Eimreiðin - 01.04.1955, Blaðsíða 38

110
RAGNAR LUNDBORG
EIMBEIÐl1*
sambandi við Svíþjóð. Hinar íslausu hafnir Vestur-Svíþjóðar lágu
á leið skipanna milli Kaupmannahafnar og íslands, svo auðveU
hefði átt að vera að láta skipin koma þar við. Samt varð að berjast
fyrir þessu, og ekki fékkst því til vegar komið lengi vel. Af rit*
gerðum Ragnars um þetta efni eru tvær mér kunnar: „Handels-
förbindelserna mellan Sverige och Island“, Uppsala 1909, og „Sve'
riges handel med Island“, Stockholm 1923. í Svíþjóð tókst honun1
að vekja áhuga „Sveriges Allmánna Exportföreningens“ fyrU
þessu, svo og nokkurra víðsýnnna framfaramanna hér heima. En
þessu sinni sem oftar munu það ekki hafa verið brautryðjendurnir>
sem hlutu sigurlaunin, heldur þeir, sem á eftir komu. Svo stór'
kostleg og lífsnauðsynleg eru nú orðin verzlunarviðskipti íslands
við Svíþjóð, Finnland og í Austurveg, að menn kunna að efa, aíi
hugsjónamaðurinn Lundborg hafi gert sér von um svo stórkost'
legan árangur af byrjunarviðleitni sinni.
Viðleitni Lundborgs til að efla andleg menningartengsl miN1
Islands og Svíþjóðar hafa einnig borið árangur. Tugir ungra
Islendinga stunda nú nám í Svíþjóð (sem og í ýmsum öðruh1
löndum). En fyrstu tvo áratugi þessarar aldar var ungum íslend'
ingum næstum ókleift að stunda framhaldsnám annars staðar en
í Danmörku, — „í herbúðum óvinanna"! íslandsvinafélög haía
verið stofnuð í Stockhólmi, Uppsala, Gautaborg, Finnlandi (°&
máske víðar). Fyrir stofnun elzta sænska íslandsvinafélagsins 0
Stockhólmi) mun Ragnar Lundborg hafa gengizt, og formaðUr
þess mun hann hafa verið um fjöldamörg ár.
Er það fyrst kom til tals, að Svíar sendu hingað launaða11
konsúl, glaðnaði hér í hugum manna, því að menn gerðu sel
vonir um, að Ragnar Lundborg yrði sendur. Blöðin hér fluttu
greinar um málið og óskuðu einhuga, að Lundborg yrði sendur’
Meðal þeirra skrifa var löng grein eftir Einar Arnórsson, Þal.
sem hann sagði, að enginn sænskur maður mundi kærkomnal|
íslendingum en Lundborg. En sannleikurinn var sá, að þá áttJ
engin erlend þjóð nokkurn mann, er væri jafnástfólginn íslend'
ingum — og það sannarlega að verðleikum — sem Ragnar Lund'
b0rg' *i ð
Við gætum bollalagt um það, hvílíkt happ það hefði getað °r°\
mennta- og menningar-lífi í Reykjavík, og einkanlega þó lagade1
háskóla vors, að fá hingað slíkan lærdómsmann í þjóðarétti
stjórnlagafræði sem Ragnar Lundborg var, er, auk þess að vera
sendimaður Svía, hefði gengið um sem fullgildur íslendingur v°