Ægir - 01.10.1912, Síða 5

ÆGI R
113
raaður nokkur eintök, og var einkaleyfið
á þeim auglýst til sölu á sýningarskránni,
ljósböju með A. G. A. ljósi frá A/B Gasac-
cumulator í Stokkhólmi (sýnandi G. C.
Faxe í Malmö),
Skamt frá aðalskálanum var sýning á
1 i f a n d i f i s k u m í búrum (Akvarium),
og var seldur sjerstaklega aðgangur að
henni. Voru það að eins Danir og Svíar
sem sýndu þar, því að erfiðleikarnir á því
að flytja lifandi fisk Iangt að hafa eflaust
gert Norðmönnum það illkleyft. Sýning
þessi var í raun og veru mjög merkileg,
bæði vegna þess, hve stór hún var og svo
vegna þess, að þar var sjaldgæfur kostur
á að skoða marga fiska »heima bjá sjer«
og enn fremur fá mjög góða hugmynd um
klak og uppfæðslu vatnafiska. Þar voru
bæði sjófiskar, og ýms önnur dýr úr sjó
og vötnum, og var því þannig komið fyrir,
að lágt liús var bygt í ferhyrning umhverfis
garð, en i stað glugga, og að eins á þeim
hliðunum, sem vissu inn að garðinum
voru glerrúður, sem voru um leið fram-
hliðin á búrunum, sem fiskarnir voru i,
en þau voru opin og fjell birtan niður í
gegnum vatnið og inn um glerhliðina inn
í húsið. Mátti þannig standa fyrir innan
og horfa inn í búrið gegnum glerið, líkt
og gegnum búðarglugga. Búrin voru eitt-
hvað um alin á dýpt og lengd. Svo var
sífeldur straumur af vatni og lofti gegnum
búrin, en í sjófiskabúrin varð að dæla
hreinum sjó utan úr höfn og svo fóðra
alt saman. Var þetla æði kostnaðarsamt
og erfitt að halda dýrunum lifandi, eink-
uin sjávardýrunum, einkam af þvi að hit-
inn var svo mikill. Þó átti þetta víst
einkum að gefa sýningarnefndinni skiid-
inga, vera með öðrum orðum aðal að-
dráltar-segull sýningarinnar og dró líka
allvel að sjer fólk.
Þarna voru sýndar ýmsar vatnafiskaleg-
undir á ýmsum aldri, t. d. silungategundir
á 1. ári, veturgamlar, tvævetrar o. s. frv.,
geddur, vatnakarfa-tegundir og aborrar,
álar o. fl. Höfðu ílestir þessir fiskar ver-
ið aldir upp í fiskatjörnum (Damme) og
voru sumir þeirra haldnir af ýmsuin húð-
sjúkdómum, sem vilja ásækja fiska, er lifa
undir manna umsjón. Auk þess var mik-
ið af skrautfiskum, l. d. gullfiskum, er
menn hafa sjer til skemtunar í búrum.
Ennfremur klakstöð fyrir lax og silung
með öllum útbúnaði og laxseiði nýútklak-
in. Var undur gaman að sjá hin örsmáu
seiði, nýlega laus við kviðpokann, vera að
skjótast milli steinanna i læknum (hann
var tilbúinn), rjett eins og þau væru úli
í náttúrunni.
Jeg hef nú minst mjög stultlega á liið
helsta, sem mjer hefur fundist ástæða til
að minnast á af því, sem var á sjálfri
fiskisýningunni. En eilt er þó eftir enn,
og það eru b á t a r n i r. Á sýningarsvæð-
inu var yfirleitt fremur fátt um báta og
skipalíkön, alt annað en var á sýningunni
i Bergen 1898, og kom það vist aðallega
lil af því, að flestir bátarnir sem sýndir
voru, voru vjelarbátar og þess vegna ein-
mitt á floti úti á sjálfri höfninni, fyrir ut-
an vjelaskálann, svo að það mætti reyna
þá þar lausa, enda voru flestir þeirra svo
stórir, að hægara var að flytja þá á sjó
en á landi. Af seglbátum var fátt, og
mátli af því sjá, að menn hugsa nú litið
um þá, þeir eru að verða úreltir, en vjel-
arbátarnir komnir í þeirra stað, eins og
gufuskipin eru komin í stað liinna stærri
fiskiseglskipa.
Af fiskigufuskipum sá jeg ekkert. Danir
eiga sára fált og Svíar fremur fátt af þeim,
en Norðmenn urmul af lóðaskipum, eins
og vjer könnumst við, en þau voru ekki
sýnd, og engir voru þar botnvörpungar.
Það hefði farið nógu vel á því, ef einhver
af vorum nýju botnvörpungum hefðu sýnt
sig þar nokkra daga, t. d. bræðurnir Bald-