Eimreiðin - 01.04.1955, Blaðsíða 18

90
ÁST OG BLÓM
eimreibin
ekki amalegt, að Finnur Eggertsson, mágur og vinur, loks lagði
leið sína til okkar. Okkur þótti það að vísu nokkuð skrýtið, að
hann skyldi ekki koma fyrr, en kenndum það því, að vísinda-
starf hans hefði dregið hann í aðra landshluta, þar sem honum
hefði fundizt meira vert um gróður landsins. Það var daginO
eftir að hann kom, að hann stakk upp á því, að við riðum upp
með á. Ég var auðvitað þegar samþykkur því, einkum vegna
þess, að ég hugði að við myndum finna hvor annan, fullkom-
lega, í einverunni upp til fjalla, á gamalkunnum slóðum, þaJ*
sem við höfðum svo oft riðið um eða reikað á æskuárunum.
„Já,“ sagði hann, er við riðum hægt, hlið við hlið, upp mel-
ana, „maður kannast við sig hér, betur en ég bjóst við. Ég se
nú að ég hef fáu gleymt, hvorki útliti landsins né örnefnum-
Það hefur ekki tekið breytingum í huga mínum, hvorki stækkaS
né smækkað. Náttúran er eins, hún breytist ekki á tuttugu árum,
eða þá svo lítið, að varla sést. Nema maðurinn komi til og breyú
henni, eins og til dæmis þið hafið gert, með aukinni ræktun,
allt í framfaraátt. Víst er það gott. En sjáðu vörðuna þarna 3
Háubrekkum. Hún stóð þá há og keik, en nú er hún hrunin/
„Satt er það,“ sagði ég, „það er skömm að því að hafa ekki
hresst upp á hana.“
„Þá er bezt að við hlöðum hana upp á heimleiðinni,“ sagði
Finnur og hló við. „Kannske maður finni þá eitthvað merki-
legt.“
Nú kom sléttur melur, og við hleyptum hestunum á sprett-
Hinum megin við melinn var mjótt og greiðfært mýrarsund,
en í stað þess að fara beint yfir það sneri Finnur niður nn-ú
því. Ég lét hann ráða ferðinni, og við riðum hægt niður að
ánni, og hann talaði um það, hve gróðurinn væri lítill og fa'
brotinn þarna uppi á fjöllunum.
En er niður að ánni kom, hittum við beint á unaðsfagraU
lítinn hvamm. 1 þessari grjótauðn, með brúnrauðmn fúamýra-
beltum og örlitlum vesældarlegum lyngtóum, var þessi litli
blómahvammur eins og fallegur gimsteinn, — nærri því ótrú-
lega settur í þessa umgerð. Blátær áin rann þar framhjá með
flúðum og smáfossum og gjálfraði við stóra steina, er olt$
höfðu í hana úr háum klettabakka, hinum megin. En neðst
við hvamminn var talsvert hár foss. — Laugarvelgja var efú