 23