Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Blaðsíða 45

teygða út, viðbúinn að ráðast á hvern
sem gerði tilraun til þess að komast
niður.
Mannskrattinn eigandi hans, hló
hæðnislega og skoraði á okkur, endi-
lega að taka köttinn. „Allt í lagi,“
sagði fyrsti stýrimaður, „ég get ekki
hreyft við kettinum, en ég get náð
mér niður á þér, og þú getur bölvað
þér upp á, að það geri ég með
ánægju, þó það kosti mig tuttugu
pund!“ Þar með greip hann trélurk
og slá náungann í hausinn, svo að
hann féll meðvitundarlaus í dekkið,
sem hann átti vel skilið.
Nú, næst kom skipstjóranum til
hugar að skjóta köttinn, því þetta
væri raun|verulega villidýr. Aðrir
stungu upp á einu og öðru, sem fór
þó þannig að Jim aðstoðarmatsveinn
kom með nokkrar brennisteinssteng-
ur í potti. Hann kveikti á þeim og
lét pottinn síga í snæri niður í lúk-
arinn, til þess að svæla kvikindið
út. Þetta heppnaðist ágætlega, því á
sama augabragði skauzt kötturinn
upp á dekk, en við hlupum hver um
annan þveran í allar áttir á eftir
honum, þar til hann stökk út á
Hyfirbómuna.Aðstoðarmatsveinninn
Jim elti hann þangað út, með tré-
lurk í hendi sem hann sveiflaði af
öllum kröftum eftir kettinum. Kött-
urinn missti fótfestu og féll í sjóinn
með rniklum. skvampi — en Jim og
trélurkurinn féllu einnig í sama
mund! Jim hafði misst jafnvægið um
leið og hann ætlaði að slá köttinn
í fallinu, svo þeir féllu virðulega
saman í ölduna. Við rukum allir í
að setja út bátinn, til þess að bjarga
aumingja Jim. Köttinn sáum við
hinsvegar ekki, enda orðið nær al-
dimmt.
Þegar þessu var öllu lokið, fórum
við að hugleiða hvað hefði skeð. Og
strax þegar búið var að loka lúgum
og ganga vel frá öllu, fórum við nið-
ur í lúkarinn, þó þar væri varla
viðlíft fyrir brennisteinssvælunni.
Við fórum að ræða málið. Því ykk-
ur er það að sjálfsögðu ljóst, að
það átti ekki að kasta kettinum í
sjóinn, heldur að handsama hann og
flytja í land! En það var fljótlega
kallað á okkur upp aftur. Því náung-
inn var rankaður úr rotinu og sór
og sárt við lagði að hann yrði ekki
um borð stundinni lengur. Hann
vildi komast í land til þess að draga
fyrsta stýrimann fyrir rétt. SHp-
stjóri og fyrsti stýrimaður voru inni-
lega sammála um, að því fyrr því
betra væri að losna við þennan ná-
unga úr skipinu. Við rérum honum
því í land, en hann sór og bölvaði
alla leiðina. Þegar hann hafði klifrað
upp á hafnarbakkann, snéri hann sér
að okkur og sagði: „Ég myndi ekki
vilja sigla með þessari skútu, þó mér
yrði gefin hún, þegar hún kemur til
Smyrna, og ég skal segja ykkur
hversvegna: Þið hafið kastað svört-
um fressketti í sjóinn, og komist
aldrei á ákvörðunarstað, aldrei!
öskraði hann hátt,“ og hvarf upp
bryggjuna.
Nú, þetta var nú ekki hressandi
framtíðarútlit, og hefði annar stýri-
maður ekki verið með í bátmmi,
veit ég ekH nema við hefðum stung-
ið af í land. Fyrir dagrenningu um
morguninn var létt akkerum, skip-
stjórinn vildi ekki bíða eftir því að
ná í annan mann, og innan skamms
vorum við komnir góðan spöl út í
Biscayaflóa.
Við höfðum nýlega siglt framhjá
Kap Finisterre, þegar aðstoðarmat-
sveinninn, kom upp um morguninn
í bezta veðri og sagði: „Ég er viss um,
að ég heyrði í kettinum í nótt, eða
afturgöngunni hans.“ Við gerðum
auðvitað grín að honum, því að hann
svaf aftur í skipinu, rétt við eldhús-
ið, en ekki frammi í eins og við.
„Jú, sagði hann með ákafa, „ég
heyrði hann mjálma.“
„Já, já, Jim,“ sagði ég, því við hin-
ir vorum farnir að gleyma kettinum,
„það varst þú sem ýttir honum fyrir
borð, svo það er ekH óeðlilegt að
hann ásæki þig, en ekki okkur hina.
En Jim var ekki hlátur í hug, og
var augsýnilega mjög áhyggjufullur.
Skömmu síðar kvartaði skipstjórinn
og farþeginn yfir því, að þeir hefðu
átt erfitt með svefn, vegna undar-
legra hljóma sem þeir hefðu heyrt.
Þeim bar saman um, að það hefði
verið líkast því, sem maður gæti
hugsað sér gólandi púkahóp. Skip-
stjórinn var mjög þungbúinn yfir
þessu, og farþeginn virtist miður sín
af skelfingu. Við gerðum enn grín að
þessu, og töldum þá hafa ímyndað
sér þetta, bar sem við höfðum ekkert
heyrt. Skömmu síðar komum við
til Gíbraltar, til þess að taka vatn
og vistir, síðan var ferðbúist að nýju.
Skipstjórinn minntist ekki á fleiri
hlljóð og Jim ekki heldur, svo við
vorum nærri búnir að gleyma þessu
á ný.
Sögumaður stanzaði, þar sem ein-
hver barði með trélurk í skelettið yf-
ir okkur.
„Halló — hvað er nú að?“
„Upp með ykkur drengir, það þarf
að dæla,“ sagði maðurinn uppi, við
höfðum alveg gleymt því.“ Verið
þið dálítið snarir, þetta er aðeins tíu
mínútna verk.“
Eftir stundarfjórðung gátum við
flýtt okkur niður aftur í groggið
okkar og söguna, og strax þegar allir
voru setztir byrjaði Dick aftur!
„Þegar við vorum þvert af Mö'ltu,
urðu algjör veðrabrigði. Skýin urðu
dökk og hrúguðust upp á himinhvolf-
inu, sem benti til þess að ofviðri væri
í nánd. Þið getið bölvað ykkur upp
á, að slíkt veður og sjógang hafði ég
aldrei komizt í áður. Stormurinn
var að vísu á eftir okkur, en sjóirnir
voru svo hrikalegir og runnu svo
hratt, að við áttum von á því á hverri
stundu, að þeir steyptust yfir okk-
ur. Um miðnættið fór að rigna ofsa-
lega og veðrið harðnaði enn meira,
svo að sauð á öllu í kring um okkur.
Ég var á vaH með fyrsta stýrimanni,
og manni sem hélt við stýrið með
honum.
„Þetta á eftir að verða enn verra,
sagði skipstjórinn.
„Mjá,“ kom eins og svar einhvers-
staðar að.
„Andskotinn eigi það, að þetta er
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31