Sjómannadagsblaðið - 04.06.1972, Qupperneq 59

um klukkutíma síðan, og segist vera
komin alla leið frá Caracas í Ven-
ezuela. Hún segist vera yfir sig hrif-
in að hafa getað grafið upp heim-
ilisfang þitt, elsku frænda síns!
Terry bölvaði illskulega og taut-
aði, allt í lagi, við gefum henni
kvöldmat og lofum henni að gista í
nótt, en komum henni svo af stað
aftur í fyrramálið.
Griselda var glæsileg kona í útliti
og ótrúlega ungleg að sjá. Silfurgrátt
hár hennar var sérlega vel upp sett,
og andlitið slétt og frítt. Hún var í
dagstofunni, en reis upp úr stólnum
strax þegar Terry kom inn, gekk á
móti honum og faðmaði hann inni-
lega að sér, síðan gekk hún skref
aftur á bak, og virti hann fyrir sér
með bláu skærum augum, sem
völ^vuðust gleðitárum. — Þú ert
orðinn verulega fallegur maður,
Terry, og átt svona yndislega konu.
Það gleður mig verulega að sjá hve
hamingjan leikur við þig.
— Það er verulega ánægjulegt að
sjá þig aftur Griselda frænka, kreisti
Terry út úr sér, en hugsaði jafn-
framt um að hún yrði ekki hjá þeim
lengur en til morgundagsins.
— Þú vildir máske hvíla þig stutta
stund eftir ferðalagið, meðan ég út-
bý kvöldmatinn, sagði Miriam.
— Blessuð farðu nú ekki að hafa
mikið fyrir mér, ég er ekki svo
kröfuhörð. Hún tók öllu með þökk-
um, sem Miriam bar á borðið. —
En hvað þetta er allt dásamlegt,
sagði Griselda frænka hvað eftir
annað.
Terry var ekki alveg eins örugg-
ur með sjálfum sér, að hún meinti
það alvarlega, því að nautasteikin
og kartöflurnar voru viðbrenndar
eins og að venju, þegar Miriam fór
að fást við matargerðina, eftir að eld-
hússtúlkan hafði yfirgefið þau fyrir
þrem vikum síðan, orðin þreytt á því
að bíða vonlaust eftir þeim pening-
um sem hún átti inni hjá þeim af
kaupi sínu.
Griselda þurrkaði sér ánægjulega
um munninn. — Hershöfðinginn
hefði haft ánægju af slíkri máltíð!
Hann var svo hrifinn af nautasteik.
Ef til vill af því að hann var Eng-
lendingur.
— Hershöfðinginn? spurði Terry
og leit upp frá disknum sínum.
— Já, eiginmaðurinn minn sálugi,
svaraði Griselda. Hann var sá ynd-
islegasti og bezti af öllum eigin-
mönnum mínum.
Terry gizkaði á að ekki væri langt
um liðið síðan frænkan varð ekkja,
og gerði sér upp hluttekningu yfir
því að hershöfðinginn væri látinn.
— Þakka þér fyrir vinur minn,
en mér líður strax betur þegar ég er
kominn hingað til ykkar Miriam.
Hershöfðinginn og ég vorum alltaf
svo glöð þegar við vorum með ungu
fólki. Hershöfðinginn og ég lékum
tennis og golf, fórum í útreiðartúra
og hann flaug í einkaflugvél sinni
— allt fram að þeim degi þegar
sprengjan sprakk. Miriam hagræddi
sér í stólnum og spurði, sprengjan?
Já, það voru þessir hræðilegu of-
beldismenn sem settu hana í bílinn.
Griselda dró djúpt andann og komst
í hugaræsing. — Ég ætlaði ekki að
gera ykkur þungt í geði . . . með því
að segja ykkur frá þessu . . .
Það er allt í lagi, Griselda frænka,
sagði Terry, hvað var það sem kom
fyrir?
Grisélda horfði fram fyrir sig eins
og hún væri að rifja upp það sem
skeð hafði. Sprengjan, sagði hún loks
sem drap þá báða. Hershöfðingjann
og Ferdie.
— Ferdie? Var það sonur þinn?
spurði Terry varfæmislega.
Griselda var aftur komin til sjálfr-
ar sín. Nei, vinur minn, hershöfð-
inginn og ég vorum ekki svo ham-
ingjusöm að eignast börn. Ef til vill
er það þess vegna sem ég leitaði
ykkur uppi. Nú á ég engin skyld-
menni önnur en ykkur kæru böm,
sagði hún viðkvæmnislega og leit
á þau á víxl. — En við vomm að
minnast á Ferdie, hann var einka-
bílstjórinn okkar.
Terry og Miriam gáfu hvort öðru
hornauga. Og Miriam sagði með létt-
um tón, það hefur verið dýrt að
hafa einkabílstjóra?
— Dýrt? sagði Griselda eins og ut-
an við sig. Svo yppti hún öxlum. —
Já, hann hafði góð laun. En með öll-
um milljónum hershöfðingjans skipti
svoleiðis smámunir okkur ekld
neinu. Auðvitað gaf ég veslings for-
eldrum Ferdies álitlega peningaupp-
hæð, það var það minnsta sem ég gat
gert.
Terry fór allt í einu að verða
feikna áhugasamur. — Það ber því
vitni kæra frænka, hve góðsöm þú
hefur alltaf verið, sagði hann blíð-
lega. — En meðal annars hittir þú
hershöfðingjann í Venezuela?
— Nei, ég var við baðströnd á
Ítalíu, nýskilinn við annan eigin-
mann minn, þar hitti ég hershöfð-
ingjann, einmitt manninn sem ég
hafði beðið eftir allt mitt líf. Dásam-
legur maður, fallegur, glaður og
kátur. Heiðursmaður út í fingur-
góma og fullkominn elskhugi.
Terry greip fram í fyrir henni. Var
hann í hernum þá?
— í hernum? Griselda frænka
brosti bíðlega. Nafnbót hans var að-
eins heiðursvottur, sem konungur-
inn í Trans-Kublait hafði veitt hon-
um. Ahugamál hershöfðingjans var
olía, og það voru slík viðskipti sem
drógu okkur til Venezuela — og
hinnar hræðilegu sprengju.
Óhemju áhugi var allt í einu vakn-
aður hjá Miriam til þess að þókn-
ast gesti þeirra. — Má ekki bjóða
þér svolítið meiri eftirrétt Griselda
frænka? Kaffi? Og smástaup af
koníaki eftir kvöldverðinn?
í næstu viku hafði orðið mikil
breyting á háttalagi Bixby hjónanna.
Griseldu frænku hafði verið komið
fyrir í sólríkasta herbergi hússins.
Terry hafði farið með golfkylfum-
ar sínar og veðsett þær í lána-
stofnun til þess að fá aura fyrir góðu
koníaki. Og á morgnana læddust
hjónin um á tánum til þess að vekja
ekki Griseldu frænku, sem hafði lát-
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 45