Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 75

eimreiðin
HREINDÝRAVEIÐAR SUMARIÐ 1945
139
vötnum og straumhörðum ám. En eins og ég lief áður lýst, byggist
yfirreiðin á traustleika hestanna, að þeir ekki lirasi og séu stilltir.
Hiðum við nú, að afloknu verki, ánægðir heim að tjöldum og
höfðum eina meiri háttar skotæfingu. Settum litla dós í 200
metra fjarlægð, og gat nú enginn talizt fyrsta flokks hreindýra-
skytta, nema liann hitti alltaf skotmarkið. Vönduðu menn sig nú
vel, en útkoman varð sú, að ég lenti ekki í fyrsta flokki, og vafi
nteð Sigrnar, þó hann sýndi annað í verkinu að lokum.
Nú ákváðum við að ná í 6 tarfa þennan dag, sem var okkar
síðasti veiðidagur, en liætt var við, að eittlivað af dýrum liefðu
af styggð sett austur vfir Jökulsá, á Fljótsdalsafrétt, en þangað
gátum við ekki komizt. Héldum við nú allir til veiða og skiptum
okkur á ranann. Fórum við Friðrik inn til jökuls á norðurliluta
ranans, en hinir þrír á austurstykkið. Við Friðrik lentum alveg
>nn að jökli, liittum nokkuð af kúm og kálfum, sem við létum
oiga sig, fórum síðan austur með jölkinum og skutum þar einn
larf, eftir talsverðan eltingaleik. Nú liöfðum við ekki tekið reið-
nigshest með okkur, en óravegur að sækja reiðingsliest út að
tjöldum. Ákváðum við því að flytja þetta í hnökkunum um
þverbak, og af því við vornm vanir lestamenn, gekk það allt
sæmilega, alla leið út að tjöldum. Á leiðinni urðum við varir við
dýr norður við Kringilsá, ekki alllangt frá tjöldunum. Fór Friðrik
nú að elta þau, eftir að við liöfðum losað okkur við dauða dýrið,
en ég reið norður að vaði til að athuga um hílinn, sem við áttum
von á þá um kvöldið. Þegar ég kom norður á ranábrúnina austur
af vaðinu, sá ég að bíllinn var kominn, og bílstjórarnir búnir að
slá upp tjaldi. En er ég kom niður að ánni, sá ég að hún var liroða-
niikil og langt frá því að vera fær, enda var þá áliðið dags.
Reyndum við að kallast á yfir ána, því veður var kyrrt, en ár-
niðurinn og ólgan yfirgnæfði rödd okkar algjörlega, svo við
beyrðum ekkert liverir til annara. Fór ég því til haka aftur.
Þegar ég kom á ölduhrún þar skammt frá ánni, kemur stór hrein-
‘lýrstarfur utan og austan ranann og stefnir vestur eftir í áttina
til jökuls. Ég hafði engan riffil, lierti því reiðina og komst í veg
fyrir tarfinn og gat sveigt liann austur á ranann. Yarð þetta einn
mikill sprettur. Gerði tuddi nú aðra tilraun til að komast norður
a ranann, og þar inn eftir, en hestur minn- var röskur og reiðleiði
sæmilegt. Fór því á sömu leið, að ég gat sveigt tarfinn austur á