Eimreiðin - 01.04.1955, Síða 47

EIMREB>IN
RÓA SJÓMENN ...
119
®k°la honum upp á svartgljáandi klappir á ókunnri strönd.
, Un sér hann staulast á fætur. — Stormurinn rífur í föt
ans — hann er hálfnakinn — og Kristrún virðir fyrir sér
me® stolti stælta vöðvana og ungt, brúnt hörundið, hör-
Ur>dið hennar —. Hann er fallegur, fallegastur og sterkastur
allra drengjanna í þorpinu, og hann kemur aftur til hennar.
Kristrún grætur og hlær til skiptis. — Nú er hann ör-
uSgur. — Það er hús skammt frá sjávarmálinu. — Fólkið
fyöur hann inn. — Þetta er gott fólk, en hann er svo að-
arnkominn, að hann feilur í svefn áður en hann getur
aagt til sín. — Hann sefur í sólarhring — sólarhring, já,
að er eðlilegt —. Og nú ætti hann að vera vaknaður,
flnrnitt núna, og búinn að segja til sín. — Og það verður
lr*gt á simstöðina, og símstöðin sendir sendil til hennar.
77 ^r'istrún lítur á klukkuna, hún er tíu mínútur yfir átta.
^stöðin hefur verið opnuð fyrir tíu mínútum síðan. —
laðum kæmi sendillinn hlaupandi. — Sonur hennar, Már,
s°uur hennar, kemur aftur til hennar.
Kristrún skjögrar út að eldhúsglugganum — og djúp stuna
hoUrÉ fra brjósti hennar. Drengur kemur hlaupandi fyrir
rnið á skemmunni og stefnir á húsið hennar. Kristrún
®ypur fram og hrindir upp útidyrahurðinni. Hún bærir
^°ðlausar varirnar, en orðin deyja út á vörum hennar.
hf|Gn§urinn hleypur fram hjá húsinu, og Kristrún ber nú
unsl á hann; það er sonur Árna beykis á leið ofan i
fjöri
u með lítinn bát undir handarkrikanum.
ristrún staulast aftur inn í eldhúsið; varir hennar titra
Pa, en smám saman stirðna andlitsdrættirnir, og andlitið
þv'Ur a^ur eins °S höggvið í stein — ekkert verður úr
,1 le*ið. Kristrún veit nú, að drengurinn hennar kemur
hh * °i aftur. Fatan stendur ennþá á miðju gólfinu, þar sem
,n skiiái við hana í gærmorgun. Hægt og silalega leggst
á hnén hjá fötunni og skrúbbnum. — Það urgar í
í <uU tre§úlfinu, með löngum hvíldum á milli — og hárin
l’úbbnum fletjast út undan þungu átakinu.