Eimreiðin - 01.04.1946, Blaðsíða 22

86
EIMREIÐIN
N ýlendulæknirinn.
Koldimm er nóttin, og noröan-hríS
nœSir um skóginn beran.
Heljrosnar eikurnar heyja stríS
hljóSar, viS slorminn og frerann.
Aleinn mót hríSinni hraSar hann för,
hugdirfS í svip hans er ofin. —
í huganum spretta upp spurningar —
svör.
Eitt spölkorn, — og loksins sést
kofinn.
Honum er Ijósast, hver hörmung þar
hýr:
HungriS er daglegur geslur.
DagsljósiS jafnvel í felur þar flýr
fyrri en röSull er setztur.
LoShéla glugganna lokar út’ sól,
löng er liún, skammdegis-nóttin.
Börnin þar margoft af klœSleysi kól
í kyrrþcy, viS minnkandi þróttinn.
Morguninn grár viS glugga hlær,
gœgist um rifur og sprungur.
Nýfæddur dagurinn tyllist á tœi,
tifar um fannir og klungur.
Lœknirinn stySur hönd á hné:
„Hér er þö líf aS fœSast,
þaS fœri ég þér, heimur. — Ég finn
og sé
frummagn, sem verSur aS glœSast“-
Iíann gœddur var þeirri gáfu aS sjá
guSs-neista í barnsins auga,
vaka yfir því og vera því hjá,
veita því björg og lauga.
Skylduverk liafSi hann unniS enn
orSfár: — „Hér frummynd skapast,
drotlinn, þú ákvaSst í upphafi, aS
merin
aldrei hér mcettu tapasl
Og lífiS, þaS glœddist af lœknisins hönd,
•—• en loShéla gluggana huldi. —
Hann horfSi yfir ónumin ungbarnsins lönd
— og innri þrá sína duldi. —
Hann hugsaSi meira en mœlt hann fékk:
„Mörg eru frumbýlings sárin".
Svo klœddi hann sig — og gœtinn gekk
til gátta — og þerraSi tárin. —
Páll S. Pálsson.