Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Síða 47

svarti kötturinn,“ öskraði skipstjór-
inn öskuvondur.
„Guð veri aumum sálum okkar
náðugur — við erum glataðir!“ sagði
stýrimaðurinn og néri höndum sam-
an í skelfingu. En við þá hreyfingu
sleppti hann stýrinu, og hinn mað-
urinn — sem var jafn skelfingu lost-
inn, réði ekki einn við bað. Hann
féll á kné, og rétt í sama mund reið
heljarsjór undir skútuna og kastaði
henni nær því á hliðina. Við köstuð-
umst allir á bolakaf í sjó, út að lunn-
ingunni.“
„Vill ekki einhver laga kveikinn,“
sagði einn áheyranda lágri röddu.
Dick þagnaði meðan verið var að
laga kveikinn. Aðeins sjóskvampið,
tap, tapp, tapp við skipssíðuna rauf
þögnina, með þunglyndislegum
hljómi. Einhvernveginn fannst mér
allt dularfullt í kring um okkur.
Þegar því var lokið, hélt Dick
áfram: Nú — allir komu samstundis
á dekk. En það tók okkur um tvo
tíma, að koma skútunni aftur á rétt-
an kjöl, því allir voru meira eða
minna miður sín af því, að þeir
höfðu heyrt hið ámótlega — mjá —
þar sem þeir sátu niður í lúkarn-
um, og töldu að það hefði verið mjög
nálægt þeim. Farþeginn og Jim
komu hlaupandi skelfingu lostnir.
Þeir höfðu einnig heyrt þetta sker-
andi mjálm, og töldu það hafa komið
undan káetuborðinu. Loks hafði tek-
izt að rétta skútuna, en stormurinn
var ofsalegur ennþá.
Skipstjórinn var hraustmenni og
þrautreyndur sjómaður, þegar allir
höfðu hópast saman að nýju, sagði
hann til þess að hughreysta þá: Jæja
piltar, stormurinn styttir fyrir okk-
ur túrinn. Ef hann heldur áfram að
blása svona, verðum við fljótlega
komnir til Smyma.“
„Við fáum aldrei að sjá Smyrna!“
sagði annar stýrimaður með glamr-
andi tönnum. „Nei, aldrei!“ tóku
einhverjir undir.
Skipstjórinn sendi Jim niður í ká-
etu sína til þess að sækja romm-
flösku, og gaf hverjum manni vænan
sopa, sem hressti alla nokkuð við.
En allt í einu hljómaði aftur sker-
andi „mjá“.
„Þarna er það,“ öskruðu mennirn-
ir, en þeir voru varla þagnaðir, þegar
brotsjór rann aftanyfir skipið og
kastaði öllum hópnum frameftir
skipinu. Skútan var svo full af sjó,
að hún lá alveg kyrr og var eins og
hún ætlaði að síga niður undan
þunganum. Loks hallaðist hún þung-
lega til bakborða og hellti af sér
sjónum, og þaut svo af stað aftur
með miklum hraða. Einhver stakk
upp á því, að kasta aumingja Jim
fyrir borð, til þess að milda með því
kattarfjandann, því það var þó hann
sem hafði hrint kettinum í sjóinn.
En þegar skipstjórinn heyrði þetta
varð hann ofsareiður, og sór þess
dýran eið, að ef nokkur vogaði sér að
snerta drenginn, skyldi hann slá
þann flatan í gólfið. Svo sagði hann
Jim að fara að hvíla sig. Aumingja
Jim grét beisklega, þegar hann
heyrði hvað rætt var um.
Nú, en það er enginn vegur, sem
aldrei kemur bugða á, og enginn
stormur varir að eilífu: daginn eftir
lægði veðrið verulega, og næsta dag
var komið gott veður og sléttur sjór.
Við vorum aftur orðnir ánægðir með
tilveruna, og þess fremur þar sem
ekkert heyrðist meira í kettinum.
Skipið rann áfram fyrir hægri golu,
við nálguðumst Smyrna og vonuð-
um að ná þangað daginn eftir. En
annar stýrimaður hrissti höfuðið og
sagði: Þið skuluð ekki ímynda ykk-
ur að við séum lausir við köttirm
ennþá, því þetta var svartur fress-
köttur!“
Um morguninn þegar skipstjórinn
kom upp sagði hann: Mér fannst
vera óeðlilegt sjóskvamp í lestinni
í nótt — hafið þið mælt það nýlega?“
„Nei,“ sagði stýrimaðurinn, „ég
hefi falið bátsmanninum að sjá um
það.“ „Ágætt, þá spyr ég hann. En
bátsmaður hafði ekki gert það enn-
þá, svo hann gerði það þá strax, og
kom í ljós að í lestinni var sex feta
sjór.
„Ég vissi að það væri úti um okk-
ur,“ sagði annar stýrimaður, „við
náum aldrei í höfn“ og það hugsuðu
fleiri, en skipstjórinn sagði: Jæja
piltar, það lítur út fyrir að leki hafi
komizt að skipinu í storminum, og
þarf engann að undra, eins og við
vorum komnir nærri því að sökkva,
þegar skútan lagðist á hliðina. Verið
nú fljótir að drífa ykkur í dælum-
ar, þá fáum við þetta ábyggilega í
lag aftur. Þetta snertir að minnsta
kosti ekki fressköttinn,“ bætti hann
við brosandi!
Nú stóð þannig á, að neðst í lest-
inni voru tágakörfur með leirtöfl-
um og ýmiskonar leirvörum, sem
ekki gátu skemmst af vatni en efst
voru ýmiskonar stykkjavörur og
tauvörur, sem skipstjórinn vákti
mjög yfir að ekki kæmist sjór að,
og var því mjög árvakur við að halda
okkur að dælunum. Veður var bjart,
nær sléttur sjór, en aðeins hæg golla.
Piltarnir voru óttaslegnir, og héldu
að lekinn á skipinu væri það mikill
að það myndi sökkva án þess að við
yrði ráðið. Þeir kröfðust þess að fá
romm og neituðu að vinna við dæl-
urnar án þess, þar sem þeir töldu
skipið hvort sem væri að því komið
að sökkva. Skipstjórinn sleppti sér
af reiði, fór niður í káetu, hlóð tvi-
hleypu sína, kom svo og hótaði því
að skjóta þann fyrsta sem neitaði
að fara að dælunum.
Piltarnir gerðu sér ljóst, að þetta
væri full alvara, því þeir þekktu
þegjandi að vinna vió dælumar. Það
að skipstjórinn gat verið hörkutól,
ef því var að skipta, svo þeir byrjuðu
virtist ekki bera mikinn árangur. En
skipstjórinn taldi að þetta gengi á-
gætlega, og að mikill sjór kæmi úr
lestinni, við töldum að hann seg'ði
það aðeins til þess að hressa okkur
upp. Hann skipaði stýrimanninum að
opna lúguna, svo að við gætum séð
hvemig færi á fragtinni í lestinni,
og það var gert.
Að þvi er við gátum bezt séð,
hafði ekkert komið fyrir viðkvæm-
ari vöruna. Piltarnir dældu af full-
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 33