Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Side 50

ari frá Hafnarfirði, sem var með okk-
ur, fórst, og allir héldu, að við vær-
um dauðir, og það var komið í Vísi,
að við værum dauðir, steindauðir.
4. Enginn fer með óvaskað
til himna.
Einu sinni var allt fullt af skóla-
mönnum með okkur á sjónum, 18
eða 19 stykki, allt læknar og prest-
ar og allur djöfullinn. Einn, sem var
lengi læknir á Selfossi, hann átti
heima á Bollagötunni bakaði alltaf
fyrir mig pönnukökur. Jæja, svo
legg ég mig útaf og segi við strák-
ana: Eg ætla að biðja ykkur að gera
allt klárt, fíflin ykkar. Hvaða raus
er þetta í kallinum segja þeir, það
er blankandi logn. Jú, segi ég, það
verður ekkert meira logn þegar fer
að líða á. Svo sofna ég. Þá vekur
einn strákurinn mig og segir. Heyrðu
Lási, það er allt í kafi. Hvað get ég
gert að því, segi ég, það er skipstjór-
inn sem á að stjórna, en ekki ég. Þá
var allt fullt af vatni í káetunni.
Hálfvitamir ykkar segi ég, takið
upp nótina og látið út bátana og
farið að berja ísinn, sleggjan er
hérna undir kojunni, en lofið mér
upp. Og ég fer upp, bölvandi og ragn-
andi, og sjórinn flaut upp yfir stíg-
vélin mín. Hvaða andskotans læti
eru þetta, segi ég, hvað er eiginlega
að? Skipið er að sökkva, segir skip-
stjórinn. Jesús minn, segi ég, þá er
bezt að ganga frá öllu, því það fer
enginn til himna sem á eftir að vaska
upp. Annars fórst aldrei skip, sem
ég var á.
5. Skilinn eftir í panti
hjá ömmu í Hull.
Svo var ég á Helgafellinu. Þá vor-
um við í Hull. Amma gamla, hún
átti skemmtihús og var amma okk-
ar allra. Hún lánaði okkur peninga
og allt saman. Jæja, svo fórum við
til hennar í húsið. Við áttum ekki
nóga peninga, svo þeir fara til skip-
stjórans um borð, að ná í meiri
peninga, og skilja mig eftir í panti.
Svo er ekkert meira með það. En
strákarnir finna ekki skipstjórann.
Svo sat ég þarna í marga klukku-
tíma og þjónarnir hringsnerust í
kring um mig og ég fékk alveg nóg-
an snafs. En mér fannst eitthvað bog-
ið við þetta og passaði mig að drekka
ekki of mikið, því þeir gætu látið
eitthvað eitur í snafsinn, því mað-
ur veit ekkert, hvernig það er í út-
löndunum með það. Jæja, svo er
ekkert meira með það. Eftir tvo tíma
kemur skipstjórinn og borgar allt
út, og þá var ég ekki lengur í panti,
þú skilur mig, og svo fórum við út.
Eg er með fimm bjórflöskur úti á
torginu, og þá er mér svo mál, rétt
á götunni, svo ég pissa þar. Þá kem-
ur lögreglan og tekur í mig en ég
rétti þeim bjór, og þeir segja að allt
sé í lagi, það kostaði svo mikið,
bjórinn þá svo ég gaf þeim alla bjór-
ana og þeir fylgdu okkur alla leið
um borð. Svo sagði hann Gestur
sálugi heitinn: Eg veit ekki hvern-
ig hefði farið, ef hann Lási hefði ekki
setið eftir í panti. Við hefðum allir
verið látnir í tugthúsið hver einasti,
þú skilur mig, Jón litli, þú veizt hvað
ég meina.
6. Ef stelpurnar klipu í tippið
á yður, frú Margrét.
Og svo réði María Maack mig í
vinnu hjá henni frú Margréti á Hótel
Heklu. Kerlingin dubbar sig upp og
fer til frú Margrétar og ég er með
henni. Er þetta strákurinn? spyr frú
Margrét. Já, segir María Maack,
heldurðu að þú getir notað hann?
Já, já, segir frú Margi’ét, allt í lagi
með strákinn, ég tek hann til prufu
í tvo, þrjá daga, og ef hann kann
eitthvað þá verður hann áfram. Og
ég var í átta ár. Þegar ég fór, eftir
átta ár, ætlaði hún að verða vitlaus
en ég fór til sjós, með Benna vini
mínum Pálssyni, og hún lét 1800
krónur í sparibók, sem mamma tók
við, en ég fékk alltaf nóga peninga
hjá henni frú Margrét, allt sem ég
vildi og hún klæddi mig, og ég hafði
það alveg ágætt. Svo gaf hún mömmu
kaffi og sykur um jólin og allt svo-
Góðir vinir, glatt á hjalla.
leiðis. Ég var alltaf í eldhúsinu hjá
henni frú Margréti, með Antoni
sáluga kokk, sem var útlærður, og
lengi kokkur á vinnuhælinu fyrir
Austan. Hann var frændi hennar,
kerlingarinnar. Það var stundum
smá kennderí þar, en ég segi ekk-
ert frá því, ekki orð, þú skilur mig.
Jæja, svo klipu stelpurnar í mig,
þegar ég var að vinna með Antoni
sáluga heitnum, hann var alveg
dásamlegur maður. Við vorum að
gera hreint og stelpumar klipu í
tippið á mér, og ég gólaði. Þá kem-
ur frúin og segir: Hvaða andskotans
læti eru þetta í strákskrattanum?
Þá segi ég: Hvað mynduð þér segja,
frú Margrét, ef stelpurnar klipu í
tippið á yður? Þá sagði hún bara:
Þegiðu, strákur, steinþegiðu. Hún
var alveg dásamleg, hún frú Mar-
grét. Og svo þvoði ég á henni fæt-
uma.
7. Gangstéttin í tærnar og andlitið
í tertuna.
Svo kom hún Gunna á Biminum,
blessunin, oft í heimsókn. Þá var
ég sendur til að kaupa púrtara, fyrir
frú Margréti, og svo sátu þær kerl-
36 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ