Eimreiðin - 01.04.1955, Blaðsíða 22

94
ÁST OG BLÖM
eimkeibiN
því, að ég segði henni það, sem mér bjó í brjósti. Án efa vissi
hún, hvað það var.
Allt í einu tók ég eftir því, að hún var að reyta upp blómit*
af þúfunni og í kringum hana. Hún sleit blómin upp, hvert
eftir annað, kepptist við það — og kastaði þeim jafnóðum út
í ána. Blágresi, gleym-mér-ei, fíflar, maríustakkar, sóleyjar
flutu niður strauminn eða snerust um stund í hringiðunum og
bárust svo fram af fossbrúninni. Það var engu líkara en ég
væri að smávakna af draumi, einhver ónotalegur hroMur fór
um mig, likast og að dregið hefði fyrir sól. Ef til vill hefuí
þetta verið allt of mikil viðkvæmni — en ég tel það þó alveg
óvist. Hver getur gert að því, þótt honum ofbjóði að sjá lífuiu
tortímt, alveg i hugsunarleysi og að óþörfu, jafnvel þótt aðeins
sé um líf fjallablóma að ræða — tortímt ruddalega og ga'
leysislega? Falleg kvenhönd getur orðið eins og ljót ránfuglsklo
við það athæfi. Eitt lítið blóm á aðeins sitt eina líf, — ekkert
annað. Og fagur blómahvammur í auðn og gróðurleysi lands-
ins er dýrmætari en svo, að leyfilegt sé að menn og hestat
troði það niður og reyti það upp að óþörfu. Þessir fögru fingur,
sem slitu upp blómin og köstuðu þeim í beljandi, ískalda ána!
Fingur þessir urðu i augum mínum eins og hrafnskló og bláa,
raulandi áin og syngjandi fossinn að óvætti, Ijótt dautt náttúru-
afl, sem hrifsaði lítil saklaus blóm, lék sér að þeim eins og köttur
að mús, unz þau dóu.
„Af hverju ertu að slíta blómin upp og kasta þeim i ána?
sagði ég við stúlkuna, ástina mína og engilinn, sem allt í einU
var orðin að manneskju.
Hún hætti snögglega við að reyta upp gróðurinn, og ég sa
að fingur hennar, mjóir og vel lagaðir, voru dálítið óhreinir-
Stundarkorn, — aðeins augnablik, — starði hún á mig stónuU
augum, alveg undrandi, — svo hnykkti hún til höfðinu, dro
augun dálítið saman, dimmum roða sló á andlit hennar, og
brúnirnar sigu. Þetta var mikil svipbreyting, sem ég aldrei hafði
séð á henni áður, — en ég gat ekki neitað því, að hún var tigu-
arleg í reiðinni.
Hún stökk á fætur.
„Af hverju?“ hvæsti hún. ,.Ertu alveg frá þér, drengur! Slíta
upp blóm. Hlægilegt. Ekki nema það þó! Og ég, sem hélt að