Eimreiðin - 01.03.1922, Qupperneq 61

eimreiðin
TÍMAVÉLIN
125
upp í alspennu, og nóttin skall á eins og slökt hefði verið á
lampa, og örstuttu síðar ljómaði morgundagurinn. Vinnustofan
varð óljósari og þokukendari. Næsta nótt kom og næsti
dagur, og enn næsta nótt og dagur, nótt, dagur, nótt, altaf
skjótar og skjótar. Einkennilegar dunur voru fyrir eyrum mér,
■og sérstakt magnleysi og þokukent svefnmók lagðist yfir
hugann.
Eg er hræddur um, að mér gangi ekki vel að gera ykkur
það skiljanlegt, hvernig manni líður á tíma-ferðalagi. Það er
ákaflega ónotaleg tilkenning. Það er einna líkast eins og á
vagni eða sleða, sem hendist ofan snarbratta brekku, einhver
óviðráðanleg hamslaus fleygiferð áfram. Sami ósjálfráði grun-
urinn, að alt endi með drepandi skelli. Eftir því sem ferðin
jókst komu nætur og dagar í hraðri röð, eins og blakað væri
svörtum væng. Það var eins og hálfrökkur vinnustofunnar
hyrfi hvað af hverju, og eg sá sólina sigla yfir loftið og skifta
nótt og degi á svipstundu. Eg þóttist vita, að vinnustofan
væri úr sögunni og eg væri kominn undir bert loft. Mér
fanst eg verða óljóst var við einhverjar trönur, en eg var
nú kominn á meiri ferð en svo, að eg yrði var við nokkuð,
sem hreyfing var á. Enginn snígill skreið svo hægt, að eg
gæti eygt hann og umskifti dags og nætur voru mjög ónota-
leg fyrir augað. A dimmu augnablikunum gat eg greint, hvernig
tunglið rann gegnum öll kvartilaskiftin og eg eygði einnig
nokkrar stjörnur. En ferðin jókst enn jafnt og þétt og loks
hvarf allur munur dags og nætur og alt rann saman í jafn
grátt hálfrökkur. Loftið varð einkennilega hrein-blátt, sólin sást
«kki lengur, heldur að- eins ljósrák, ljósbogi á loftinu, og tunglið
annar, óljósari og bylgjukendur bogi. Stjörnurnar hurfu mér
alveg, en við og við brá fyrir björtum rákum eitt augnablik.
(Framhald).