Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Síða 43

FREDERICK MARRYAT:
SVARTI FRESSKOTTURINN
Það liðu ekki margir dagar, þar
til góður kurmingsskapur hafði
myndast milli mín og skipshafnar-
innar. Einn daginn , en mjög kalt
var í veðri, fórum við í eftirmiðdag-
inn niður í hásetaklefann og drógum
fram öl og grogg. Síðan settumst við
umhverfis lúkarborðið og stilltum
kertaljósi á þvi miðju. Við sigldum
á móti vindi, og það mátti greinilega
heyra þegar skipið Idauf ölduna og
skvampið af sjónum aftur með skips-
síðunum. Það var einkennilega
þunglyndislegur niður, sem ég hafði
aldrei heyrt áður. Þegar hlé varð
um stund á viðræðum, hafði einn há-
setanna veitt því athygli, að ég sat
og hlustaði, og sagði: „Dálítið sér-
kennilegur hljómur, finnst þér ekki
drengur minn? Maður gæti haldið að
sjórinn væri að streyma beint inn
til okkar. En hljómar til sjós, eru
öðruvísi en hljómur í landi. Eg veit
ekki í hverju það liggur.
„Það minnir mig á sjóferð til Mið-
jarðarhafsins, sem ég fór einu sinni
fyrir löngu síðan,“ sagði annar. „Þar
komu til greina hljóð, sem ástæða
var til þess að skelfast við.“
„Já, Dick, lofaðu okkur að heyra
þá sögu,“ hrópuðu viðstaddir. „Já,
og það er meira að segja sönn saga,
um nokkurskonar draugagang."
„Bíddu augnablik," sagði einn,
við skulrnn klippa af kveiknum.
Mér fannst eins og rökkvaði hér, um
leið og þú minntist á draugagang.“
Þegar því var lokið, hóf Dick sög-
una.
„Eg var ráðinn á skútu sem sigldi
til Smyrna. Það eru um sjö eða átta
ár síðan. Við höfðum komið við í
Portsmouth til þess að sækja far-
þega. Okkur vantaði einn háseta og
skipstjórinn fór á ráðningastofu í
landi, sem lofaði að senda mann mn
borð. Morguninn eftir kom svo mað-
urinn með róðrarbát, og var dreginn
um borð méð allt sitt hafturtask. I
þann mund veitti enginn því athygli,
að hann væri úttroðinn undir peys-
unni. En hvað mynduð þið halda, að
það hefði verið? Það var stór, svart-
ur fressköttur!“
„Hvað segirðu- Svartur fresskött-
ur!“
„Já, hann var svartur eins og
fjandinn sjálfur. Pjakkurinn kom
draslandi með þetta frammí, og ég
sagði við hann: Heyrðu kunningi,
þú heldur þó ekki, að þú getir haft
þetta dýr með þér á sjóinn?“
„Auðvitað geri ég það,“ sagði hann
luntalega, „þetta er gamall vinur, og
við skiljumst aldrei að.“
„Jæga, kalliim,“ sagði ég. „Þú
kemst að annarri niðurstöðu þegar
skipstjórinn uppgötvar þetta. Ég tek
ekki ábyrgð á neinu, ef dýrið verður
á vegi mínum, og ég skyldi vera með
trékylfu í hendinni.“
„Ég skal segja þér nokkuð,“ taut-
aði hann, „það er ekki óheillavekj-
andi að hafa kött um borð, heldur
hitt, að henda honum fyrir borð. Þú
hefur aldrei heyrt sögur af því að
skip hafi sokkið, fyrr en búið væri
að henda kettinum fyrir borð. Því
þá er það einmitt, sem hann dregur
það niður, mn leið og hann sekkur
til botns.“
Nú, einn piltanna, sem ekki lagði
of mikinn trúnað á þesskonar sögur,
því hann var ungur og reynzlulaus,
ætlaði að klappa kettinum á haus-
inn, sem beit hann svo illilega í fing-
uma, að piltur rak upp feiknar ösk-
ur.
„Þetta ætti að kenna ykkur, að
láta köttinn minn í friði,“ sagði
eigandi hans. „Hann þýðist engan
nema mig, alla aðra bítur hann, og
nú hefi ég aðvarað ykkur um, að
láta köttinn minn í friði.“
Það var nokkuð til í þessu, því
þessi illvættur var svo stórvaxinn,
að hann var á við tvo meðalketti, og
grimmur eins og tígrisdýr. Þegar
þessi nýi náungi var kallaður á dekk,
lét hann köttinn sinn verða eftir
niðri í lúkamum — svona eins og
hann gæti sem bezt verið hjá okk-
ur — og þama lá hann í dimmum
krók og hvæssti — hvert skipti sem
einhver vogaði sér í nálægð við hom-
ið, gneistuðu grænar glyrnur hans
af vonzku. „Nei,“ sögðum við hver
við annan,“ þetta gengur aldrei vel!
En við skulum sjá til, þegar skip-
stjórinn kemur um borð.“ Við höfð-
um nóg að starfa allan daginn við að
stúfa vörum í lestinni. Loksins, þeg-
ar komið var undir kvöld, kom skip-
stjórinn um borð með farþegann —
ungan mann, með áhyggjusvip á
andliti, eins og hann hefði aldrei
sigið fæti á skipsdekk áður. Um leið
og skipstjórinn kom niður á dekk-
ið, fórum við allir frá vinnu okkar
til þess að segja homnn frá kettin-
um. Hann varð bálvondur og skip-
aði manninum, að senda köttinn
samstundis í land, ef hann vildi ekki
að honum yrði kastað fyrir borð.
Náunginn, sem var leiðinda skarfur
að sjá, svaraði, að enginn skyldi fá
sig til að skiljast við köttinn sinn.
Skipstjórinn gaf þá fyrirskipun um
að kötturinn yrði tekinn, og honum
kastað í land. En enginn þorði að
leggja í köttinn, því hann var eins
og fjandinn sjálfur við alla aðra en
eiganda sinn. Annar stýrimaður
gerði tilraun, en fékk stórar rispur
á sig, og kom aftur upp kattarlaus
— með skelfingu í svip. Þá fór fyrsti
stýrimaður niður og gerði tilraun,
en kötturinn stökk í fang hans og
klóraði og beit, og hann var fölur
eins og liðið lík, þegar hann kom
upp. Kötturinn var nú orðinn svo
forhertur, að han stillti sér í neðsta
stigaþrepið, með aðra framlöppina
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 29