Eimreiðin - 01.03.1922, Blaðsíða 55

eimreiðin
TÍMAVÉLIN
119
villan og ruglingurinn svo taumlaust. Eg fyrir mitt leyti hugs-
aði mest um litlu vélina og það, hvernig hún hvarf. Eg talaÖi
um þetta daginn eftir við lækninn, því að eg hitti hann þá.
Hann sagðist hafa séð mjög svipaða brellu gerða í Tíibingen
°3 lagði sérstaklega áherslu á það, að ljósið sloknaði. En
hvernig að þessu væri farið, vissi hann ekki.
Fimtudaginn næstan eftir fór ég aftur til Richmond. — Eg
hefi víst verið einn af stöðugustu gestum tímaferðalangsins.
E9 kom nokkuð seint, og fjórir eða fimm menn voru komnir
a undan mér og sátu í stofunni. Læknirinn stóð við arninn
’Ueð pappírsblað í annari hendi og úrið í hinni. Eg svipaðist
um eftir húsbóndanum. »Hún er hálf átta«, sagði læknirinn.
sEigum við ekki ao setjast að matnum?«
»Hvar er — —?« sagði eg.
»Þér voruð að koma? Hann hefir tafist. Hann skrifar mér
hér línu og biður mig að sjá um, að setst verði að miðdags-
verði kl. 7, ef hann verði ekki kominn. Segist skuli skýra frá
Öllu, þegar hann komi«.
»Það er náttúrlega synd, að láta góðan mat skemmast«,
Sa9ði ritstjóri einn, sem var þarna, og læknirinn hringdi bjöllu.
Sálarfræðingurinn var eini maðurinn, auk læknisins og mín,
sem verið hafði við í fyrra skiftið. Hinir mennirnir voru
Elank, ritstjórinn, sem nefndur er áður, blaðamaður og annar
maður — fjarska hæglátur og ómannblendinn, alskeggjaður,
eg man ekki til þess að eg yrði var við að hann opnaði
munninn alt kvöldið. Það var eitthvað verið að tala um það
Vfir borðum, hvar húsbóndinn mundi vera niður kominn, og
e9 Sat þess til í gamni, að hann mundi vera í tímaferðalagi.
Ritstjórinn vildi fá skýringu á því, og sálarfræðingurinn varð
íyrir svörum og hrátimbraði saman frásögu um þessa »snild-
arlegu fjarstæðu og brellu«, sem við hefðum horft á fyrir
v'ku. Hann var í miðri frásögninni, og þá opnaðist hurðin
tram í anddyrið hægt og hávaðalaust. Eg sneri fram og varð
Yrstur manna var við það. »Hana«, sagði eg, »loksins!« I
var hurðinni lokið alveg upp, og inn kom tímaferðalang-
uunn. Eg rak upp óp af undrun. »Guð minn góður! hvað
Sengur ag þér> maður?« æpti læknirinn, því hann kom næst
au9a á hann, og nú litu allir til dyranna.