Ægir - 01.01.1916, Blaðsíða 10

4
ÆGIR
landi til björgunar mönnum væru í slík-
um vestum, og hvert heimili, sem væri
við vötn eða ár, ætti að eiga 1—2 ef
senda þyrfti í misjöfnu eftir lækni eða
veita ókunnum fylgd, og yfirleitt við ýms
tækifæri skaðaði ekki að vera i flikinni.
Jeg býst við að mönnum þyki þetta
óþarfa útlát, að liggja með 12 kr. hlut
rentulausan til þess, ef ske kynni ein-
hverntíma, að það bjargaði 16 kr. skrokk,
því nýlega birti blað eitt hjer vísindalega
ransókn á því, hve mikils virði manns-
líkaminn væri, þegar alt væri notað og
öllu komið á markað og urðu afurðir
16 krónur.
Yfirleitt virðist mannslíf vera í mjög
litlu gildi hjer á landi, og sýnir það best
hinn ljelegi útbúnaður margra báta, sem
leyft er að stunda fiskiveiðar á ýmsum
stöðum landsins. Þeir heita bátar og eru
það máske hvað lag áhrærir, en eru þó
sannkallaðar líkkistur þegar á alt er litið
— en mönnum líðst alt hjer. Eitt af
því, sem best sýnir kæruleysið er það,
að verstu skipsræflum landsins fylgja oft
hinir aumustu skipsbátar; í stað þess að
þar œttu þeir að vera traustir og full-
komnir, því einmitt þar mætti búast við
öllu illu.
Þegar jeg fyrst tók við ritstjórn Ægis,
þá ritaði jeg grein um rekduíl, sem eng-
um bátseiganda væri ofvaxið að eiga og
hafa í bát sínum. Ein fyrirspurn kom
um það hvernig rekduflið væri og var
því svarað, síðan ekki við söguna meir.
Þau hafa hjálpað annarstaðar, því þá
ekki hjer? Er líf íslenskra sjómanna svo
lítils virði, að ekki sje kostandi upp á
5—10 manna skipshöfn rekdufli, sem
væri 4—5 kr. virði og máske fyrir það
bjarga bát og skipshöfn, þar sem það að
öðrum kosti var ómögulegt. Hvað sem
skeytingarleysi og trassaskapur berst gegn
öllu þvi, er stungið er upp á að hafa á
bátum til öryggis fyrir líf og heilsu manna
sem stunda atvinnu sína á þeim, þá
eigum vjer ekki að vera of stórir til að
vilja læra og haga oss eftir reynslu ann-
ara, sem hafa slegið því föstu að þetta
eða hitt sje nauðsynlegt á bát, til þess
að komast sem öruggast ferða sinna.
Hvað sem öllu þessu líður, þá eru
hin sorglegu slys á sjó farin að verða
nokkuð tíð og ættu þau að hvetja menn
til varkárni og ekki láta það á sig fá
þótt einhverjir kalli varúð gunguskap.
Er enginn formaður svo framtakssamur,
að hann vilji reyna hvernig bátur hans
fer fyrir rekdufli í stormi? Hann gæti
stöðvað vjelina og látið bátinn liggja fyrir
duflnu; likaði honum hvernig bátur-
inn færi í sjó, mundi hann fara eins að,
skyldi vjelin laskast. Þetta er svo einfalt,
að mjer er óskiljanlegt að þegar á það
var minst í fyrsta sinni, skyldu ekki ein-
hverjir reyna það þegar. Jeg get ekki að
þvi gert, að í hvert skifti sem jeg frjetti
að einhver bátur hafi farist, að hugsa,
að ekki hefði svona farið, hefði hann
haft og notað rekdufl, því á þvi hef jeg
tröllatrú, þar eð jeg hefi sjeð það notað
við ýms tækifæri og enginn fær mig til
að trúa öðru, en að það hafi bjargað
lífi mínu og margra, íleiri skifti en eitt.
Og á annað trúi jeg og það er olía eða
lýsi. —
Hjer eru til bækur um alla skapaða
hluti, en sje reglugerð til um það, hvað
fylgja skuli bátum, þá mun hún lítt
lesin og að öllu leyti gagnslaus, þar sem
ekki er farið eftir henni, jeg meina —
sje hún til. En hví skyldi hún ekki vera
til á landi voru með eins miklum og
margbrotnum lögum sem hjer eru. Hefir
verndun á lífi manna, sem reka aðalat-
vinnuveg landsins verið gleymt, þar sem
heilir lagabálkar eru til um fuglafriðun
og íleira.