Eimreiðin - 01.04.1955, Side 68

140
ÓLÝGINN SAGÐI MÉR
EIMREIBIN
Gróa fær fyrst málið. Hún hálfhvíslar, skjálfandi röddu:
„Við skulum koma. Það er ástæðulaust að troða svona glæpa'
hyski um tær!“
Dóra rekur upp hrossahlátur og frúrnar hrökklast fram
í anddyrið. Þær eru lengi að finna skóhlífarnar og regnhlíf'
arnar sínar í myrkrinu, enda þvælist hver fyrir annarri-
Dóra stendur í dyrunum og hlær og hlær. Hlátur hennar
glymur í eyrum frúnna langt út á götu. Þær staulast áfram,
þegjandi, aldrei þessu vant, i kraparigningunni. Soffía
snökktir af geðshræringu. Hún tautar milli samanbitinna
tannanna: „Bannsett tæfan — bannsett tæfan!“
Erna grípur skyndilega andann á lofti. Það færist ísmeygi'
legt bros á varir hennar og kuldaglampi kemur í augun-
Hún lýtur að Gróu og hvíslar:
„Það hefur þá tekizt í Reykjavíkurferðinni eftir allf
saman.“
(Endir.)
★
FÍFUR e/l/r Örn á StéSja.
Útvarp.
Fyrr og nú.
Fyrst varst ]>ú á ferðaleið
frjáls og æskuglaður.
Eftir tíu ára skeið
aldinn reynslumaður.
tJtvarp fæðir illt og gott.
(Jtvarpsæðið ber þess vott.
Útvarps rignir alheimstál.
Útvarp skyggnir þjóðarsél.
stokkin aldar hrimi,
fögur sýnir fastatök
fljóSs á valda-rimi.
Um skáldkonu.
Fjögra lína stakan stök,
Augnabliksmynd
viS útvarpiS.
Hlýði ég á manna mál
milli vonar og ótta.
Norðlenzk æsku sagnasál
sýnist mér á flótta.
OrSaleikur.
Barns frá minni breytt er svið
bæ við minn — í Hruna.
Oft ég minnist ennþá við
æskuminninguna.
Hér má sjá þess virka vott
vitt um byggða lendur:
Auðlærðara er illt en gott,
eins og ritað stendur.