Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 72

136
HREINDÝRAVEIÐAR SUMARIÐ 1945
EIMREIÐIN
lima skrokkinn sundur, svo kjötið kólni og þorni sem fyrst. Um
daginn liöfðuni við orðið varir við talsvert af hröfnum, og þótti
okkur því vissara að fara um kvöldið og hreiða liúðirnar yfir
kjötið, svo lirafnarnir kæmust ekki í það. Lögðum við því af stað
og tókum okkur hesta.
Áður en ég fór í þess.a ferð, hafði ég keypt gæðing, mjög fjör-
ugan og fljótan. Var það þrekmikill tölthestur, alinn vel og þol-
inn, en sá galli var mér sagður á hestinum, að liann væri mjög
styggur, og var það ekki ofsögum sagt, því þó að við hefðum liann
í liafti og hálsbandi, var ekki liægt að ná lionum nema að snara
liann í liestaþvögunni. Hestur þessi var rauður að lit, tvístjörn-
óttur og hét Nasi. Um kvöldið, þegar við komum að liestunum,
sem voru í höftum skammt frá tjöldunum, varð mér gengið fram
hjá Nasa, kom mér ekki í hug að reyna að ná honum, enda ekki
gert ráð fyrir slíku. Þá stóð liesturinn grafkyrr. Ég var nú fljótur
að ákveða að nota hann, þegar svona bar vel í veiði, að ekki
þurfti að liafa fyrir að ná lionum, og lagði því við liann beizli
og linakk. Venjulega var liesturinn óstilltur, þegar fara átti á
bak lionum, en nú stóð liann eins og geit. Ég klappaði lionum
og dáðist að því, hvað hann væri nú orðinn skynsamur og lofaði
honum öllu góðu í framtíðinni. Ég hafði, að undanförnu, þegar
loksins hafði tekizt að liandsama liann, látið liann liella út nokkr-
um svitadropum, af harðri reið, reið honunx oft lengi í einu, en
vildi ekki eyða tíma í að taka liann nema sem sjaldnast. En
þegar ég nú var kominn í hnakkinn á þessum stillta og siðprúða
hesti, þá stökk liann í liáa loft og stakk sér síðan til liliðar, og
ég, sem ekki var við búinn öðru en góðu, kom niður á höfuðið, og
var það fjandi vond bylta. Þarna var grjót allt í kring, en ég var
svo heppinn að koma niður á mosaþembu á milli steinanna.
Slettist nú aftur upp á samkomulagið milli okkar Nasa, og sá
ég nú á honum, að hann var í allt búinn; kallaði því á mann
og lét halda í liann meðan ég fór á bak. Gætti ég nú vel taumlialds-
ins og gaf lionum ekki færi á slíku loftstökki aftur. Jafnaði ég
nú nokkuð um liann, því úti var um vinskapinn. Reið ég honum
alla þessa kvöldferð, en kom lionum ekki á bak eftir það.
Næsti dagur, sem var þriðjudagurinn 21. ágúst, var fagur og
sólríkur sem hinir liðnu. Fararstjóri tilkynnti okkur, þegar Jiann