Eimreiðin - 01.04.1946, Síða 82

146
ÞREKRAUNIR
eimreiðin
þá liafði veður svo breyzt, að kominn var snjóbylur og fór óðum
liarðnandi. Hefur það sennilega verið norðaustanveður. Stefna
slíkra veðra er um lieiðina endilanga. (Sigfús segir, að hann liafi
tekið með sér aðeins annan bóginn, auk feldarins). Hélt Þor-
steinn svo af stað með byrði sína, en vissi þó ekki livert halda
skyldi og leitaði undan veðri, hefur líklega haldið, að áttin væri
norðlæg svo að sig bæri austur af lieiðinni undan veðrinu. Þegar
myrkt var orðið af nóttu, bjóst hann urn og skýldi sér með hrein-
feldinum. Má ætla að liann hafi ekki farið langt um kvöldið
og lagst fyrir í þeirri von, að upprof yrði á hríðinni að morgni-
Það varð þó ekki, liríðin stóð óslitið mörgum dægrum saman.
Var liann nú orðinn ramviltur, sem von var, en liélt samt áfrani,
þegar dagaði, undan veðrinu og bar feldinn og ganglimina. Segir
ekki af aðgreiningu dags og nætur í ferð Þorsteins, en þar kom,
að hann skildi eftir ganglimina á liæð einni mikilli og reisti þa
upp sem trönur, en iiélt áfram með feldinn. Að lyktum þekkti
liann sig hjá þúfu einni stórri inni undir Fellum, sem svo eru
nefnd á Fljótsdaísafréttum norður og austur af Snæfelli. (Sigfús
segir að það liafi verið við vörðu, norður af Kleif, þar sem úti
liafi orðið nokkrum árum áður Sölvi, bróðir Valgerðar konu
lians. Hann mun hafa orðið úti á Fljótsdalsheiði 1803). Líkast
er, að liæð sú hin mikla, sem Einar prófastur tiinefnir, liafi verið
eittlivert ,,fe]lið“ á þessum stöðvum, t. d. Þrælaháis eða Laugar-
fell, því óglöggt merki lilyti að vera það, sem að réttu gæti kall'
ast þúfa. Mun þá og hafa verið farið að rofa til og lierða frost;
sennilegt að veður liafi þá verið snúið til norðlægrar áttar, og
liafi verið orðinn aðeins kafrenningur, en lítið sem ekkert ofan-
fjúk. Þegar Þorsteinn liafði áttað sig, bjóst hann um til livíldar,
eflaust með þeirri hugsun að safna orku til að bjargast af til
bæja; liefur sennilega áður en hann þekkti sig verið orðinn von-
lítill eða vonlaus um að bjarga lífi sínu tir þessari nauð. E»
við það að vita, hvar hann var staddur, liefur vaknað bjargar-
vonin og hann þá liugsað sér að búast við á skynsamlegan hátt,
til að geta náð til byggða.
En þá kom það fyrir, sem honum varð mest að áfalli í þessuiu
hrakningi. Þegar liann fór að lireifa sig eftir livíldina, fann hann
ekki til fótanna og var því iítt fær til gangs. Hann hafði kaliú