Ægir - 01.01.1916, Blaðsíða 13

ÆGIR
7
að sá garður geti staðið væri hann eigi
þvi veikari.
Höfn sú, er myndaðist við þetta er að
visu nokkuð grunn, líklega um 11—12
fet, en ekki er ólíklegt að hana mætti
dýpka að mun.
En þótt þetta væri aðgert, væri þó
höfnin opin fyrir sunnan og útsunnan
vindum, en þeir vindar standa af landi
og kemur því eigi mjög mikill ósjór und-
an þeim inn á höínina.
Fremur hafði sumarið verið erfitt fyrir
útgerð Húsvíkinga, svo sem fyr er sagt,
en þeir eru ekki með öllu komnir upp
á sjóinn.
Ekkert kauptún á landinu hefur eins
mikla túnrækt og Húsavík að Reykjavik
einni undanskilinni. Húsavik er hrepp-
ur sjer, er aðeins nær yfir landeign jarð-
arinnar »Húsavik«, með hjáleigum. Má
svo heita að mestur hluti þessa lands
sje eitt samfelt tún. Sagt var mjer að
þorpsbúar ættu 36 kýr, um 100 geitur
og rúm 600 sauðfjár. Hagi virðist ágæt-
ur í Húsavíkurfjalli, einkum fyrir geitfje.
Á vetrum hafa menn þar allmikla at-
vinnu af seladrápi.
Selakjöt er mjög notað til manneldis
og þykir góður matur þeim, er venjast
því. Pá er þar og afarmikil hrognkelsa-
veiði og byrjar i febrúarmánuði. Mis-
brestur á sjávarafla verður þvi Húsvík-
ingum ekki eins tilfinnanlegur og í mörg-
um öðrum sjávarþorpum.
Jeg man ekki hve marga seli mjer var
sagt, að þeir hefðu fengið i fyrra vetur,
en jeg man, að jeg reiknaði tekjurnar af
veiðinni margar þúsundir króna, eftir
því sem selir voru taldir að leggja sig á
Vesturlandi og' var þó kjötið óvíðast jetið
þar. Margar sögur voru mjer sagðar af
skotfimi ýmsra manna þar nyrðra.
Mjög mikinn hug höfðu Húsvikingar á
-að afla sjer stærri mótorbáta til þorsk
veiða að vetrinum og til síldarveiða að
sumrinu. Hvergi sá jeg mótorbáta eins
vel hirta og á Húsavík og þó einkum
vjelarnar. Voru margar þeirra, sem
orðnar voru tveggja ára gamlar að ’útliti
eins og þær væri nýkomnar frá verk-
smiðjunni.
Hinn eini hluti af meginlandi íslands,
sem nær norður i íshaf er Melrakka-
sljettan. Menn gætu því ætlað, að þar
væri eigi sjerlega björgulegt.
Langt er siðan jeg heyrði þessa vísu
um Melrakkasljettu:
Sljetta er bæði leið og ljót
leitun er á verri sveit,
hver sem á henni festir fót
fordæmingar byggir reit.
Sjeu sögur þær sannar, er mjer voru
sagðar af »Sljettunni«, þá er naumast
unt að hugsa sjer meiri fjarstæðu en
þessa visu.
Að landslagi til er Sljettan mjög ein-
kennileg og enganveginn ljót og af lands-
kostum var mjer sagt svo mikið, að þótt
aðeins helmingur þess væri sannur, þá
mætti álíta að hún væri sá hluti þessa
hnattar, þar sem minst þyrfti að hafa
fyrir lífinu.
Sagt var mjer, að þar væri afarmikil
hrognkelsaveiði á hverjum bæ, er til
sjávar nær, á allmörgum bæjum sela- og
silungaveiði, og eggvarp á þó nokkrum
bæjum og gæti verið á íleirum, enda eru
þar nú allmargir góðir bændur og jafn-
vel auðmenn, eftir íslenskum mælikvarða.
Sjerstaklega heyrði jeg getið um uppgang
þeirra Leirhafnarmæðgina. I Leirhöfn
býr móðir Jóhanns Kristjánssonar ætt-
fræðings í Reykjavík og synir hennar
þrír, heldur en fjórir.
En um það bar einnig öllum saman,
að hvergi i heimi mundu vegir verri en