Eimreiðin - 01.04.1955, Blaðsíða 44

116
RÓA SJÓMENN ...
EIMBEIPlf(
þyt og lítur upp. Fylking hvítra sjófugla flýgur yfir bátinn,
fer geyst, með stefnu á land, og djúpt í heimsvíðáttunni
hrapar stjarna í stórum boga. Öldutopparnir klappa ekki
lengur bátnum eins og örsmáar barnshendur, Byrðingurinn
er laminn heiftúðlega utan, og römm sjávarselta berst að
vitum drengsins; vindhviða togar í úlpuna hans, báturinn
hallast, og Ijóskerið slæst við mastrið. Hann lítur í kring'
um sig, áður en hann hverfur undir þiljur, hann sér hverg1
til lands.
Jökull formaður rís upp við dogg og leggur við hlustirnar-
Hver vindhviðan annarri snarpari skellur nú á bátnum-
„Hann er að hvessa!“ Formaðurinn snarast yfir kojustokk'
inn og stjakar við kokknum og vélamanninum. ,,Við verð-
um að draga strax.“
„Hákarl!“
Jökull innbyrðir netin sundurtætt á margra metra fsen-
Og brátt koma þeir auga á þennan óaldarlýð hafsins; það
er krökkt af honum í sælöðrinu kringum bátinn. Ljóskerið
slæst við mastrið og glerbrotunum rignir yfir Líkafrón.
Báturinn er farinn að taka stórar dýfur. Afturendinn ns
upp leiftursnöggt, hærra — hærra, sveiflast nokkur andar-
tök hátt yfir særótinu, hrapar svo hljóðlaust eins og gegh'
um loftómt rúm, lýstur hafflötinn með þungum skell —
sjórinn rís upp eins og veggur úr grænu seigfljótandi gleri-
Báturinn skelfur sem fársjúk skepna, og sædrífan steypiS*
látlaust yfir mennina. Drengurinn fær nístandi kvalir fyr'r
bringspalirnar, kiknar í hnjáliðnum, fellur á fjórar fæW1'
og spýr í marglittuhlaupið og salta froðuna; köldum svita
slær út um líkama hans, en hendur hans og handleggir’
flakandi í brunasárum undan marglittunni, leita jafnskjótt
aftur í möskvana. Þetta er eldskírn hans — hann verður
að standa sig, hann skal, skal! Hann lætur sig engu varða
þórdrunur og hákarlsugga, skynjar ekkert nema net og
aftur net, þau hraukast upp fyrir augum hans, og af ótrú'
legu harðfylgi heldur hann áfram að draga þau aftur fyfir
stýrishúsið.