Ægir - 01.02.1914, Síða 13

ÆGIR
25
um slíkt. Meining min er að eins, að
rita nokkrar smáleiðbeiningar tyrir unga
menn, sem hafa valið sjer siglingar (sjó-
mennsku) fyrir atvinnugrein í lifinu, og
ætla eða hafa unnið sig áfram til yfir-
manns um borð í skipi. Naumast er
nokkur lífsstaða til, sem krefur jafn fjöl-
brotna þekkingu til ýmsra hluta, sem
skipstjórastaðan. Það er ekki nóg með
að hann þurfi að hafa þekkingu á öllu
þvi, sem innibindsti orðunum sjómenska
og siglingafræði, heldur verður hann að
hafa þekkingu á fylsta hátt á drift þeirri,
sem hann er hluttakandi í, og ekki nóg
með það, heldur verður hann auk mikl-
um hluta sins lands laga (farmannalag-
anna) að vera kunnur miklum hlula laga
og samþykta þeirra landa sem starf hans
nær til.
Hann verður að vera kaupsýslumaður
og lögfræðingur og að nokkru leyti verk-
fræðingur og læknir. Hann verður að
þekkja töluvert til ýmsra handiðna, svo
sem seglasaums-, trjesmiða-, húsgagna-,
málara- og járnsmíðaiðnaðar o. fl. Auð-
vitað þarf 'nann enginn fullnumi að vera
i neíndum handiðnum, en svo mikla
þekkingu verður hann að hafa á þeim,
að hann geti dæmt um vinnu á þeim,
og sagt fyrir hvernig best og auðveldast
er að vinna verkið, með fullkomnu til-
liti til varanlegleika, útsjónar, tjárhags og
krafa tímans, sem hann lifir á.
Af þessu sjest glögt, að þetta er engin
ljettvæg staða fyrir þann mann, sem upp-
fyllir hana viðunanlega svo hann geti
áunnið sjer fult traust og virðingu allra
viðkomandi. En svo er maðurinn, frá
því hann var byrjandi sem óbrotin sjó-
maður, búinn að gegnum ganga mikinn
skóla, eftir að hann er búinn að vinna
sig áfram tii skipstjóra og vinna í þeirri
stöðu nokkurn tíma, eins vel og honum
ber að ljúka því starfi, og hafi hann
hagnjdt vel tímann bæði á sjó og landi,
og svo í uppeldinu notið góðrar ment-
unar má ætla hann frama og dugnarað-
mann.
Það er þó ekki svo sjaldgæft að skip-
stjórar hafa hlotið vandasama stöðu í
landi og þeir sumir gegnt þeim stöðum,
sem sannir sómamenn. Dæmi eru til
þess að skipstjórar eða stýrimenn hafi
sagt fyrir um vinnu, sem dugnaðar
sjerfræðingar þeirra greina hafa undrast
og lokið lofsorði yfir. Hjá löndum vor-
um eru auðvitað fá eða engin slik dæmi
mjer vitandi. sem eðlilegt er, þareð þeir
eru ungir, til þess að gera, á siglinga-
brautinni, en erlendis eru þó ekki svo
fá slík dæmi, sem hér yrði oflangt mál
í þessu stulta riti að fram telja.
Eina og aðalskilyrð hvers manns er,
til þess hann verði sómamaður í stöðu
sinni, að hann skilji þá ábyrgð og þær
skyldur, sem eru samfara stöðu hans,
og getur enginn skipstjóri eða stýrimað-
ur orðið dugnaðar- og heiðursmaður i
stöðu sinni, nema hann hafi glöggan
skilning á skyldum þeim og ábyrgð, sem
á honum hvíla.
Skyldur stýrimannsins eru svo margar
að oflangt mundi verða að telja þærall-
ar hjer upp, og heldur ekki mín ællun.
Jeg ætla að eins að minnast með fáum
orðum hinna helstu, sem nauðsynlegt er
fyrir hann að setja sig inn í, svo hann
sæmilega geti staðið i stöðu sinni.
Fyrst og fremst er nauðsynlegt fyrir
hann, að koma sjer saman við skipstjór-
ann og ávinna sjer virðingu fólksins um
borð, það vill segja, sje hann með þeim
skipstjóra, sem vill hafa góða reglu og
aga um borð.
Sje hann þar á móti með skipstjóra,
sem ekki skilur réttilega stýrimannsstöð-
una, mun sá skipstjóri í mörgum atrið-
um ekki gera strangar kröfur til síns