Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 64

128
HREINDÝRAVEIÐAR SUMARIÐ 1945
EIMREIÐIN
svangir eftir jafnlanga leið og þeir þurftu að fara. Þar sem
okkur líkuðu ekki lieitu réttirnir, fórum við að fá okkur kaldan
mat, liarðfisk og smjör, liákarl, lirátt liangikjöt og dósamat, og
síðan kaffi. Endaði máltíðin og matreiðslan, sem liafði staðið
yfir fleiri klukkustundir, því ágætlega, þannig að við vorum vel
haldnir. Var langt á daginn liðið, er við liöfðum lokið upp-
þvotti mataríláta og gengið frá öllu. Kom okkur saman um, að
þetta væri það seinlegasta og leiðinlegasta verk, sem við hefðum
nokkurntíma lent í, enda aldrei áður á slíku snert. Höfðum við
nú frí það sem eftir var dagsins, höðuðum okkur í sólinni og
ræddum um fegurð náttúrunnar, fjallasæluna og ró öræfanna.
Fannst okkur við geta sett okkur í spor útilegumannanna, sem
leituðu sér friðar og öryggis í faðmi fjallanna, frá ofsóknum og
illri meðferð manna. Okkur þótti sem við fyndum, hversu sælir þeir
hefðu verið, í yndælu veðri. Þá gátu þeir stundað veiðiskap í
vötnum, veitt fugla og ferfætt dýr, ef á þurfti að lialda, lifað
þannig rólegu og áhyggjulausu lífi og notið livíldar og sælu eftir
sínum eigin geðþótta. En þá minntumst við erfiðleikanna við
matreiðsluna, svo að við hefðum viljað liafa einliverja Höllu
til að matreiða, ef við hefðum átt að vera í þeirra sporum.
Við biðum langt fram á kvöld, og ekki komn skotmennirnir.
Hituðum við okkur nú kvöldkaffi, gengum vel frá liestum og
höfðum allt í röð og reglu. Er við fórum að sofa, klukkan 12,
voru veiðimenn ekki komnir.
Þurftum við því að vakna klukkan 5 að morgni til að gæta
Iiestanna. En engin var vekjaraklukkan, og vantaði nú fararstjór-
ann til að vekja, en við hugguðum okkur við það, að veiðimenn
kæmu um nóttina, ef allt væri með feldu. Svo vel vildi til, að
ég vaknaði á hinum tiltekna tíma, klukkan 5. Þá var sama yndælis
veðrið. Sólin var að konta upp og sló gullnum roða á fjalla-
toppana, kvrrðin og friðurinn svo unaðslegt, loftið létt og hreint,
svo að það vantaði ekki annað en skógargróður þarna á öræfin
til þess, að þetta væri lirein paradís.
Ég fór nú að vekja förunaut minn, sem var syfjaður og hálf’
úrillur yfir því að vera vakinn svo snemma. Kvað Iiann það hart
að gengið að inega ekki sofa á sunmidagsmorgni. Ég sagði hoiiuin
þær fregnir, að skotmenn væru ekki enn komnir, og enn livíld1
því allur vandi á okkur, á heimilinu: Fyrst að gæta liestanna og